Yann Martel beroemde citaten

Wetenschappers zijn een vriendelijke, atheïstische, hardwerkende, bierdrinkende groep wiens geest zich bezighoudt met seks, schaken en honkbal terwijl ze zich niet bezighouden met wetenschap.

Twijfel kiezen als levensfilosofie is vergelijkbaar met het kiezen van onbeweeglijkheid als vervoermiddel.

Als Christus een angstige nacht in gebed doorbracht, als hij uit het kruis barstte: 'mijn God, mijn God, waarom hebt u Mij verlaten? dan zijn wij zeker ook toegestaan te twijfelen. Maar we moeten verder. Twijfel kiezen als levensfilosofie is vergelijkbaar met het kiezen van onbeweeglijkheid als vervoermiddel.

Deze mensen realiseren zich niet dat God aan de binnenkant verdedigd moet worden, niet aan de buitenkant. Ze moeten hun woede op zichzelf richten. Want kwaad in de openbaarheid is slechts kwaad van binnenuit dat is losgelaten. Het belangrijkste slagveld ten goede is niet de open grond van de openbare arena, maar de kleine opruiming van elk hart.

Het leven is zo mooi dat de dood er verliefd op is geworden, een jaloerse, bezitterige liefde die grijpt naar wat het kan. Maar het leven springt licht over de vergetelheid, verliest slechts een ding of twee van geen belang, en somberheid is slechts de voorbijgaande schaduw van een wolk...

Ik ben hem nooit vergeten. Durf ik te zeggen dat ik hem mis? Ik wel. Ik mis hem. Ik zie hem nog steeds in mijn dromen. Het zijn meestal nachtmerries, maar nachtmerries getint met liefde. Dat is de vreemdheid van het menselijk hart. Ik kan nog steeds niet begrijpen hoe hij me zo zonder ceremonie kon verlaten, zonder enige vorm van afscheid, zonder zelfs maar één keer terug te kijken. De pijn is als een bijl die mijn hart snijdt.

Ellende houdt van gezelschap en waanzin roept het op.

Hoe lager je bent, hoe hoger je geest zal willen zweven.

Er zijn altijd mensen die het op zich nemen om God te verdedigen... Deze mensen realiseren zich niet dat God aan de binnenkant verdedigd moet worden, niet aan de buitenkant.

De realiteit is hoe we het interpreteren. Verbeelding en wilskracht spelen een rol in die interpretatie. Dat betekent dat alle werkelijkheid tot op zekere hoogte fictie is.

Het is belangrijk in het leven om dingen goed af te sluiten. Alleen dan kun je loslaten.

Mijn dankbaarheid aan hem is zo grenzeloos als de Stille Oceaan.

Ik moet iets zeggen over angst. Het is de enige echte tegenstander van het leven. Alleen angst kan het leven verslaan. Het is een slimme, verraderlijke tegenstander, hoe goed ik het Weet. Het heeft geen fatsoen, respecteert geen wet of conventie, toont geen genade. Het gaat voor je zwakste plek, die het met onfeilbaar gemak vindt. Het begint in je hoofd, altijd. Het ene moment voel je je kalm, zelfbewust, gelukkig. Dan glijdt angst, vermomd in het gewaad van zachtaardige twijfel, in je geest als een spion.

Net zoals muziek geluid is dat zinvol is, een schilderij is kleur dat zinvol is, zo is een verhaal het leven dat zinvol is.

Ik hou van Canada...It is een groot land veel te koud voor gezond verstand, bewoond door medelevende, intelligente mensen met slechte kapsels.

Ik heb een sterke wil om te leven. Anderen vechten een beetje, dan verliezen ze de hoop. Anderen - en ik ben er een van-geven nooit op. We vechten en vechten en vechten. We vechten ongeacht de kosten van de strijd, de verliezen die we nemen, de onwaarschijnlijkheid van succes. We vechten tot het einde.

Ik heb meer uren doorgebracht dan ik kan tellen een stille getuige van de hooggemanierde, veelvoudige uitingen van het leven die onze planeet sieren. Het is iets dat zo helder, luid, raar en delicaat is dat het de zintuigen verbijstert.

Geloof in God is een opening, een loslaten, een diep vertrouwen, een vrije daad van liefde - maar soms was het zo moeilijk om lief te hebben.

De aanwezigheid van God is de beste beloning.

Want angst, echte angst zoals die je naar je fundament schudt, zoals je voelt wanneer je oog in oog wordt gebracht met je sterfelijke einde, nestelt zich in je geheugen als een gangreen: het probeert alles te verrotten, zelfs de woorden waarmee je erover kunt spreken. Dus je moet hard vechten om het uit te drukken. Je moet hard vechten om het licht van woorden erop te laten schijnen. Want als je dat niet doet, als je angst een woordloze duisternis wordt die je vermijdt, misschien zelfs vergeet, open je jezelf voor verdere aanvallen van angst omdat je nooit echt tegen de tegenstander vocht die je versloeg.

We zeggen vaak in de handel dat het gevaarlijkste dier in een dierentuin de mens is.

De paden naar bevrijding zijn talrijk, maar de bank onderweg is altijd dezelfde, de Bank van Karma, waar de bevrijdingsrekening van ieder van ons wordt gecrediteerd of gedebiteerd, afhankelijk van onze acties.

We zijn allemaal geboren als katholieken, zijn we niet-in limbo, zonder religie, totdat een figuur ons aan God introduceert?

Wat roem betreft, roem voelde als niets. Roem was geen sensatie zoals liefde of honger of eenzaamheid, die van binnenuit opwelde en onzichtbaar was voor het uiterlijke oog. Het was vrij geheel extern, afkomstig uit de geest van anderen. Het bestond in de manier waarop mensen naar hem keken of zich tegenover hem gedroegen. In dat opzicht was beroemd zijn niet anders dan homo zijn, of Joods zijn, of van een zichtbare minderheid: je bent wie je bent, en dan projecteren mensen op je een idee dat ze hebben.

Ik denk dat kunst voortkomt uit een gevoel van ongemak met de wereld, een gevoel dat het er niet helemaal bij past.

Fictie en non-fictie zijn niet zo gemakkelijk te verdelen. Fictie is misschien niet echt, maar het is waar; het gaat verder dan de krans van feiten om tot emotionele en psychologische waarheden te komen. Wat betreft non-fictie, voor geschiedenis, het kan echt zijn, maar de waarheid is glibberig, moeilijk toegankelijk, zonder vaste betekenis eraan vastgesloten. Als geschiedenis geen verhaal wordt, sterft het voor iedereen behalve de historicus.

Overleven begint met aandacht te besteden aan wat dichtbij en onmiddellijk is. Uitkijken met ijdele hoop staat gelijk aan het wegdromen van je leven.

Als wij, burgers, onze kunstenaars niet steunen, dan offeren we onze verbeelding op het altaar van de ruwe werkelijkheid en uiteindelijk geloven we in niets en hebben we waardeloze dromen.

Als je veel hebt geleden in het leven, is elke extra pijn zowel ondraaglijk als onbeduidend.

Mijn grootste wens-anders dan redding-was om een boek te hebben. Een lang boek met een eindeloos verhaal. Een die ik steeds weer kon lezen, met nieuwe ogen en een fris begrip elke keer.

De individuele ziel raakt de wereldziel aan als een bron die naar de grondwaterlaag reikt. Dat wat het universum ondersteunt voorbij het denken en de taal, en dat wat de kern van ons is en worstelt om uitdrukking te geven, is hetzelfde. Het eindige in het oneindige, het oneindige in het eindige.

Als je struikelt over geloofwaardigheid, waar leef je dan voor? Liefde is moeilijk te geloven, vraag het aan elke minnaar. Het leven is moeilijk te geloven, vraag een wetenschapper. God is moeilijk te geloven, vraag maar aan elke gelovige. Wat is jouw probleem met moeilijk te geloven?

De wereld is niet alleen zoals het is. Zo begrijpen we het toch? En als we iets begrijpen, brengen we er iets aan, nietwaar? Maakt dat het leven geen verhaal?

Deze mensen lopen langs een weduwe die misvormd is door lepra...loop langs kinderen gekleed in vodden die op straat wonen, en ze denken: 'Business as usual. Maar als zij een minachting tegen God waarnemen, is het een ander verhaal. Hun gezichten worden rood, hun borst heft krachtig, ze spuwen boze woorden. De mate van hun verontwaardiging is verbazingwekkend. Hun vastberadenheid is beangstigend.

Je zou kunnen denken dat ik op dat moment alle hoop verloor. Dat deed ik. En als gevolg daarvan was ik opgeknapt en voelde ik me veel beter.

Het is waar dat degenen die we ontmoeten ons kunnen veranderen, soms zo diepgaand dat we daarna niet meer dezelfde zijn, zelfs niet voor onze Namen.

Durf ik te zeggen dat ik hem mis? Ik wel. Ik mis hem. Ik zie hem nog steeds in mijn dromen. Het zijn meestal nachtmerries, maar nachtmerries getint met liefde. Dat is de vreemdheid van het menselijk hart.

Een broer verliezen is iemand verliezen met wie je de ervaring van oud worden kunt delen, die je een schoonzus en nichtjes en neefjes moet brengen, wezens die de boom van je leven bevolken en nieuwe takken geven. Als je je vader verliest, verlies je degene wiens leiding en hulp je zoekt, die je ondersteunt zoals een boomstam zijn takken ondersteunt. Om je moeder te verliezen, nou, dat is als het verliezen van de zon boven je. Het is als verliezen ... sorry, ik ga liever niet verder.

Het is de enige echte tegenstander van het leven. Alleen angst kan het leven verslaan.

Het ergste paar tegenstellingen is verveling en terreur. Soms is je leven een slinger van de ene naar de andere.

Toen de loop van de ervaring me deed inzien dat er geen verlosser is en geen speciale genade, geen vergeving buiten de mens, dat pijn moet worden verdragen en vervaagt, als het vervaagt, alleen met de tijd, dan werd God niets anders voor mij dan een dyslectische hond, zonder blaffen of bijten.

Dat is waar fictie over gaat, is het niet, de selectieve transformatie van de werkelijkheid? Het verdraaien ervan om zijn essentie naar boven te brengen?

Een besef dat het grondbeginsel van het bestaan is wat we liefde noemen, die zichzelf soms niet duidelijk, niet schoon, niet onmiddellijk, niettemin onontkoombaar uitwerkt.

Ik veronderstel dat het hele leven uiteindelijk een daad van loslaten wordt, maar wat altijd het meest pijn doet, is geen moment nemen om afscheid te nemen.

Ik moest stoppen met hopen dat een schip me zou redden. Ik kan niet rekenen op hulp van buitenaf. Overleven moest bij mij beginnen. In mijn ervaring is de grootste fout van een castaway’s te veel hopen en te weinig doen. Overleven begint met aandacht te besteden aan wat dichtbij en onmiddellijk is. Uitkijken met ijdele hoop staat gelijk aan het wegdromen van je leven.

Als er maar één natie in de lucht is, moeten dan niet alle paspoorten geldig zijn?

Net achter de kaartjeskast had vader op een muur geschilderd in felrode letters de vraag: weet je wat het gevaarlijkste dier in de dierentuin is? Een pijl wees naar een klein gordijn. Er waren zoveel enthousiaste, nieuwsgierige handen die aan het gordijn trokken dat we het regelmatig moesten vervangen. Daarachter stond een spiegel.

We geloven wat we zien.een€™...Wat doe je als je in het donker bent?

Op momenten van verwondering is het gemakkelijk om kleine gedachten te vermijden, om gedachten te koesteren die het universum overspannen, die zowel donder als gerinkel vangen, dik en dun, het nabije en het Verre.

Ik daag iedereen uit om de Islam, zijn geest, te begrijpen en er niet van te houden. Het is een prachtige religie van broederschap en toewijding.