Max Beckmann beroemde citaten

Ik zoek de brug die door de werkelijkheid heen leunt van het zichtbare naar het onzichtbare.

Kunst is creatief omwille van realisatie, niet voor vermaak... voor Transfiguratie, niet om te spelen.

Schilderen leek me voortdurend de enige en enige mogelijke prestatie.

Mijn hart klopt meer voor een rauwe, gemiddelde vulgaire kunst, die niet tussen slaperige sprookjesachtige stemmingen en poëzie leeft, maar eerder een directe toegang geeft tot de angstige, alledaagse, prachtige en de gemiddelde groteske banaliteit in het leven.

Wat voor mij belangrijk is in mijn werk is de identiteit die verborgen zit achter de zogenaamde werkelijkheid. Ik zoek een brug van het gegeven heden naar het onzichtbare, eerder zoals een beroemde Kabbalist ooit zei: 'als je het onzichtbare wilt begrijpen, doordring dan zo diep mogelijk in het zichtbare'.

De wetten van de kunst zijn eeuwig en veranderen helemaal niet, zoals de morele wetten niet veranderen in mensen. (in gesprek met Franz Marc die in 'Der Blaue Reiter' rond 1912 een nieuwe kunst eiste, in relatie tot zijn eigen - veranderende - tijd).

Ik heb me nooit, God of wat dan ook, neergeworpen om beroemd te zijn, maar ik zou me door alle riolen van de wereld slingeren, door alle vernederingen en vernederingen, om te schilderen. Ik moet dit doen. Tot de laatste druppel moet elk visioen dat in mijn wezen bestaat, worden gezuiverd; dan zal het een genoegen voor mij zijn om van deze verdomde marteling verlost te zijn

Vaak, heel vaak, ben ik alleen. Mijn atelier in Amsterdam, (Beckmann woonde in het centrum van Amsterdam tijdens de Tweede Wereldoorlog. een enorme oude tabaksopslag is weer in mijn verbeelding gevuld met figuren uit de oude tijd en uit het nieuwe, als een oceaan die door storm en zon wordt bewogen en altijd in mijn gedachten aanwezig is. Dan worden vormen wezens en lijken mij begrijpelijk in de grote leegte en onzekerheid van de ruimte die ik god noem.

Wat ik in mijn werk wil laten zien is het idee dat zich verbergt achter de zogenaamde werkelijkheid. Ik zoek de brug die door de werkelijkheid heen leunt van het zichtbare naar het onzichtbare. Het klinkt misschien paradoxaal, maar het is in feite de werkelijkheid die het mysterie van ons bestaan vormt.

Wat ben jij? Wat ben ik? Dat zijn de vragen die mij voortdurend vervolgen en kwellen en misschien ook een rol spelen in mijn kunst.

Er is niets dat ik meer haat dan sentimentaliteit.

De ruimte, en nog eens de ruimte, is de oneindige godheid die ons omringt en waarin wij zelf zijn opgenomen.

Leer uit het hoofd de vormen die in de natuur te vinden zijn, zodat je ze kunt gebruiken als de noten in een muzikale compositie. Daar zijn deze vormen voor. De natuur is een prachtige chaos, en het is onze taak en onze plicht om orde in die chaos te brengen en - om het te perfectioneren.

Eén ding is zeker - we moeten de driedimensionale wereld van objecten transformeren in de tweedimensionale wereld van het doek.. .Drie in twee dimensies transformeren is voor mij een ervaring vol magie waarin ik voor een moment die vierde dimensie zie waar mijn hele wezen naar op zoek is.

De wereld is nogal in stukken geschoten (einde van de Tweede Wereldoorlog), 1945), maar de toeschouwers klimmen uit hun grotten en doen alsof ze weer normale en gebruikelijke mensen zijn geworden die elkaar om vergiffenis vragen in plaats van elkaar te eten of elkaars bloed te zuigen. De vermakelijke dwaasheid van de oorlog verdampt, de voorname verveling gaat weer zitten op de waardige oude overvolle stoelen.. ..Mag ik over mezelf melden dat ik een echt groteske tijd heb gehad, vol met werk, Nazi-vervolgingen, bommen, honger en steeds weer werk ondanks alles (met behulp van zijn lakens als doek

Ik werk hier (in Amsterdam) aan mijn laatste grote drieluik, dat een geweldig verhaal zal worden, en dat me een intenser leven en opwinding geeft. Mijn God, het leven is de moeite waard!

Politiek is een ondergeschikte zaak; haar verschijningsvorm verandert voortdurend afhankelijk van de behoeften van de massa, op dezelfde manier waarop cocottes zich aanpassen aan de behoeften van de mensen door zich te transformeren en te maskeren. Daarom is het niet fundamenteel. Dat gaat over wat voortduurt, wat uniek is, wat in de stroom van illusies zit - wat wordt geëlimineerd uit de werking van de schaduwen.

Het is natuurlijk een luxe om kunst te creëren en daarbovenop aan te dringen op het uiten van je eigen artistieke mening. Niets is luxer dan dit. Het is een spel en een goed spel, althans voor mij; een van de weinige spellen die het leven, moeilijk en deprimerend als het soms is, een beetje interessanter maken.

Als schilder, vervloekt of gezegend met een vreselijke en vitale zinnelijkheid, moet ik met mijn ogen naar wijsheid zoeken. Ik herhaal, met mijn ogen, want niets kan belachelijker of irrelevanter zijn dan een 'filosofische opvatting die puur intellectueel is geschilderd zonder de verschrikkelijke woede van de zintuigen die elke zichtbare vorm van schoonheid en lelijkheid begrijpt.

Een van mijn problemen is het Ego te vinden, dat slechts één vorm heeft en onsterfelijk is - het te vinden in dieren en mensen, in de hemel en in de hel die samen de wereld vormen waarin we leven.

Kleur, als de vreemde en prachtige uitdrukking van het ondoorgrondelijke spectrum van de eeuwigheid, is mooi en belangrijk voor mij als schilder; ik gebruik het om het doek te verrijken en dieper in het object te onderzoeken. Kleur heeft ook tot op zekere hoogte mijn spirituele kijk bepaald, maar het is ondergeschikt aan het leven en vooral aan de behandeling van de vorm. Te veel nadruk op kleur ten koste van vorm en ruimte zou een dubbele manifestatie van zichzelf op het doek maken, en dit zou op de rand van ambachtelijk werk staan.

De metafysica van de substantie. Het vreemde gevoel dat over ons komt als we voelen: dit is Huid - dit is Bot - alles in een enkel visioen dat volledig onaards is. De dromerigheid van ons bestaan vermengde zich tegelijkertijd met de onbeschrijfelijk zoete illusie van de werkelijkheid.

De individuele weergave van het object, sympathiek of antipathisch behandeld, is zeer noodzakelijk en is een verrijking van de wereld in vorm. De eliminatie van de menselijke relatie veroorzaakt het vacuüm dat ons allemaal in verschillende mate laat lijden - een individuele wijziging van de details van het vertegenwoordigde object is noodzakelijk om de hele fysieke realiteit op het doek weer te geven.

Een van mijn problemen is het vinden van het zelf.

Wanneer spirituele, metafysische, materiële of immateriële gebeurtenissen in mijn leven komen, kan ik ze alleen oplossen door middel van schilderen.

Wat ik in mijn werk wil laten zien is het idee dat zich verbergt achter de zogenaamde werkelijkheid.

Het was zo prachtig buiten dat zelfs de wilde zinloosheid van deze enorme dood, wiens muziek ik keer op keer hoor, me niet kon storen van mijn grote genot!

Ik ween niet, ik verafschuw tranen, want ze zijn een teken van slavernij.

Ik geloof dat de reden dat ik zo van schilderen hou, is dat het iemand dwingt om objectief te zijn.

Ik hoef nauwelijks dingen te abstraheren, want elk object is al onwerkelijk genoeg, zo onwerkelijk dat ik het alleen door middel van schilderen echt kan maken.

Ik ging over de velden om de rechte snelwegen te vermijden, langs de vuurlijnen waar mensen schoten op een kleine beboste heuvel, die nu bedekt is met houten kruisen en Rijen graven in plaats van lentebloemen.

In principe is elke abstractie van het object toegestaan die een voldoende sterke creatieve kracht achter zich heeft.

Het grootste mysterie van alles is de werkelijkheid.

Als je het onzichtbare in je greep wilt krijgen, moet je zo diep mogelijk in het zichtbare doordringen.

Mijn figuren komen en gaan, gesuggereerd door geluk of ongeluk. Ik probeer ze te repareren, ontdaan van hun schijnbare toevallige kwaliteit.

Ik denk alleen aan voorwerpen: aan een been of een arm, aan het wonderbaarlijke gevoel van verkorten, door het vlak breken, aan de verdeling van de ruimte, aan de combinatie van rechte lijnen ten opzichte van gebogen lijnen.

Hoe sterker en intenser mijn verlangen wordt om vast te leggen en vast te leggen wat niet te zeggen is, hoe strakker mijn mond dicht blijft.

Liefde in dierlijke zin is een ziekte, maar een noodzaak die men moet overwinnen.

Schilderen is een heel moeilijk iets. Het absorbeert de hele mens, lichaam en ziel, zo ben ik blindelings veel dingen voorbijgegaan die tot het werkelijke en politieke leven behoren.

Hoogte, breedte en diepte zijn de drie verschijnselen die ik in één vlak moet overbrengen om het abstracte oppervlak van het beeld te vormen en zo mezelf te beschermen tegen de oneindigheid van de ruimte.

Ik heb blindelings veel dingen doorgegeven die tot het echte en politieke leven behoren.

Alle belangrijke dingen in de kunst zijn altijd ontstaan uit het diepste gevoel over het mysterie van het zijn.