Anne Truitt beroemde citaten

Liefde ... is het eren van anderen op een manier die hen de gratie van hun eigen autonomie verleent en wederzijdse ontdekking mogelijk maakt.

Ik heb nooit besloten om een kunstenaar te worden; een kunstenaar zijn lijkt mij te zijn overkomen.

Kunstenaars hebben geen andere keuze dan hun leven te uiten,

hoe zichtbaarder mijn werk werd, hoe minder zichtbaar Ik tot mezelf groeide.

Het beste onderwijs raakt in een student een lente die noch leraar noch student had kunnen vooropstellen.

de kennis van persoonlijk falen ... is het onschatbare predikaat van alle eerlijk mededogen.

Ik ben overspoeld met kleur aan de binnenkant, saai aan de buitenkant.

Het is uiteindelijk karakter dat kunst onderschrijft.

Er is een verschrikkelijke hoeveelheid mechanisch werk in het leven van de kunstenaar ... Talent is mysterieus, maar de kwaliteiten die het bewaken, bevorderen en sturen zijn niet anders dan die van een goede kwartiermeester.

Ik ben me langzaam gaan realiseren dat een gezin bestaat uit mensen die elkaar onderwijzen.

Vrijgevigheid is vaak het stalkende paard van controle.

Het verschil tussen mannen en vrouwen is onvervreemdbaar. Het is geen politiek feit, onderworpen aan culturele definitie en herdefiniëring, maar een fysieke waarheid. We ervaren ons leven echt anders omdat ons lichaam anders is. Het is in wat we doen met onze ervaring dat we hetzelfde zijn. We voelen, absorberen en onderzoeken met dezelfde intensiteit, en intense ervaring eerlijk onderzocht informeert de kunst van beide geslachten evenzeer. ... De kracht van de verbeelding verlicht alle mensenlevens gemeenschappelijk.

Januari is mijn favoriete maand, wanneer het licht het duidelijkst, het minst gekleurd is. Ik hou van het gevoel van het begin.

De kunst om officieel oud te zijn lijkt te liggen in coöperatieve onderwerping.

Het einde van het ouderschap is impliciet in het begin: scheiding.

Onze samenleving is monsterlijk disjunctief, tegelijkertijd zo efficiënt in oorlog en zo inefficiënt in de zorg voor het welzijn van haar leden. Het is beangstigend om te zien hoe mensen in vuilnisbakken op straat wortelen, in kartonnen kratten onder bruggen wonen, terwijl hun regering oorlog voert. Zelfs als er een noodgeval is in een huishouden, vergeten fatsoenlijke ouders niet om de kinderen te voeden.

Ik kom op het punt om staal te gebruiken, en dat kan ik gewoon niet. Het is als het huwelijksaanzoek van een perfect geschikte man die gewoon niet lief is. Het is hout waar ik van hou.

Hun [kunstenaars] essentiële inspanning is om zichzelf volledig te katapulteren, zonder een beetje terug te houden, in een handelwijze zonder enig idee te hebben waar ze zullen eindigen. Ze zijn als ruiters die galopperen in de nacht, gretig leunend op de nek van hun paard, kijkend in een verblindende regen. En ze moeten het keer op keer doen.

het vermogen om te werken voedt zich op zichzelf en heeft zijn eigen loop van ontwikkeling. Dat is wat kunstenaars voor hen doen.

kunstenaars liggen vaak achter op het veld lang nadat de art combine, de breedbladige oogster van geïnformeerde kritiek, het gewas heeft gemaaid, gered en opgeslagen.

Ik was vergeten hoe slaap is - een koninkrijk op zich.

Ik heb geen thuis behalve ik.

In het bereik van mijn karakter op een bepaald moment, heb ik gehandeld op de enige manier die het me leek dat ik had kunnen handelen. Dit betekent geenszins dat ik heb gedaan wat goed was; alleen wat voor mij mogelijk was. Soms heb ik gedaan wat ik wist dat verkeerd was, en heb gerationaliseerd. Rationalisatie is een vorm van wanhoop. Er is vriendelijkheid voor nodig om jezelf te vergeven voor je leven.

Ik heb mijn hele leven gestreden om maximale betekenis te krijgen in de eenvoudigst mogelijke vorm,

Kunst komt in het hoogste deel van de geest, waarmee we de aanwezigheid van God kunnen kennen.

Kunstenaars hebben geen andere keuze dan hun leven te uiten. Ze hebben alleen, en dat niet altijd, een keuze van het proces. Dit proces verandert niet de essentiële inhoud van hun kunstwerk, dat alleen hun leven kan zijn.

Het meest veeleisende deel van een leven als kunstenaar is de strikte discipline om zichzelf te dwingen om standvastig te werken langs de zenuw van de eigen intieme gevoeligheid.

Er is een klein stil centrum waarin de conceptie kan komen. En als het aankomt, maak je het welkom met je ervaring.

Niemand twijfelt aan het feit dat verbale taal moet worden geleerd, maar de gemeenschappelijkheid van visuele ervaring verraadt kunst; mensen hebben de neiging om aan te nemen dat, omdat ze kunnen zien, ze kunst kunnen zien.

De vorm van de ontwikkeling van mijn werk wordt steeds duidelijker als ik het moet verwoorden.

Een mysterie verwart het probleem van de industrie in de kunst. Uiteindelijk is werken gewoon niet genoeg. Maar we moeten doen alsof het zo is, waarbij we de beloning opzij zetten.

Als ik nu spreek, komt mijn ervaring in de kunst zo duidelijk naar voren dat ik zelfs tijdens het praten verrast ben. Ik beweeg net zo gemakkelijk rond een podium alsof het mijn woonkamer is en hoewel ik ingeklemd ben, ben ik niet angstig. Ik heb het gevoel dat ik doe wat ik zou moeten doen - het gevoel dat ik heb als ik Intentie heb in mijn studio.

Ik werkte tussen carpools en eten kopen en koken en wat ik nog meer moest doen. Ik leefde een buitenleven, maar eigenlijk leefde ik een binnenleven.

Nederigheid is de dochter van de waarheid.