Mordecai Richler beroemde citaten

Ik hou niet van sjamanen, toverdokters of psychiaters. Shakespeare, Tolstoj, of zelfs Dickens, begrepen meer over de menselijke conditie dan ooit bij jullie is opgekomen. Jullie overschatte groep charlatans behandelen de grammatica van menselijke problemen, en de schrijvers die ik heb genoemd met de essentie.

Wanneer een kind wordt geboren, heb ik ooit aan de kinderen uitgelegd dat sommige vaders flessen wijn voor hen neerleggen die zullen rijpen als ze opgroeien tot ondankbare volwassenen. In plaats daarvan, wat je van mij gaat krijgen, als ieder van jullie zestien wordt, is een bibliotheek van de honderd boeken die me het meeste plezier gaven toen ik een niet-wetende adolescent was.

Als je vrienden in je eerste roman karikatureert, zullen ze boos zijn, maar als je dat niet doet, zullen ze zich verraden voelen.

Mijn blijvende gevoel over René Lévesque is dat als hij ervoor had gekozen om mij op te hangen, zelfs als hij het touw om mijn nek aandraaide, hij zou hebben geklaagd over hoe vernederend het was voor hem om de valluik te openen. En toen ik eenmaal in de wind zwaaide, gaf hij mijn Geest de schuld dat hij hem tot moord had verplicht, waardoor hij een schuldgevoel oplegde aan een lieve, zelfverduisterende, onderdrukte Franstalige.

Mr. Bernard stierf op een maandag, op de leeftijd van vijfenzeventig, zijn lichaam verspild. Hij lag twee dagen in de lobby van de Bernard Gursky Tower en omdat hij niet opstond op de derde, werd hij naar behoren begraven.

Ik schrijf natuurlijk liever romans, maar ik neem mijn journalistiek heel serieus, en ik vind het leuk om het tussen romans te doen. Het geeft me de kans om in de buitenwereld te bewegen.

En verder wist je dat er achter de ontdekking van Amerika een Joodse financier zat?

Fiorito heeft de juiste spullen. Zijn prachtige memoires over zijn relatie met zijn stervende vader horen op die kleine plank met Philip Roth 's patrimonium en Frank McCourt' s Angela ' s Ashes.

Een jongen kan twee, drie, vier potentiële mensen zijn, maar een man is er maar één. Hij vermoordt de anderen.

Eigenlijk, als het gaat om het kloppen van de Canadese culturele scene, overtreft niemand Canadezen, inclusief ikzelf. We zijn echte meesters van zelfverwerping.

Luister, ik heb respect voor instellingen. Zelfs in Parijs bleef ik een Canadees. Ik heb hasj gepofte, maar niet ingeademd.

Voor zover men kan generaliseren, zijn de meest graciouis, gecultiveerde en innovatieve mensen in dit land Frans-Canadezen. Zeker hebben ze ons de meest opwindende politici van onze tijd gegeven: Trudeau, là © vesque. Zonder hen zou Canada een buitengewoon saaie en sterk verminderde plaats zijn.

Er zijn tien geboden, toch? Het is net een examen. Als je acht van de tien krijgt, ben je de beste van de klas.

De revolutie eet zichzelf op. Het kapitalisme herschept zichzelf.

Voor de goede orde, pot , net als The Reader ' s Digest, is niet noodzakelijkerwijs verslavend, maar beide kunnen leiden tot hardcore verslaving : heroïne, in het ene geval, verkorte slechte boeken, in het andere. Hoe je het ook bekijkt, een terugtrekking uit een zinvol leven.

In Canada wordt niemand ooit omvergeworpen omdat het niemand iets kan schelen.

Waar ik ook reis, ik ben te laat. De Orgie is elders verhuisd,

Ik werk elke dag-of in ieder geval dwing ik mezelf naar kantoor of kamer. Ik krijg misschien niets gedaan, maar je verdient geen bonussen zonder tijd te besteden. Drie maanden lang mag er niets komen, maar je verdient de vierde niet zonder.

Het proces is niet veranderd, maar de schrijver heeft zich ontwikkeld. Ik sta elke ochtend op en ga aan het werk.

Ik word bekritiseerd door de feministen, door het Joodse establishment, door Canadese nationalisten. En waarom niet? Ik heb mijn pot schoten op hen gehad. Ik ben eerlijk.

Toen ik een jonge schrijver was, lazen we Hemingway, Fitzgerald, Sartre, Camus, Celine, Malraux. Om te beginnen was ik een beetje een copycat schrijver en erg afgeleid en probeerde ik een roman te schrijven met hun stemmen, echt.... Ik hou het uit de druk.

Fundamenteel gaat al het schrijven over hetzelfde; het gaat over sterven, over de korte flikkering van de tijd die we hier hebben, en de frustratie die het creëert.

Schoonheid, net als mannelijke balletdansers, maakt sommige mannen bang.

Het Canadese kind dat premier wil worden, denkt niet groot, hij stelt al vroeg een limiet aan zijn ambities.

Edmonton is niet het einde van de wereld, maar je kunt het zeker vanaf daar zien.

Ieder mens schept god naar zijn eigen beeld.

Als je een roman schrijft, zit je drie of vier jaar in een kamer. Er komt niet veel binnen van buitenaf.

Morgen land dan, morgen land nu.

Duizenden kilometers tarwe, onverschilligheid en zelfverschuldiging.

In 1950, op de leeftijd van 19, stopte ik met studeren aan het St.George William College in Montreal, zoals het toen was, en zeilde naar Engeland op de Franken. Dwaas, niet arrogant, in de overtuiging dat ik Canada en zijn picayune problemen achter me kon laten, nooit dromen dat het de grondstof zou worden van de meeste van mijn fictie en non-fictie. Of dat ik zo diep zou geven om het intact overleven ervan.

Canada is een van de weinige plaatsen waar de kleine fatsoen wordt waargenomen. Als ik als jonge man het land minachtte omdat we altijd zo ver achter de stijl van New York leken te staan, dan dank Ik God nu voor de culturele achterstand. De onze is tenslotte de goede buurt. Een samenleving die het behoud waard is.

Ik ben altijd sceptisch geweest over medische orthodoxies, omdat er vroeger, eerder dan later, zoveel van hen op hun hoofd zijn gekeerd. Of anders gezegd, op voorwaarde dat je bereid bent om het uit te wachten, wat gisteren slecht voor je werd beoordeeld, zal vandaag waarschijnlijk gunstig blijken te zijn.

Ik ben wereldberoemd ... in heel Canada.

Nou, mensen vragen zich al tweehonderd jaar af wat er met de roman gaat gebeuren; de dood ervan is vele malen aangekondigd. Ik denk dat de roman de wereld waarin we leven steeds opnieuw definieert. Wat je moet zoeken in een roman is een raam waar niemand anders uit kijkt, waar niemand anders doorheen kan kijken. Wat je zoekt is een stem. Je pakt een roman van iemand als Faulkner of Hemingway en je leest gewoon drie pagina ' s en je weet wie het heeft geschreven. En dat is wat je van een schrijver zou moeten eisen.

Dit is een tijdperk van wetenschappelijke wonderen. Je mist iemand, dus neem je de telefoon op om hallo te zeggen. Drie minuten voor vijfenzestig cent. Niemand gaat failliet.

Er zijn drie kanten aan elk argument. Jou. Die van de ander. en de rechterkant.

Ik moet de waarheid spreken, zelfs met het risico om door mijn collega-schrijvers te worden geostracieerd. In feite, anticiperend op hun woede, heb ik al een plaats aangevraagd in het getuigenbeschermingsprogramma van de Canada Council. Dit omdat, hoe pijnlijk het ook is om me tegen mijn soort te keren, ik vrees dat de tijd is gekomen om toe te geven dat veel te veel gevierde schrijvers schandalige leugenaars, flirters, dronkaards, druggies, ongeschikte babysitters, plagiaat, psychopaten, parasieten, lafaards, onverschillige vaders of moeders en slechte kredietrisico ' s waren.

Niets is meer absoluut. Er is een keuze van overtuigingen en een keuze van waarheden om mee te gaan. Als je ervoor kiest om niet te kiezen, dan is er helemaal geen waarheid. Er zijn alleen standpunten.