Kathleen Hanna beroemde citaten

Ik hoef mannen niet te overtuigen dat feminisme belangrijk is, dat is gewoon geen doel van mij. Ik kan niet eens dat gesprek hebben of het belangrijk is of niet, want als iemand me dat vraagt... Ik wil niet met ze praten tot ze volwassen zijn.

Ik weet dat het verschrikkelijk is, maar zo doe ik het in mijn hoofd. Ik ga dood. Het maakt niet uit. Ik doe er niet toe. Ik ben een zandkorrel. Als een zandkorrel kan ik net zo goed uitgaan en me met mensen verhouden en genieten van mijn korte tijd op deze planeet die ik heb. Wie weet wat er komt?

Ik zou veel liever het onaangename feministische meisje zijn dan medeplichtig te zijn aan mijn eigen ontmenselijking.

Een deel van het zijn in een band, een schilder of het starten van een non-profit is dat je vreselijke fouten gaat maken en eruit ziet als een totale idioot, maar je zult nooit dat ding creëren dat echt verbinding maakt met mensen als je niet steeds opnieuw faalt.

Je leert dat de enige manier om rockster-kracht te krijgen als een meisje is om een groupie te zijn en je borsten bloot te leggen en gekozen te worden voor de nacht. We leren dat de enige manier om ergens te komen via mannen is. En het is een leugen.

Ik wil de kostbare momenten die ik heb niet verspillen, en ik voel me zo sinds ik 17 was. Ik moet risico ' s nemen, want waarom zou je anders nog leven? Zet je piratenpatch op en ga op avontuur omdat je maar één leven te leven hebt.

Kunst draait om het creëren van iets dat er niet is.

Mijn moeder was niet, zoals, ze was het lezen van al deze historische romans de meerderheid van de tijd. Ze las een feministisch boek en toen ging mijn vader zitten en legde het haar uit alsof ze een idioot was.

Ik had het geluk om vier jaar naar de universiteit te gaan. Op wat zogenaamd een hippie school was zonder tests en geen cijfers, blah blah blah, dat leerde ik niet. Ik volgde fotografielessen. Daar werd gewoon niet over gesproken. Het was als, " heeft deze foto het recht van grijs in zich?"Het was niet eens een kunstacademie. Het was een staatsschool.

Ik besloot dat muziek maken genoeg is omdat ik al een paar kleine bedrijven Run. Ik ben onderdeel van Bikini Kill Records, Le Tigre Records en Digitally Ruined Records. In het omgaan met mijn gezondheid en alles, mijn vermogen om dat te doen? Ik zou er niet goed in zijn.

Ik denk er mogelijk aan om in de toekomst een internetshow te doen die politieke organisaties zal belichten die ik zoek om mensen over hen te laten weten, vrijwilligersmogelijkheden en donatiemogelijkheden.

Ik heb het gevoel dat ik het beste ben in het zijn van een muzikant en een artiest. Ik wil dat gebruiken om mensen te helpen die goed zijn in het starten van non-profitorganisaties.

Als je me echt haat, moet je tenminste de beleefdheid hebben om een stuk papier te pakken en op te schrijven en naar mij te sturen. Als je een waardige vijand bent, wil ik je handschrift zien. Ik wil je naam en adres zien, en als je niet het lef hebt om me die te geven, Dan ben je geen waardige nemesis.

Ik ga echt af van het kijken naar John Waters spreken een keer en ik herinner me dat hij gewoon een soort van gesproken en het was helemaal interessant. Ik wilde horen over zijn leven en hoe hij begon en wanneer hij dacht dat hij het had gemaakt, stomme dingen zoals dat. En wat zijn relatie met de mainstream is omdat hij zo ver daarbuiten is, maar toen werd hij op deze rare manier deel van de mainstream. Hij was echt grappig. Ja, ik moet aan mijn grappen werken.

Jongere feministen geven eigenlijk om dingen die voor hen kwamen, op dezelfde manier waarop ik volledig om gaf en van hield en me zo gelukkig voelde om toegang te hebben tot het feminisme dat Voor mij kwam. Om jongere mensen te laten nemen wat ik en mijn vrienden hebben gedaan, en te zeggen 'we hebben toegang tot dat, maar we gaan dat door ons eigen Internetgeneratiefilter zetten en we gaan er iets van maken dat tot ons spreekt en veel slimmer is.'

Ik sprak veel in het begin van mijn carrière over intersectionaliteit en hoe racisme en klassisme en seksisme en homofobie en kapitalisme allemaal met elkaar verbonden zijn, en het zijn deze gekke systemen die zich voeden met elkaar en ook schadelijk zijn. Ik kan niet eens in het hele spectrum gaan. Maar ik heb het gevoel dat kinderen tegenwoordig veel meer verstand hebben van dat gesprek. En ik ben zo blij als ik jongere mensen ontmoet die dat zoveel beter doen dan ik.

Ik ging niet naar de middelbare school, ik ging niet naar de universiteit, Ik had geen vrouwenstudies. Al mijn feministische idealen en onderwijs zijn gebouwd rond kunst en mijn vrienden en gemeenschap. En dus groeit het nog steeds.

Ik ben niet de ziekte van Lyme, dat is niet wie ik ben, ik ben nog steeds een feministische kunstenaar, maar dit is ook een deel van mijn verhaal, en ik ga het niet buiten houden om er cooler uit te zien.

Ik zag een video op YouTube van een meisje dat zeer vergelijkbare reacties had op de late fase van de ziekte van Lyme als ik. En ik vond het gek. En toen ik zag dat ze in feite een aanval op de camera had die erg op mijn aanval leek, voelde ik: "Oh mijn god. Dat ben ik."En dus was het echt belangrijk voor mij, en ik zei tegen Sini: 'We moeten een manier vinden om niet alleen over de ziekte van Lyme te praten, maar om het te laten zien.

Het duurt een paar keer vallen voordat je begint te rennen.

Ik denk dat dat zo 'n belangrijke boodschap is, vooral voor jongere vrouwen, om te weten:' Ik hoef niet uit de baarmoeder te komen schilderen zoals Frida Kahlo. Mijn eerste ding dat ik maak is niet van plan om een rond-de-wereld sensatie. Je moet honderd echt lelijke, barfy, diarree schilderijen schilderen voordat je die bedenkt waar je echt in je groove begint te komen.

Er zijn meer mensen die niet hetero, blanke mannen gaan naar shows.

Ik ben niet zo geïnteresseerd in vrouwelijke superhelden.

Ik zat in een band in de jaren '90 genaamd Bikini Kill, en we waren zo bang voor documentatie toen, en er was het hele ding, niet alleen over de mannelijke blik, maar dat mensen je verkeerd zouden voorstellen... een soort angst voor de mainstream die velen van ons hadden.

Ik heb het geluk dat ik in het tijdperk vóór het internet en nu tijdens het internet ben geweest. Ik ben dankbaar om daar getuige van te zijn. Het is paard en wagen versus auto. Om te zien hoe snel dingen veranderen heeft me een hernieuwd gevoel van optimisme gegeven. Is dat logisch?

Het is zo gek, want kinderen die me schreven toen ze 14 jaar oud waren, zijn nog steeds in mijn leven. Er zijn veel muzikanten en artiesten geworden die me nu inspireren.

Ik heb altijd geweten dat ze grappig was, maar als ik mijn therapeut vertel dat mijn moeder het vertrouwensspel met mij speelde en me op de grond liet vallen, vindt mijn therapeut dat niet grappig. Ze zegt: "dat is de reden voor alles! Daarom heb je zo ' n moeilijke tijd met vertrouwen! En ik dacht: "ik heb niet echt moeite met vertrouwen. Ik vond het Grappig."

Ik krijg elke dag e-mails van mensen die zeggen: "Ik heb je muziek nooit gehoord. Ik weet niets over jou. Ik zag dit toevallig op Netflix. Ik hoop dat je je beter voelt. Meer macht voor jou."Het laat je gewoon zien, Ik weet niet, hoe genereus en geweldige mensen kunnen zijn.

Er zijn komieken die ik als extreem punkrock beschouw en die ik heb gezien als zeer politieke stand-up op plaatsen waar niemand dat wil horen. Het is ongemakkelijk en eng en je beseft dat het de beste prestatie is die je ooit hebt gezien.

Niet iedereen was altijd dronken. Waarom gaat punk rock over verspild worden? Is het niet punk rock om nuchter te zijn en de wereld te veranderen? Ik dacht dat het over het uitdagen van het kapitalisme ging? Hoe ga je het kapitalisme uitdagen als je verspild bent?

Johnny Rotten is geen punk. Misschien is dat punk voor iemand, maar deze mensen nemen deel en dagen de bedrijven uit die ons vertellen wat punk is en wat goede muziek is.

Mijn visie op punk rock waren deze kerels die op het publiek spuugden en moshing. Daarom verliet ik die scène. Dan zie ik al die mensen rond mijn zelfde leeftijd of tussen de 17 en 25 die zelf muziek maakten in hun eigen stad. Niet alleen zingen, maar creëren. Ik zie ze deze muziek uitbrengen waar er tonnen vrouwen betrokken zijn bij de scene en betrokken zijn bij de bands.

Ik wist niet eens wat het woord lesbisch betekende tot ik er een werd genoemd... en toen moest ik het opzoeken in het woordenboek.

Ik leef in een wereld waar LGBTQ hetero allianties zijn op middelbare scholen. Ik voel me daar behoorlijk opgewonden over.

Hoe meer mensen, zoals je weet, in staat zijn om op welk spectrum van vrouwelijkheid en mannelijkheid ze zich op dat moment bevinden, dat opent de deur voor vrouwen om niet het tegenovergestelde te hoeven zijn van wat de veronderstelde traditionele man is.

Homohuwelijk! Dat is een enorme verandering en een enorme win-win voor het feminisme.

Mensen hebben eigenlijk gesprekken over " Is dit seksistisch?"

Geïnternaliseerd seksisme dat ons het gevoel geeft dat we niet kunnen laten zien dat we niet perfect zijn.

Het is het idee dat wij als mensen ons eigen lot kunnen bepalen. De overheid en de bedrijven, meer zelfs dan de overheid, kunnen niet dicteren welk kunstwerk we moeten leuk vinden of om welke komedie we moeten lachen.

Mijn moeder en ik hadden een geheim van mijn vader dat we niet dachten dat we dom waren, dat we niet dachten dat we feminisme nodig hadden om ons uit te leggen.

Elke keer als ik seksueel lastiggevallen word, moet ik me omdraaien en tegen de persoon schreeuwen, maar er zijn veiligheidsproblemen. Soms is het beste wat je kunt doen gewoon lopen recht langs die persoon en hebben een geweldige dag. Maar soms heb je het gevoel dat je echt iets moet zeggen.

Ik ben meer geïnteresseerd in een feminisme dat discriminatie voor alle mensen beëindigt. Het gaat er niet alleen om dat een vrouw CEO wordt van een bedrijf of zoiets. Het is verbonden met racisme en klassen en genderkwesties die verder gaan dan het binaire.

Ik denk dat mijn definitie van feminisme veranderde van de tijd dat ik 9 was tot de tijd dat ik 20 was, alleen maar omdat mijn idee van feminisme toen ik 9 was, was: "meisjes kunnen alles doen! Ik had een T-shirt met de tekst: "een vrouw heeft een man nodig zoals een vis een fiets nodig heeft."

Ik denk dat het Internet echt cool is omdat veel jonge feministen niet het gevoel hebben dat ze het wiel opnieuw moeten uitvinden.

Het leuke aan het Internet is dat het vrouwen meer toegang geeft tot hun eigen geschiedenis.

Feminisme zit in een cyclus. Feminisme draait tussen terugslag en interesse.

Wat ik heb gehoord van jongere vrouwen en vrouwen van mijn leeftijd is dat de albums hun leven veranderden of dat het de eerste keer was dat ze feminisme hoorden waar ze zich mee konden identificeren. Dus dat is geweldig.

Het spannende aan het samenstellen van een label en het doen van pers voor het is dat hopelijk een 15-jarig meisje dat de enige feminist in haar middelbare klas is, erover zal horen en zal zeggen: "oh, cool, Daar had ik nog niet van gehoord, Ik ga het bekijken."

Er zijn mensen die hun feminisme op verschillende manieren bekijken. Ik sloeg mezelf in elkaar als ik niet reageerde op dingen zoals ik moest doen.

Als je een muzikant bent en je gaat het podium op, en je bent iemand die van aandacht houdt, zul je tot op zekere hoogte een rolmodel worden.