Carrie Brownstein beroemde citaten

Door de jaren heen legde muziek een wapen in mijn hand en woorden in mijn mond het ondersteunde me en beschermde me, het schudde me en schrok me en wees me de weg; Muziek opende me voor leven en zijn en voelen.

Ik vind het erg ontmoedigend en ondermijnend om je te concentreren op nostalgie of jeugdige sentimentaliteit als de lens waardoor je Kunst en cultuur bekijkt, want dan heb je het gevoel dat alles wat goed is al gebeurd is. Ik probeer gewoon in het heden te zijn met muziek en gewoon de dingen te vinden die verkwikkend zijn en me gelukkig maken om nu te leven.

Ik denk dat de helft van ons zich toch frauduleus voelt in ons leven. Er is die vreemde ontkoppeling van niet echt weten wat we soms doen, of waarom het belangrijk is. Het is onze existentiële crisis.

Ik denk dat Voor sommige kunstenaars De angst om een politieke identiteit aan te nemen voortkomt uit het feit dat ze niet in een hokje willen worden gezet als politieke acteur of politiek muzikant. Het wordt dit ding waar op de een of andere manier je kunst niet langer op zichzelf kan bestaan en veelzijdig kan zijn.

Ik denk niet dat ik buiten het noordwesten zou wonen. Ik denk dat de kwaliteit van het leven in Portland is echt goed. Mensen verhuizen van intense, krachtige banen naar Portland, werken half zo veel en leven twee keer zo goed.

Als kind, voordat ik in de muziek kwam, deed ik alle toneellessen, ging ik naar theaterkamp in de zomers, dus het was niet helemaal een vreemde wereld.

Ik zal zeggen, als een vrouw, als je een snor aan doet, kom je veel dingen over jezelf te weten.

Een tijdje had ik iemand die mijn huis kwam schoonmaken die in een band bleek te zitten waar ik echt van hield.

Met Sleater-Kinney improviseerden we veel in onze live shows, en zelfs ons proces van songwriting omvatte het inbrengen van uiteenlopende delen en ze samen te voegen om iets samenhangends te vormen.

Ik ben behoorlijk verschrikkelijk in relaties en ben niet in veel langdurige relaties geweest. Weggaan en verder gaan - terugkeren naar een vertrouwd gevoel van zelfredzaamheid en autonomie-is wat ik weet; dat gevoel is net zo comfortabel en geruststellend als het zou kunnen zijn voor een ander soort persoon om te blijven.

Deze nieuwe bands klinken als Gang Of Four-Als Gang of Four waardeloos is.

Er was duidelijkheid in de jaren negentig. Het was voor 9/11, voordat die angst begon die nu bestaat over de financiële crisis of terrorisme. We zouden allemaal gewoon verder gaan in het millennium en alles zou altijd beter worden. Oeps, dat is niet gebeurd.

Ik schreef zoveel over fandom en deelname voor NPR dat ik uiteindelijk besefte dat mijn meest vruchtbare manier om deel te nemen aan muziek is om het daadwerkelijk te spelen, althans op een manier die voor mij het meest logisch was.

Muziek is altijd mijn constante geweest, mijn redding. Het is cliché om dat te schrijven, maar het is waar.

Ik heb nooit mensen begrepen die de kunst van muziek spelen.

Ik weet echt niet wat ik moet doen als mijn leven niet chaotisch is.

Voor film en televisie is het interessant hoe fans het gevoel hebben dat hun specifieke manieren om hun genegenheid te manifesteren de juiste zijn. Het gaat er niet alleen om een fan te zijn, het gaat erom hoe je je fandom uitvoert. Dat is altijd interessant voor me geweest.

Nadat Sleater-Kinney in 2006 uit elkaar was gegaan, had ik weinig zin om muziek te spelen. Het duurde ruim drie jaar voordat het oppakken van een gitaar iets anders voor me betekende dan een oefening.

Rock Band is meer als Stairmaster dan als rock 'N' roll - Het zijn dezelfde stappen met verschillende moeilijkheidsgraden.

De game Rock Band achtervolgt me als een slechte ringtone. Het blijft vastzitten in mijn hoofd en verwijdert even alles wat ik leuk vind aan muziek.

Je kunt nooit dat moment onderschatten van iemand die je leven aan je uitlegt, iets waarvan je dacht dat het onverklaarbaar was, door middel van muziek. Dat was de uitweg uit eenzaamheid.

Het feit dat mensen naar Portland gaan om een kleine feministische boekhandel te bezoeken-ongeacht wat de impuls is voor hen om daar te komen-het feit dat ze daar naar binnen gaan en rondkijken en winkelen voor boeken of briefpapier of wat dan ook, is een belangrijke bron van trots voor mij.,

De hedonistische levensstijl is moeilijk te bereiken als je nog steeds je eigen uitrusting draagt. Geloof me dat je je niet glamoureus voelt met een versterker van 60 pond in je armen; het is een stuk minder sexy dan het dragen van een wodka gimlet en onmogelijk om op hakken te doen.

Praktijk. Leren en dan afleren-dat is de truc om je eigen speelstijl te vinden. Je kunt niet alleen emuleren, je moet innoveren, of op zijn minst je eigen pad in het proces creëren.

Ik heb een template van een template nodig

Mensen dragen fleece, een harde stof om boos op te zijn.

Rihanna heeft lef en ze lijkt altijd te zingen vanuit een eerlijke, donkere en felle plek.

Ik denk dat hiphop een heel goed werk doet om komedie en humor en humor in muziek te brengen, veel meer dan andere genres.

Nou, in sommige opzichten had ik een soort tegenovergestelde ervaring van andere mensen die dromen van een rockband. Ik droomde van zakelijke lunches en zo, en ik maak geen grapje. Alsof het hele idee voor mij erg aantrekkelijk was.

Met Portlandia denk ik niet dat het onze bedoeling is om altijd iets grappigs te vinden. Soms komt de humor door iets heel serieus te nemen. We vinden het goed om iemand zich ongemakkelijk of ongemakkelijk te laten voelen.

Het was het schrijven over muziek voor NPR - het verbinden met muziekfans en het ervaren van een gevoel van Gemeenschap - dat me weer liedjes wilde schrijven. Ik begon te voelen dat ik in mijn hoofd te veel over muziek was, te analytisch.

Met Rock Band kun je meespelen met Black Sabbath of Nirvana en mogelijk nieuwe manieren vinden om hun kunstenaarschap te waarderen door er parallel aan te mogen optreden. Rock Band plaatst je in de ingewanden van een lied.

Om echt te worden gemarteld door een lied, moet het meer zijn dan alleen iets dat je niet leuk vindt of niet krijgt; het moet je huid laten kruipen door eronder te komen. Vreemd genoeg zou die laatste zin ook provocerende of gedurfde muziek kunnen beschrijven.

Ik lees veel; fictie en non-fictie zijn de media die ik het meest opbouwend en inspirerend vind. Ik kijk films en luister naar muziek en maak veel en veel wandelingen. De natuur is een leuke resetknop voor mij, zo krijg ik veel nadenken gedaan.

Het is moeilijk om de viscerale high van live Spelen en iets spontaans creëren te verslaan.

Ik geef toe dat ik niet helemaal zeker weet hoe ik een heel jaar in de muziek moet samenvatten; niet wanneer muziek zo tijdelijk, zo specifiek en persoonlijk is geworden, alsof we elk ons eigen weersysteem hebben en waar we naar luisteren onze individuele voorspelling is.

Ik heb het gevoel dat ik in de zijdeur van comedy kwam, en voel me nog steeds erg frauduleus in veel opzichten.

Ik heb geen zin om muziek te spelen, tenzij ik muziek nodig heb.

Ik ben een vreselijke beeldend kunstenaar. Ik kan geen auto repareren, naaien, breien, koken, enz. Statistisch gezien is er meer dat ik niet doe dan doe.