Judith Viorst beroemde citaten

Een voordeel van het huwelijk is dat, wanneer je verliefd op hem wordt of hij verliefd op je wordt, het je bij elkaar houdt totdat je weer verliefd wordt.

Kracht is het vermogen om een chocoladereep met je blote handen in vier stukken te breken-en dan slechts één van de stukken op te eten.

Lust is wat ervoor zorgt dat je het wilt doen, zelfs als je geen verlangen hebt om bij elkaar te zijn. Liefde is wat ervoor zorgt dat je bij elkaar wilt zijn, zelfs als je er geen zin in hebt.

Vrienden verbreden onze horizon. Ze dienen als nieuwe modellen waarmee we ons kunnen identificeren. Ze laten ons toe om onszelf te zijn-en accepteren ons op die manier. Ze vergroten ons gevoel van eigenwaarde omdat ze denken dat we in orde zijn, omdat we belangrijk voor hen zijn. En omdat ze belangrijk voor ons zijn-om verschillende redenen, op verschillende niveaus van intensiteit-verrijken ze de kwaliteit van ons emotionele leven.

Ik ging slapen met kauwgom in mijn mond en nu zit er kauwgom in mijn haar en toen ik vanmorgen uit bed kwam struikelde ik op het skateboard en per ongeluk liet ik mijn trui in de gootsteen vallen terwijl het water stroomde en ik kon zien dat het een vreselijke, vreselijke, geen goede, zeer slechte dag zou worden.

Goede vrienden dragen bij aan onze persoonlijke groei. Ze dragen ook bij aan ons persoonlijk plezier, waardoor de muziek zoeter klinkt, de wijn rijker smaakt, het gelach luider klinkt omdat ze er zijn.

Het was een vreselijke, vreselijke, geen goede, zeer slechte dag. Mijn moeder zegt dat sommige dagen zo zijn.

Liefde is wanneer je je realiseert dat hij zo sexy is als Woody Allen, zo slim als Jimmy Connors, zo grappig als Ralph Nader, zo atletisch als Henry Kissinger en niets als Robert Redford - maar je neemt hem toch.

Bijgeloof is dwaas, kinderachtig, primitief en irrationeel - maar hoeveel kost het je om op hout te kloppen?

Liefde is veel leuker om in te zijn dan een auto-ongeluk, een strakke gordel, een hogere belastingschijf of een vasthoudpatroon boven Philadelphia.

Serieuze sceptici, ware gelovigen en zoekers van elke strekking zullen Mitch Horowitz ' levendige, indringende en rijkelijk onderzochte verslag van de impact van de positieve denkende beweging op elk aspect van het Amerikaanse leven van vandaag willen lezen. Gevuld met een cast van opmerkelijke personages en vele levendige verhalen, is één eenvoudig idee een leesbaar, verantwoordelijk onderzoek van de grenzen en mogelijkheden van geestkracht als bron van constructieve transformatie.

Een normale adolescent is zo rusteloos en zenuwachtig en onhandig dat hij kan schurft om zijn knie te verwonden-niet voetballen, niet voetballen-maar door van zijn stoel te vallen in het midden van de Franse les.

Als we de jongere zijn, kunnen we de oudere benijden. Als we ouder zijn, kunnen we het gevoel hebben dat de jongere altijd wordt toegeeft. Met andere woorden, welke positie we ook innemen in de volgorde van geboorte, we kunnen zonder twijfel bewijzen dat we worden gedumpt.

Adolescentie omvat onze nootachtige-wanhopige-extatische-uitslag psychologische inspanningen om te komen tot een akkoord met nieuwe lichamen en schandalige driften.

Net zoals kinderen zich stap voor stap van hun ouders moeten scheiden, zullen wij ons van hen moeten scheiden. En we zullen waarschijnlijk lijden...van een zekere mate van verlatingsangst: omdat scheiding een einde maakt aan zoete symbiose. Want afscheiding vermindert onze macht en controle. Omdat scheiding ons minder nodig maakt, minder belangrijk. En omdat scheiding onze kinderen blootstelt aan gevaar.

Onze vader presenteert een optionele reeks ritmes en reacties waarmee we ons kunnen verbinden. Als tweede thuisbasis maakt hij het veiliger om rond te zwerven. Met hem als bondgenoot-een liefde-is het ook veiliger om te laten zien dat we boos zijn als we boos zijn op onze moeder. We kunnen haten en niet verlaten worden, haten en nog steeds liefhebben.

Ons ego-ideaal is kostbaar voor ons omdat het een verlies van onze vroege jeugd herstelt, het verlies van ons beeld van zelf als perfect en heel, het verlies van een groot deel van ons infantiele, grenzeloze, niet-ik-wonderlijke narcisme dat we moesten opgeven in het licht van de dwingende realiteit. Gemodificeerd en omgevormd tot ethische doelen en morele normen en een visie van wat we op ons best zouden kunnen zijn, leeft onze droom van perfectie voort-ons verloren narcisme leeft voort-in ons ego-ideaal.

Ergens iets voor of na het einde van ons tweede decennium bereiken we een gedenkwaardige mijlpaal-het einde van de kindertijd. We hebben asafe place verlaten en kunnen niet meer naar huis. We zijn verhuisd naar een wereld waar het leven niet eerlijk is, waar het leven zelden is wat het zou moeten zijn.

Mijn moeder zegt dat ik haar suikerplum ben. Mijn moeder zegt dat ik haar lam ben. Mijn moeder zegt dat ik perfect ben zoals ik ben. Mijn moeder zegt dat ik een super speciaal, geweldig, geweldig klein ventje ben. Mijn moeder heeft net nog een baby gekregen. Waarom?

Uiteindelijk zullen we leren dat het verlies van ondeelbare liefde een ander van onze noodzakelijke verliezen is, dat liefhebben verder gaat dan het moeder-kind paar, dat het grootste deel van de liefde die we in deze wereld ontvangen liefde is die we zullen moeten delen-en dat delen begint thuis, met onze broers en zussen rivalen.

De behoefte om een afgescheiden zelf te worden is net zo urgent als het verlangen om voor altijd samen te smelten. En zolang wij, niet onze moeder, afscheid nemen, en zolang onze moeder daar betrouwbaar blijft, lijkt het mogelijk om het risico te nemen, en zelfs om te genieten, Alleenstaand.

We moeten moederliefde verdelen met onze broeders en zusters. Onze ouders kunnen ons helpen omgaan met het verlies van onze droom van absolute liefde. Maar ze kunnen ons niet laten geloven dat we het niet kwijt zijn.

Controle kan geen geweten worden genoemd totdat we in staat zijn het in ons te nemen en het ons eigen te maken, totdat-ondanks het feit dat de fouten die we hebben gedaan of ons hebben voorgesteld nooit zullen worden gestraft of bekend-we niettemin voelen dat de greep in de maag, die afkoelt op de ziel, die zelf toegebrachte ellende die schuld wordt genoemd.

Sommige dagen zijn zo. Zelfs in Australië.

Ik denk dat ik naar Australië ga verhuizen.

We kunnen onszelf overladen met informatie over hoe we kinderen moeten opvoeden . . . streef ernaar om volwassener en bewuster te worden maar niets van dit alles zal ons redden van de . . . onvermijdelijkheid dat we soms onze kinderen in de steek zullen laten. Want er is een grote kloof tussen weten en doen. Omdat volwassen, bewuste mensen ook onvolmaakt zijn. Of omdat een actuele gebeurtenis in ons leven ons Zo kan absorberen of deprimeren dat wanneer onze kinderen ons nodig hebben, we er niet doorheen kunnen komen.

Als hij te laat is voor het diner en ik weet dat hij een affaire heeft of dood op straat ligt, hoop ik altijd dat hij dood is.

Schuldgevoel: Dit is wanneer, in plaats van te proberen erachter te komen wie de schuld heeft, iedereen betaalt.

naarmate we nieuwe pijnen en nieuwe pijnen krijgen, wordt onze gezondheidszorg noodzakelijkerwijs geleverd door internisten, cardiologen, dermatologen, podologen, urologen, parodontologen, gynaecologen en psychiaters, van wie we allemaal een second opinion willen. We willen een second opinion die zegt, maak je geen zorgen, je gaat eeuwig leven.

Niet luisteren is waarschijnlijk de meest voorkomende onvriendelijkheid van het huwelijksleven, en een die - meer verwoestend dan een eeuwigheid van vergeten verjaardagen en misplaatste Kerstcadeaus - een sfeer van niet liefhebben en niet om geven creëert.

Het is waar dat het heden krachtig wordt gevormd door het verleden. Maar dat is ook waar ... inzicht op elke leeftijd weerhoudt ons ervan om dezelfde droevige liedjes weer te zingen.

Want we verliezen niet alleen door de dood, maar ook door te vertrekken en achtergelaten te worden, door te veranderen en los te laten en verder te gaan.

Een normale adolescent is geen normale adolescent als hij zich normaal gedraagt.

Als zijn moeder verdronk en ik verdronk en hij een van ons moest kiezen om te redden, zegt hij dat hij mij zou redden.

Herken vreugde wanneer het aankomt in de gewone bruine verpakkingen van het dagelijks leven.

We zullen de hoop moeten opgeven dat, als we hard proberen, we op de een of andere manier altijd goed zullen doen voor onze kinderen. De verbinding is onvolmaakt. Soms doen we verkeerd.

Onze moeder geeft ons onze eerste lessen in liefde-en haar partner, haat. Onze Vader-onze "tweede ander" - legt ze uit.

Voor sommigen duurt het een leven om ware liefde te vinden, maar voor de gelukkigen is een leven alleen maar genoeg om de liefde die ze hebben gevonden te delen.

Opgroeien betekent het loslaten van de dierbaarste megalomane dromen van onze kindertijd. Opgroeien betekent weten dat ze niet kunnen worden vervuld. Opgroeien betekent de wijsheid en de vaardigheden verwerven om te krijgen wat we willen binnen de beperkingen die door de realiteit worden opgelegd - een realiteit die bestaat uit verminderde krachten, beperkte vrijheden en, met de mensen van wie we houden, onvolmaakte verbindingen.

Leven met gouden fantasieën van een eindeloos gekoesterde kindertijd kan een neurotische weigering zijn om op te groeien.

Liefde is hetzelfde, behalve dat je je sexier voelt.

Maar het is moeilijk om hip te zijn boven de dertig als iedereen negentien is, toen de laatste dans die we leerden de Lindy was, en de laatste die we hoorden, meisjes die eruit zagen als Barbara Streisand probeerden er iets aan te doen.

Ik had het samen op zondag. Maandag om 12 uur was het gebarsten. Op dinsdag daalden de brokstukken op mij neer. En woensdag was er geen enkel deel intact. Donderdag heb ik wat stukjes opgehaald. Vrijdag heb ik de rest opgehaald. Zaterdag, laat, was het bijna recht. En op zondag was de wereld onder de indruk van hoe goed ik het bij elkaar had gekregen.

Je eindigt zoals je verdient. Op oudere leeftijd moet je het gezicht, de vrienden, de gezondheid en de kinderen die je hebt verdiend verdragen.

Gepassioneerde investeringen maken ons kwetsbaar voor verlies. En soms, hoe slim we ook zijn, moeten we verliezen.

Als ambitieuze fantasieën mensen doen blozen en seksuele fantasieën mensen doen blozen en zich schuldig voelen, kunnen fantasieën over geweld en dood mensen doen blozen en zich schuldig voelen-en ook bang maken.

Afwezigheid maakt het hart bevroren, niet fonder.

Ik ben niet van plan om te stoppen met een beetje decolleté te laten zien. Ik ben ook niet van plan om te stoppen met een beetje dij te flitsen.

Er is een tijd om af te scheiden van onze moeder. Maar tenzij we klaar zijn om te scheiden-tenzij we klaar zijn om haar te verlaten en achtergelaten te worden-is alles beter dan afscheiding.

De zon verlicht het haar van een kind. De omhelzing van een vriend. Langzaam dansen op een veilige en rustige plek. De geneugten van een gewoon leven.