Joel Meyerowitz beroemde citaten

We zien fotografie als foto ' s. En dat is het ook. Ik zie fotografie als ideeën. En ondersteunen de foto 's je ideeën of zijn het gewoon goede foto' s? Ik wil een ervaring in de wereld hebben die een verdiepende ervaring is, waardoor ik me levend en wakker en bewust voel.

Het maken van een verklaring van je gevoelens is riskant. Het is net als het maken van foto ' s.

Ik zie foto ' s als vol of leeg. Je stelt je iets voor in een frame en het heeft veel boekhouding in zich-stenen en gebouwen en bomen en lucht - maar dat is niet wat een frame vult. Je vult het frame met gevoelens, energie, ontdekking en risico, en laat ruimte genoeg voor iemand anders om daar binnen te komen.

Ik geloof dat straatfotografie centraal staat in de kwestie van fotografie-dat het puur fotografisch is, terwijl de andere genres, zoals landschap-en portretfotografie, iets meer toegepast zijn, meer vermengd met de geschiedenis van de schilderkunst en andere kunstvormen.

Je vult het frame met gevoelens, energie, ontdekking en risico, en laat ruimte genoeg voor iemand anders om daar binnen te komen.

[De kleine camera] leerde me energie en daadkracht en directheid ... De grote camera leerde me eerbied, geduld en meditatie.

Veel van wat ik zoek is een moment van verbazing, zegt hij. Die momenten van puur bewustzijn wanneer je onvrijwillig inademt en zegt ' Wow!'

We ervaren het allemaal. Die momenten waarop we naar adem snakken en zeggen, Oh, kijk dat eens. Misschien is het niets meer dan de manier waarop een schaduw over een gezicht glijdt, maar in die fractie van een seconde, wanneer je je realiseert dat er iets echt opmerkelijks gebeurt en vlak voor je verdwijnt, als je een camera voor je oog kunt passeren, scheur je een stukje tijd uit het geheel, en in een adem, red het en geef het een nieuwe betekenis.

Ik moet zeggen, het nemen van foto 's is zo' n onmiddellijke handeling. De herkenning en het handelen op de herkenning, afhankelijk van uw apparatuur, is bijna onmiddellijk.

'Tough' betekende dat het een compromisloos beeld was, iets dat uit je buik kwam, uit instinct, rauw, van het moment, iets dat niet op een andere manier kon worden beschreven. Dus het was moeilijk. Moeilijk om leuk te vinden, moeilijk om te zien, moeilijk om te maken, moeilijk om te begrijpen. Hoe sterker ze waren, hoe mooier ze werden.

Waar gaat de art experience over? Echt, Ik ben helemaal niet geïnteresseerd in het maken van kunst. Ik denk er nooit over na. Om het woord kunst te zeggen, het is bijna een vloek op kunst. Ik weet dat ik dichter bij mezelf wil komen. Hoe ouder Ik word, hoe meer aanwijzingen ik heb over wat het is om dichter bij jezelf te komen. Je probeert minder hard. Ik wil het gewoon zijn.

als je op straat bent, en terwijl je langs loopt, draait een vrouw de hoek om en gaat van je weg, en voor een ogenblik heb je een glimp van de zijkant van haar gezicht, van het gebaar van haar schouder, de vorm van haar lichaam, en je bent toegewijd... Je bent een ogenblik verliefd, of je zintuigen worden een ogenblik bewogen. Die persoon verdwijnt dan en is voor altijd voor jou verloren...

Een van de dingen die ik op straat leerde was om het leven te vertrouwen en er met de handen van af te blijven, en dat gevoel gaat door in de rest van de werken die ik doe, het portret, de landschappen of elke interesse die ik heb. De dingen zijn goed genoeg zoals ze zijn, er is geen reden om ermee te knoeien.

Ik wil genieten van de loomheid van gewoon leven, herkennen, erkennen, opnemen, het op de een of andere manier versterken. [Fotografie] is daar een geweldig medium voor. Het gebeurt in een oogwenk, maar het geeft je uren of dagen tijd om over dingen na te denken. Het is een prachtig systeem, dit spel van fotografie, om in een oogwenk te zien en later terug te gaan en na te denken. Het is pure filosofie. En poëzie.

Fotografie gaat over uitstekend aanwezig zijn.

Je kijkt ernaar [een foto] en overal in de echte wereld zoemt, zoemt en beweegt, en toch is er in dit kleine frame stilte die lijkt op de wereld. Die verbinding, die botsing, die interfacing, is een van de meest verbazingwekkende dingen die we kunnen ervaren.

Het komt neer op risico ' s, keer op keer. Als je het risico loopt om naar buiten te komen, als je het risico loopt om foto ' s te maken die niet goed zijn, ontdek je misschien iets in een foto dat de sleutel is. De deur naar je eigen belang.

Ze [foto ' s] leren je over je eigen ontrafelende verleden, of over de onmiddellijkheid van gisteren. Ze laten zien waar je naar kijkt. Als je een foto maakt, heb je ergens op gereageerd en heb je er hard naar gekeken. Hard voor een duizendste van een seconde, hard voor tien minuten. Maar toch hard. En het is de kwaliteit van die beet die je leert hoe verbonden je was met dat ding, en waar je stond in relatie tot het, toen en nu.

Fotografie is een reactie die te maken heeft met de momentane herkenning van dingen. Ineens leef je. Een minuut later was er niets meer. Ik zag het verdampen. Je kijkt het ene moment en er is alles, het volgende moment is het weg. Fotografie is heel filosofisch.

Ik vind het vreemd mooi dat de camera met zijn inherente helderheid van object en detail beelden kan produceren die ondanks zichzelf mogelijkheden bieden om meer te zijn dan een foto van niets heel belangrijks, niets anders dan een intuïtie, een reactie, een trilling van de ervaring van de fotograaf.

Toen dacht ik: Whoa. Als er geen foto ' s zijn, is er geen geschiedenis. Ik ga naar binnen. Ik ga deze foto ' s maken. We hebben een record nodig.

Ik fotografeerde het hele ding in kleur omdat het fotograferen in zwart-wit zou zijn om het als een tragedie te houden. Want er zit een tragisch element in het fotograferen, in dit geval geen oorlog, maar de ineenstorting. Het was gewoon vernietiging.