Michael Stipe beroemde citaten

Soms ben ik verward door wat ik denk dat echt duidelijk is. Maar wat ik denk dat echt duidelijk is, is natuurlijk niet duidelijk...

Voor alles wat we hebben gedaan, is er een publiek moment van vallen op ons gezicht. Maar alles wat door ons kwam als band was een duidelijke visie van R. E. M.

Super casual muziek luisteraars. Dat zijn de meeste mensen in de wereld. En je moet begrijpen, dat is waarom Top 40 radio bestaat. Het is er niet voor mensen die muziek zoeken en die van muziek houden.

Tegen de tijd dat ik 18 was, had ik punkrock opgenomen uit Amerika, Groot-Brittannië en de westkust. Het was allemaal zo donker en raar en anders en cool en heet en sexy en rebels. Het was een vuist-in-de-lucht soort rebellie die ik niet kreeg van de mainstream van de jaren '70.

Soms voordat we een plaat maken, ga ik terug en luister ik er een paar. Het is even nederig en verheffend.

Ik kwam voor het eerst naar New York met Peter Buck op 19-jarige leeftijd. We brachten een week door in een busje op straat voor een club in de West 60s genaamd Hurrah. Daar speelde Pylon. Ik zag Klaus Nomi daar spelen. En Michael Gira ' s band voordat hij zwanen deed-ze droegen allemaal cowboylaarzen en waren zo cool en hadden geweldig haar. Ik was zo jaloers.

Liefde, liefde zal mijn sterkste wapen zijn

Ik ben geen autobiografische schrijver. Ik zal hier en daar kleine elementen nemen van dingen die ik eigenlijk heb meegemaakt-het tellen van wimpers op een Doornroosje, bijvoorbeeld.

Mijn gevoel is dat labels voor ingeblikt voedsel zijn... Ik ben wat ik ben - en ik weet wat ik ben.

Ik ben gestopt met drugs (in 1983). Er waren veel dingen die ertoe leidden. Eén ding was dat een minnaar stierf. Een ex van mij stierf in een auto-ongeluk en ik was echt kapot toen ik erachter kwam en ik kon niet huilen. Ik werd de volgende ochtend wakker en zei: "dat is het", dus ik stopte toen. Het was verschrikkelijk.

AIDS was geland en ik was doodsbang. Ik was erg bang, net als iedereen in de jaren ' 80. het was echt moeilijk om seksueel actief te zijn en om met mannen en vrouwen te slapen en niet het gevoel te hebben dat je een verantwoordelijkheid had in termen van veilige seks.

Ik denk dat mijn apocalyptische gevoelens dieper gingen dan [zwaar beïnvloed door Reagan en AIDS]. Ik heb echt vrede met hoe bang ik ben.

Ik ben overal bang voor. Ik ben van nature geen moedig persoon.

Tegen de tijd dat [de moderne] generatie seksueel volwassen werd, was er al dit idee van veilige seks. Maar dat bestond niet voor mij. Ik kwam uit de vrij swingende jaren ' 60 en '70. het was vrije liefde, schatje. Dat was het. We hadden zeer liberale seks-ed klassen in 1973, een jaar lang milieukunde klasse, en dan vrouwen Lib en Gay Liberation. Dus het is krankzinnig om van dat naar Reagan en AIDS te gaan. Het was als, " Wat is er gebeurd? Waar is mijn toekomst?"

Punk-rock platen kwamen uit en je kocht alles wat je kon vinden. Maar Devo gebeurde pas over drie jaar. De Sex Pistols toerden pas in 1978 door de VS. In die tijd ging het voor mij echt over CBGB, Patti Smith, Talking Heads, The Ramones en televisie.

In feite leken veel critici R. E. M. te beschouwen als de eerste Amerikaanse muziek sinds de jaren '60 die op zichzelf uitbrak en een stand-alone sound ontwikkelde.

Ik ben geboren in Georgia. Dat is waar mijn grootouders-en al mijn mensen-vandaan komen. Maar mijn familie reisde veel omdat mijn vader in het leger was als helikopterpiloot.

Tijdschriften waren hoe ik ontdekte over de punkwereld in New York. Vanwege wat ik las, op de leeftijd van 15, jaagde ik de plaatselijke platenwinkel op om een exemplaar van Horses [1975] for me van Patti Smith te bestellen.

De punk-rock ethos was " Do It yourself. Iedereen kan dit. We zijn niet uit de hemel gezonden."

Het hele punt van de punk-rock ding was dat "We zijn niet speciaal. We hebben alleen een stem."

Je hoeft geen talent te hebben. Je hoeft niet eens gitaar te spelen om gitarist te zijn in een punkrockband. Dus ik, op een zeer naïeve en tiener manier, zei: "dat is het. Ik ga in een band zitten."

Er zijn meestal twee verschillende drijfveren die jongeren naar muziek leiden. De ene is dat muziek een ontsnapping biedt; het neemt je weg van het ongeluk of de marteling van waar je bent en zorgt ervoor dat je je minder vervreemd voelt-je gelooft dat er ergens anders een plek is waar je in past. De andere is een soort transcendent, spiritueel gevoel in de zuiverheid van muziek.

In de [tiener] tijd had ik een vermoeden van mijn seksualiteit. En ik had een vermoeden dat ik anders was dan andere mensen op manieren die verder gingen dan mijn seksualiteit. Maar ik ging niet in de muziek omdat ik dacht, Oh, deze mensen zullen me begrijpen.

Ik moest een rijbewijs halen en naar St.Louis rijden om de punk-rock scene te vinden die daar gebeurde. En er was een punk-rock scene. Het was lief. Het was echt. Het was zoals overal in de provincie. Het waren een handvol mensen die dezelfde aantrekkingskracht voelden, en het was natuurlijk als het eiland van buitenbeentjes in Rudolph The Red-Nosed Reindeer [1964]. Alleen de freaks, de homo ' s, de dikke meisjes, de ongelooflijke excentrieken .

Ik kende Kurt Cobain en zijn dochter. En Courtney [Love] kwam en verbleef in mijn huis. R. E. M. werkte aan twee platen in Seattle en Peter Buck woonde naast Kurt en Courtney. Dus we kenden elkaar allemaal. Ik nam contact met hem op met dat project als een poging om te voorkomen wat er zou gebeuren.

Ik heb gewoon een project gebouwd om Kurt [Cobain] uit een gemoedstoestand te halen. Ik stuurde hem een vliegticket en een chauffeur, en hij plakte het vliegticket aan de muur in de slaapkamer en de chauffeur zat 10 uur buiten het huis. Kurt kwam niet naar buiten en nam de telefoon niet op.

Eerlijk gezegd ben ik niet goed met ***** verslaafden. Ik heb heroïne geprobeerd, maar het was per ongeluk. Ik ben niet goed met dat niveau van drugsmisbruik.

Ik citeer Thurston [Moore] en Kim [Gordon] als ze dat zeggen over het niet geweldig zijn met verslaafden, omdat zij degenen zijn die het tegen me hebben gezegd.

Als ik muziek hoor als fan, zie ik velden. Ik zie Landschappen. Ik sluit mijn ogen en zie een heel universum dat die muziek en de stem, of het verhaal, creëren. Een muziekvideo-en elke andere vorm van visuele referentie-is gemaakt door iemand anders.

Voor mij, als muziekfan, stelen visuals de zuiverheid van het lied. Mijn instinct is niet om een beeld te geven dat bij een muziekstuk past. Maar hier is MTV. Het is echt krachtig.

Het was '86. We waren een grote naam en we hadden genoeg cache dat MTV ons wilde spelen, dus, samen met Michael Jackson en Madonna, speelden ze onze ondersteboven, zwart-wit, achterwaartse, enkele ongecorrigeerde beelden van een steengroeve met oranje letters er bovenop en noemden het art.

Ik begon met lip-synchronisatie met " Losing My Religion."Er waren een paar vreselijke fouten die we hebben gemaakt, maar die fouten heb ik zelf gemaakt. Ik schaam me voor hen. Ik zeg altijd dat als ik terugkijk op alles wat ik ooit heb gedaan, het met evenveel vernedering en triomfantelijke glorie is.

Ik deed dat [een samenwerking met Kurt Cobain] om zijn leven te redden. De samenwerking was dat ik belde als een excuus om contact op te nemen met deze man. Hij was er slecht aan toe.

Toen we bij Warner Bros. tekenden, wisten ze wat ze kregen. Ze wisten dat ze geen makkelijk te manipuleren voorverpakte popgroep zouden krijgen. Dat zou niet gebeuren. Wat ze wilden, was de integriteit die we te bieden hadden. Wat ze wilden was het soort street cred of cache dat R. E. M. hen kon brengen en de kans dat we ze een hit of twee zouden geven. Wat er gebeurde was dat we ze een hoop hits gaven. En we werden enorm.

Ik was elke dag kwetsbaar. Elke avond dat ik op het podium stapte, legde ik mezelf open.

Onze generatie moest proberen om te gaan met nucleaire zorgen en milieurampen.

Ik was een tiener, we waren vrijwel volledig geïndoctrineerd, dankzij seksuele angst tactieken. Ik herinner me zoveel Public-health commercials met een B-acteur in een nep steegje achtergrond waarschuwen ons om bescherming te gebruiken of vertellen ons de enige echte veilige keuze was onthouding. We waren vanaf dag één erg bang voor seks. Er waren geen vrij swingende jaren ' 90.

Ik vind R. E. M. niet Nihilistisch. Er is een constante ondertoon van vreugdevol optimisme. Ik ga geen zelfmoord plegen tegen Patti Smith of R. E. M.

Ik heb nog nooit een liedje geschreven dat hopeloos is. Ik ben geen hopeloos persoon. Ik ben gek optimistisch. Ik zie het goede in mensen. Ik zie de uitweg uit een vreselijke situatie. Ik probeer de diplomaat te zijn. Als er twee strijdende partijen in mijn leven zijn, wil ik dat ze het op zijn minst eens zijn om het oneens te zijn.

Als ik schrijf, neig ik naar melancholie, en de paar keer dat ik pure vreugde in muziek heb geprobeerd, werkt het niet echt zo goed. De vreugde kan zijn door catharsis. Ik denk dat dat is wat ik goed doe, en observatie.

Ik herinner me duidelijk een gesprek met mijn band in het busje waar ik een complete ineenstorting had. Het was 1984, denk ik, en ik zat in de achterhoek van ons busje en zei: "Ik kan dit niet doen. Ik kan dit niet doen. Ik kan dit niet doen."Ik wilde geen shows meer spelen. Ik wilde gewoon stoppen.

Ik ging door deze moeilijke tijd [in 1984] toen we onze derde plaat maakten waar ik mijn verstand verloor. Toen begon de boulimia. En toen werd ik echt freaky.

Ik was vegetariër en probeerde te eten in fastfoodrestaurants zonder vlees. Ik wist niet goed hoe ik moest eten en ik had honger. Ik was opgewonden van het optreden. Ik was bang dat ik ziek was van AIDS. We speelden vijf shows per week. Ik ging zelfs door een periode van onthouding waarin ik niet dronk en stopte met seks. Wat gek is. Misschien beantwoord ik hier te veel vragen tegelijk, maar dit is waar mijn Geest was op de leeftijd van 25.

Links zijn de voorsteden van de echte wereld geworden.

We zijn een soort internationaal fenomeen.

Als ik echt gehamerd ben, trek ik mijn kleren uit. Dat is een zeker teken. Het is lang geleden dat ik dat Voor het laatst deed. Waarschijnlijk een jaar.

Als je het niet met me eens bent, prima! Want dat is het mooie van Amerika, We kunnen het oneens zijn!

Om een oudere staatsman genoemd te worden is zo ongelooflijk beledigend. Brad Pitt is drie jaar jonger dan ik.

Ze willen altijd dat ik mezelf speel en dat is een grote snooze.

Eet nooit broccoli als er camera ' s in de buurt zijn.