Tayari Jones beroemde citaten

Als er ooit een tijd was om wat grits te koken, is het nu.

Ik neem mentoring heel serieus en ik zit in het bestuur van een organisatie genaamd Girls Write Now, waar we tienermeisjes en schrijfmentoren matchen omdat het hun leven verandert,

Als je een roman schrijft, laat je andere mensen je denkbeeldige vrienden zien.

Ik dring er altijd bij mijn studenten op aan om hun schrijfpraktijk te eren, om een schema op te stellen.

Ik heb een zus, Ik heb twee zussen.

Ik was een soort onzichtbaar meisje toen ik jong was.

Geheime families zijn echt de basis van de Westerse literatuur.

De adolescente hoofdpersoon is een van de kenmerken van de Amerikaanse literatuur.

Als ik een verhaal schrijf, voelt het net zo echt als het leven dat ik buiten de pagina ervaar. Het is een emotionele illusie, denk ik.

Als het gaat om memoires, willen we de auteur in een leugen betrappen. Als we fictie lezen, willen we de auteur betrappen die de waarheid vertelt.

Ik hou van duidelijke namen voor mijn personages. Als ik te symbolisch word met namen of plaatsen, begin ik het gevoel te krijgen dat de personages en het verhaal minder gelezen worden, en verlies ik de interesse.

Ik denk dat de NAACP niet genoeg wordt erkend voor al het werk dat het doet, vooral op het gebied van recht. Ze zijn de afgelopen decennia misschien uit het zicht verdwenen, maar ze vechten de goede strijd.

Nine Years Under is een sprankelend debuut-vol liefde en vol leven. Booker ' s Baltimore is gelijk aan The Wire en The Cosby show. Ze schrikt niet terug voor de realiteit van het leven in een begrafeniscentrum in de binnenstad, maar ze is ook een liefdevolle getuige, die de groothartige gemeenschap documenteert die voor zichzelf zorgt. Verteld met mededogen, humor en ouderwetse verhalen, geeft Sheri Booker ons onvergetelijke personages die je aan het lachen zullen maken totdat ze je hart breken.

Adolescentie is een moderne constructie en heel Amerikaans op zoveel manieren.

Ik neem mentoring heel serieus en als gevolg daarvan krijg ik nauwelijks werk gedaan tijdens het schooljaar.

En zo is het begonnen. Alleen met koffie en de uitwisseling van hun lange verhalen. Liefde kan incrementeel zijn. Predicamenten ook. Koffie kan een leven beginnen, net zoals het een dag kan beginnen. Dit was de ontmoeting van twee mensen die voorbestemd waren om lief te hebben van voor hun geboorte, van voordat ze keuzes maakten die hun leven zouden bemoeilijken. Deze liefde rolde naar mijn moeder toe alsof ze onderaan een steile heuvel stond. Moeder had hier geen hand in, alleen hart.

Verlating heeft niet de scherpe maar verdwijnende steek van een klap. Het is als een klap op de darm, blauwe plekken op je huid en het verdrijven van de kostbare lucht uit je lichaam.

Ik ben noch religieus noch bijgelovig, maar er is iets buitenaards aan de ruimte waar twee wegen samenkomen. De duivel zou daar een winkel opzetten als je je ziel wilt ruilen voor iets nuttigers. Als u gelooft dat God omgekocht kan worden, is het ook de heilige grond om offers te brengen. In de letterlijke zin is het ook een plek om van richting te veranderen, maar als je het eenmaal hebt veranderd, zit je vast tot je bij een ander kruispunt komt, en wie weet hoe lang dat zal duren.

Ik denk dat dit is hoe liefde is als het ongedaan wordt gemaakt. Hoe strak je de steken ook breit, een scherpe trek aan een losse draad verandert je warme trui in een verminkte hoop garen die je niet kunt hergebruiken of repareren.

Stilstaan bij pijn, er te veel tijd in doorbrengen, de smaken proeven, de texturen Vingeren-dit maakt het alleen maar krachtiger.

Het is grappig hoe drie of vier noten van woede tegelijk kunnen worden geslagen, waardoor het perfecte akkoord van woede ontstaat.

Mijn eerste roman, Leaving Atlanta, keek naar mijn geboortestad in de late jaren 1970, toen de stad werd geterroriseerd door een seriemoordenaar die ten minste 29 Afro-Amerikaanse kinderen dood liet.

Dit is wat ik heb geleerd: ons verleden is nooit voorbij en er is niet zoiets als verder gaan. Maar er is dit vertellen en er is zoiets als passeren.

Ik vind het niet erg om mijn mening te uiten en me uit te spreken tegen onrecht. Ik zou dit ook doen als ik geen schrijver was. Ik groeide op in een gezin dat geloofde in sociale rechtvaardigheid. Ik heb mezelf altijd begrepen als iemand die de plicht heeft om aan de kant te staan van de onderdrukten, de onderdrukten en de mishandelden.

Vergeet niet dat het schrijven zelf goed voor je is. Als je verhaal zo dicht bij huis is dat je bang bent om het te schrijven, betekent dit waarschijnlijk dat je het moet schrijven.

Mensen zeggen: wat je niet doodt, maakt je sterker. Maar ze hebben het mis. Wat je niet doodt, doodt je niet. Meer krijg je niet. Soms moet je gewoon hopen dat het genoeg is.