Johan Huizinga beroemde citaten

Spel is ouder dan cultuur, want cultuur, hoe onvoldoende gedefinieerd ook, veronderstelt altijd de menselijke samenleving, en dieren hebben niet gewacht tot de mens hen hun spel leerde.

Spel is een unieke adaptieve handeling, niet ondergeschikt aan een andere adaptieve handeling, maar met een speciale functie van zijn eigen in de menselijke ervaring.

Een aristocratische cultuur maakt geen reclame voor haar emoties. In zijn uitdrukkingsvormen is het nuchter en gereserveerd. Zijn algemene houding is stoïcijns.

Cultuur ontstaat en ontvouwt zich in en als spel... cultuur zelf draagt het karakter van spel.

De eeuwige kloof tussen zijn en idee kan alleen worden overbrugd door de regenboog van verbeelding.

Er zijn mij geen voorbeelden bekend van culturen die de waarheid hebben verlaten of het begrip in de breedste zin hebben opgegeven.

Een ruwe geest zou gemakkelijk kunnen denken: iets is geldig, daarom is het waar.

Het leven wordt te gemakkelijk gemaakt. De morele vezel van de mensheid maakt plaats onder de verzachtende invloed van luxe.

De nieuwe kennis heeft zich nog niet gevestigd in de cultuur. Het is nog niet geïntegreerd in een nieuwe kosmische conceptie.

De wetenschap, niet geleid door een hoger abstract beginsel, geeft haar geheimen vrijelijk over aan een sterk ontwikkelde en commercieel geïnspireerde technologie, en deze laatste, nog minder beperkt door een opperste cultuurbesparend beginsel, schept met de middelen van de wetenschap alle machtsinstrumenten die van haar worden verlangd door de organisatie van de macht.

Toen de wereld een half duizend jaar jonger was, hadden alle gebeurtenissen veel scherpere contouren dan nu. De afstand tussen verdriet en vreugde, tussen goed en kwaad, leek veel groter dan voor ons; elke ervaring had die mate van directheid en absoluutheid die vreugde en verdriet nog steeds in de geest van een kind hebben

Maar één geluid steeg altijd boven het geroep van het drukke leven en, hoezeer het ook een tintinnabulatie was, werd nooit verward en tilde alles op in een geordende sfeer: die van de klokken.

We moeten onszelf omzetten in deze beïnvloedbaarheid van de geest, in deze gevoeligheid voor tranen en geestelijk berouw, in deze gevoeligheid, voordat we kunnen beoordelen hoe kleurrijk en intensief het leven toen was.

Men beseft de historische sensatie niet als een herbeleving, maar als een begrip dat nauw verbonden is met het begrip van muziek, of liever van de wereld door middel van muziek.

Los van elk bewust programma zijn de grote cultuurhistorici altijd historische morfologen geweest: zoekers naar de vormen van leven, denken, gewoonte, kennis, kunst.

Wie wil volhouden dat het verleden van de mensheid geen absolute waarde meer heeft in het leven, moet ook bereid zijn om zijn eigen leven tot het huidige moment, ja van tevoren tot het laatste moment, als waardeloos te ontkennen. Wie beseft dat cultuur het geven van vorm is, zal ook zien dat de hoogste vormen die aan de menselijke geest worden gegeven om te herkennen, psychologisch gezien altijd zulke ontwijkingen uit het heden zijn geweest. Overwegingen als deze komen helemaal niet overeen met de richting van Amerika ' s geest.

We leven in een demente wereld. En dat weten we. Het zou niemand verbazen als morgen de waanzin plaats zou maken voor afrenzy die ons arme Europa in een staat van verstrooide stupor zou achterlaten, met motoren die nog draaien en vlaggen die in de wind stromen, maar met de geest verdwenen.

De mensen aanvaarden een voorstelling waarin de elementen van wens en fantasie opzettelijk zijn opgenomen, maar die niettemin verkondigt "het verleden" te vertegenwoordigen en als leidraad voor het leven te dienen, waardoor de sferen van kennis en wil hopeloos worden verward.

Cultuur betekent controle over de natuur.

Het is een boze wereld. Het vuur van haat en geweld brandt hevig. Het kwaad is machtig, de duivel bedekt een verduisterde aarde met zijn zwarte vleugels. Binnenkort wordt het einde van de wereld verwacht. Maar de mensheid bekeert zich niet, de kerk worstelt, en de predikers en dichters waarschuwen en klagen tevergeefs.

Barbarisering kan worden gedefinieerd als een cultureel proces waarbij een verworven toestand van hoge waarde geleidelijk wordt overrompeld en vervangen door elementen van lagere kwaliteit.

De slogan biedt een tegenwicht tegen de algemene verspreiding van het denken door het vast te houden aan een enkele, volkomen beknopte en onvergetelijke uitdrukking, die mensen gewoonlijk tot onmiddellijke actie inspireert. Het schaft de reflectie af: de slogan argumenteert niet, het beweert en beveelt.

Wat onze geloofsbelijdenis of overtuiging ook is, we weten allemaal dat er geen weg terug is, dat we ons er doorheen moeten vechten.

Hoe meer de specifieke gevoelens van het verplicht zijn zich uitstrekken onder een opperste beginsel van menselijke afhankelijkheid, des te duidelijker en vruchtbaarder zal de realisatie zijn van het begrip dienstbaarheid, dat onmisbaar is voor alle ware cultuur; van de dienst aan God tot de eenvoudige sociale relatie tussen werkgever en werknemer.

De kunst van het kijken is slechts een vaardigheid geworden in snelle apperceptie en begrip van voortdurend veranderende visuele beelden. De jongere generatie heeft deze filmische perceptie tot een verbazingwekkende mate verworven.

Zonder de superioriteit van het intellectuele boven het visuele begrip te claimen, is men niettemin verplicht toe te geven dat de cinema een aantal niet-uitgeoefende intellectuele waarnemingsmiddelen toestaat, die alleen maar tot een verzwakking van het oordeel kunnen leiden.

Nelson ' s beroemde signaal voor de Slag bij Trafalgar was niet: "Engeland verwacht dat elke man een held zal zijn."England verwacht dat iedereen zijn plicht zal doen."In 1805 was dat genoeg. Dat moet nog steeds zo zijn.

Zonder metafoor wordt de behandeling van algemene concepten zoals cultuur en beschaving onmogelijk, en die van ziekte en wanorde is de voor de hand liggende voor het geval in kwestie. Is de crisis zelf niet een concept dat we Hippocrates verschuldigd zijn? In het sociale en culturele domein is geen metafoor meer geschikt dan de pathologische.

De dingen die het leven plezierig kunnen maken, blijven hetzelfde. Ze zijn, nu als voorheen, lezen, muziek, Schone Kunsten, reizen, het genieten van de natuur, sport, mode, sociale ijdelheid (ridderlijke orden, erediensten, bijeenkomsten) en de bedwelming van de zintuigen.

Onder een zwakke regering, in een groot, dunbevolkt land, in de strijd tegen de ruwe natuurlijke omgeving en met het vrije spel van economische krachten, worden Verenigde sociale groepen de overbrengers van cultuur.

De meeste bedachtzame Amerikanen van vandaag lijken te zijn vergeten hoe sterk hun eigen en directe voorgangers, Emerson, Hawthorne en Whitman, nog steeds bezig waren met de essentie achter de dingen.

Als de Amerikanen, naast de adelaar en de sterren en strepen en de meer onofficiële symbolen van Bizon, eland en Indiaan, ooit een ander embleem nodig hebben, een embleem dat vriendelijk en aangenaam is, dan denk ik dat ze de grapefruit moeten kiezen. Of liever de halve grapefruit, want deze vrucht komt alleen in helften, geloof ik. Praktisch gesproken is het altijd geel, altijd net zo vers en goed geserveerd. En het komt altijd op hetzelfde, nog steeds hoopvolle uur van de ochtend.

William James zei ooit: "vooruitgang is een verschrikkelijk iets."Het is meer dan dat: het is ook een zeer dubbelzinnige notie. Want wie weet, maar dat een beetje verderop op de weg een brug misschien niet is ingestort of een spleet de aarde heeft gespleten?

Tegenwoordig Weet De gemiddelde bewoner van het westelijk halfrond een beetje van alles. Hij heeft de krant op zijn ontbijttafel en draadloos binnen handbereik. Voor de avond is er de film, kaarten, of een vergadering om een dag doorgebracht in het kantoor of de fabriek waar niets dat essentieel is geleerd te voltooien. Met een lichte variatie geldt dit beeld van een laag cultureel gemiddelde voor het gehele bereik van fabrieksarbeider van bediende tot manager of directeur. Alleen de persoonlijke wil tot cultuur, op welk gebied en hoe ook nagestreefd, verheft de moderne mens boven dit niveau.

Cultuur vereist in de eerste plaats een zekere balans van materiële en spirituele waarden.

Wil deze beschaving dus gered worden, wil zij niet door eeuwenlange barbaarsheid verzwolgen worden, maar wil zij de schatten van haar erfenis veiligstellen op nieuwe en stabielere fundamenten, dan is het inderdaad nodig dat degenen die nu leven zich ten volle realiseren hoe ver het verval al is gevorderd.

Elk schijnbaar diepgaand denken dat Voor realisme doorgaat, omdat het gemakkelijk alle lastige principes wegneemt, heeft een grote aantrekkingskracht op de adolescente geest.

Om een analyse te beginnen, moet er al een synthese in de geest aanwezig zijn.

Wat de studie van geschiedenis en artistieke creatie gemeen hebben, is een manier om beelden te vormen.

De fysieke natuur ligt aan onze voeten, geketend met honderd kettingen. Hoe zit het met de beheersing van de menselijke natuur? Wijs niet op de triomfen van de psychiatrie, de sociale diensten of de oorlog tegen de misdaad. De heerschappij van de menselijke natuur kan alleen de heerschappij van ieder mens zelf betekenen.

De moderne stad kent nauwelijks nog een zuivere duisternis of ware stilte, noch kent zij het effect van een enkel klein licht of dat van een eenzame schreeuw in de verte.

Vanuit welke hoek men het ook bekijkt, de toepassing van raciale theorieën blijft een opvallend bewijs van de verlaagde eisen van de publieke opinie aan de zuiverheid van kritisch oordeel.

De geschiedenis kan niets anders voorspellen dan dat grote veranderingen in menselijke relaties nooit zullen plaatsvinden in de vorm waarin ze zijn voorzien.

Als we cultuur willen behouden, moeten we die blijven creëren.

Of het doel nu in de hemel of op aarde is, wijsheid of rijkdom, de essentiële voorwaarde voor het nastreven en bereiken ervan is altijd veiligheid en orde.

In Europa heeft kunst in grote mate de plaats ingenomen van religie. In Amerika lijkt het eerder wetenschap.

Cultuur moet haar uiteindelijke doel hebben in het metafysische of het zal ophouden cultuur te zijn.

Een bijgeloof dat doet alsof het wetenschappelijk is, creëert een veel grotere verwarring van het denken dan een bijgeloof dat zich tevreden stelt met eenvoudige populaire praktijken.

Het tweede fundamentele kenmerk van cultuur is dat alle cultuur een element van streven heeft.

Dit zijn vreemde tijden. De rede, die eens het geloof bestreed en het leek te hebben overwonnen, moet nu naar het geloof kijken om het te redden van ontbinding.