Rem Koolhaas beroemde citaten

Het goede is niet een categorie die mij interesseert.

Niet veel architecten hebben de luxe om belangrijke dingen af te wijzen.

Hoe sterker de identiteit, hoe meer ze gevangen houdt, hoe meer ze zich verzet tegen uitbreiding, interpretatie, vernieuwing, tegenstrijdigheid.

Elk architectonisch project dat we doen duurt minstens vier of vijf jaar, dus er is steeds meer een discrepantie tussen de versnelling van cultuur en de aanhoudende traagheid van architectuur.

In deze tak van utopisch Vastgoed is architectuur niet langer de kunst van het ontwerpen van gebouwen, maar de brutale, naar de hemel gerichte extrusie van welke locatie de ontwikkelaar ook heeft weten te bouwen.

Japan Leeft met een drastische scheiding tussen het sublieme, het lelijke en het volkomen zonder kwaliteiten. Dominantie van de laatste 2 categorieën maakt louter aanwezigheid van de eerste verbluffende: wanneer schoonheid 'gebeurt', is het absoluut verrassend.

Een gebouw heeft ten minste twee levens - het leven dat door de maker wordt voorgesteld en het leven dat het daarna leeft - en ze zijn nooit hetzelfde.

Ons kantoor fungeert als een soort onderwijsinstelling en we zijn heel voorzichtig met wie we onderwijzen.

Ik denk dat een van de belangrijke evoluties is dat we niet langer dwangmatig de behoefte voelen om te argumenteren, of om dingen op een soort rationeel niveau te rechtvaardigen. We zijn veel meer bereid toe te geven dat bepaalde dingen volledig instinctief zijn en andere echt intellectueel.

We zeggen dat we schoonheid, identiteit, kwaliteit, singulariteit willen creëren. En toch, misschien in waarheid deze steden die we hebben zijn gewenst. Misschien biedt hun karakterloosheid de beste context om te leven.

Toen het winkelen nog verbonden was met de straat, was het ook een intensivering en articulatie van de straat. Nu is het volkomen onafhankelijk geworden-ingeperkt, gecontroleerd, onderzocht.

Maar nu is duurzaamheid zo ' n politieke Categorie dat het steeds moeilijker wordt om er serieus over na te denken. Duurzaamheid is een sieraad geworden.

Het is niet mogelijk om in dit tijdperk te leven als je geen gevoel hebt voor vele tegenstrijdige krachten.

Manhattan heeft een schaamteloze architectuur voortgebracht die geliefd is in directe verhouding tot zijn uitdagende gebrek aan zelfhaat, die precies is gerespecteerd in de mate dat het te ver ging.

Het raster maakt de geschiedenis van de architectuur en alle voorgaande lessen van stedenbouw irrelevant. Het dwingt de bouwers van Manhattan om een nieuw systeem van formele waarden te ontwikkelen, om strategieën te bedenken voor het onderscheid van het ene blok van het andere. De tweedimensionale discipline van het raster creëert ook onvoorstelbare vrijheid voor driedimensionale anarchie. Het raster definieert een nieuwe balans tussen controle en de-controle waarin de stad tegelijkertijd geordend en vloeiend kan zijn, een metropool van starre chaos.

De metropool streeft naar een mythisch punt waar de wereld volledig door de mens is gefabriceerd, zodat het absoluut samenvalt met zijn verlangens.

Het grote probleem van de concertzaal is dat de schoenendoos de ideale vorm is voor akoestiek, maar dat geen enkele architect die zijn naam waard is een schoenendoos wil bouwen.

Er is geen plateau van rust of stabilisatie. Als je eenmaal geïnteresseerd bent in hoe dingen evolueren, heb je een soort van nooit eindigend perspectief, omdat het betekent dat je geïnteresseerd bent in het articuleren van de evolutie, en dus de potentiële verandering, de potentiële herdefiniëring.

Uiteindelijk is er weinig anders te doen dan winkelen.

Mensen kunnen alles bewonen. En ze kunnen in alles ellendig zijn en in alles extatisch. Steeds meer denk ik dat architectuur er niets mee te maken heeft. Dat is natuurlijk zowel bevrijdend als alarmerend.

Ontwerpen winnen steeds vaker wedstrijden omdat ze letterlijk groen zijn,en omdat ze ergens een kleine windmolen hebben.

Journalisten lijken vooral geïnteresseerd in welk merk schoenen ik draag.

Azië wordt nog steeds gedomineerd door wolkenkrabbers. Ik hoop dat het in Europese steden een dalende trend zal worden. Ze waren bijna nooit nodig.

Infrastructuur is veel belangrijker dan architectuur.

Architectuur is een zeldzaam collectief beroep: het wordt altijd uitgeoefend door groepen. Er is een essentiële bescheidenheid, die volledig in tegenspraak is met het begrip ster.

Architecten werken op twee manieren. Een daarvan is om precies te reageren op de behoeften of eisen van een klant. Een andere is om te kijken naar wat de klant vraagt en het opnieuw te interpreteren.

Als architect heb ik altijd gemengde gevoelens. Aan de ene kant je vingers jeuken. Als mens ben je blij om deel te nemen aan de indolentie.

Miami Beach is een compleet interessante hybride omdat het aan de ene kant een resort is en aan de andere kant een echte stad. Deze toestand van stad en water aan twee kanten vind ik echt verbazingwekkend. En in het hart van die stad, heeft het een enorm congrescentrum geplaatst, een enorme fysieke aanwezigheid.

Het woord 'beroemdheid 'en het woord' architect ' zijn in principe onverenigbaar.

Er is niets Nederlands aan mijn architectuur.

Wat nu 'groene architectuur' wordt genoemd, is een opportunistische karikatuur van een veel diepere beschouwing van de duurzaamheidsvraagstukken waar architectuur al vele jaren mee bezig is. Het was een van de eerste beroepen die zich diep met deze kwesties bezighield en die een intellectuele reactie daarop had.

Niemand zou iets moeten zijn, maar omdat ik ooit een ander beroep had en ik geïnteresseerd ben in schrijven, nam ik het op me.

Duurzaamheid is een sieraad geworden.

Dat is mijn hele levensverhaal. Tegen de stroom in en met de stroom mee. Soms wordt het lopen met de stroom onderschat. De aanvaarding van bepaalde werkelijkheden sluit idealisme niet uit. Het kan leiden tot bepaalde doorbraken.

Manhattanisme is de enige urbanistische ideologie die vanaf zijn conceptie heeft gevoed met de pracht en ellende van de metropolitane toestand-hyperdichtheid-zonder ooit het geloof in het te verliezen als de basis voor een wenselijke moderne cultuur. De architectuur van Manhattan is een paradigma voor de exploitatie van congestie.

Als je deze reputatie hebt, kun je achterover leunen en het verdragen, of je kunt proberen er dingen mee te doen.

Optimisme in het onvermijdelijke

Elk gebouw moet mooi zijn, maar goedkoop en snel, maar het duurt eeuwig. Dat is al een ongelooflijke batterij van schijnbaar tegenstrijdige eisen. Dus ja, ik ben zeker misschien een tegenstrijdig persoon, maar ik werk in zeer tegenstrijdige tijden.

De stad is een verslavende machine waar geen ontsnappen aan is

Het accepteren van bepaalde realiteiten sluit idealisme niet uit. Het kan leiden tot bepaalde doorbraken.

Ik zou zeggen dat mijn beroep eindigt waar architectonisch denken eindigt-architectonisch denken in termen van denken over programma ' s en organisatiestructuur. Deze abstracties spelen een rol in vele andere disciplines, en die disciplines definiëren nu ook hun 'architecturen'.

We weten dat Las Vegas rommel is, maar tegelijkertijd denk ik dat precies hetzelfde proces en uiteindelijk ook, misschien wel dezelfde logica, zich hecht aan of ten grondslag ligt aan onze meesterwerken. We leven in een verbazingwekkend tijdperk waarin er ondanks een afwezigheid van meesters een explosie van meesterwerken is.

Het ding is dat ik een heel intense, bijna dwangmatige behoefte heb om op te nemen. Maar daar eindigt het niet, want wat ik opnam is op de een of andere manier getransformeerd in een creatief ding. Er is een continuïteit. Opname is het begin van een conceptuele productie. Ik ben op de een of andere manier de twee - opnemen en produceren - in één gebeurtenis aan het samenvouwen.

Prada is extreem gericht op het communiceren van wat ze leuk vinden en wat ze niet leuk vinden. Dat is eigenlijk heel prettig omdat het heel gemakkelijk verduidelijkt wat je kunt doen en wat je moet doen.

Manhattan is een opeenhoping van mogelijke rampen die nooit gebeuren.

Het werk in S, M, L, XL was bijna suïcidaal. Het kostte zoveel moeite dat ons kantoor bijna failliet ging.

De luxe van onze positie nu is dat we bijna elk team kunnen samenstellen om elk probleem aan te pakken.

Invloed is een zeer onaangenaam onderwerp en ik behandel het op een misschien onverantwoordelijke manier, namelijk het echt negeren. Het zou een nachtmerrie zijn als we er echt over zouden nadenken; het zou onze handen binden, het zou iedereen anders handen binden.

Toen airconditioning, roltrappen en reclame verschenen, breidde het winkelen zijn omvang uit, maar beperkte ook zijn spontaniteit. En het werd veel voorspelbaarder, bijna wetenschappelijk. Wat ooit het meest verrassend was, werd het meest gemanipuleerd.

Ik ben ongelooflijk slecht in het voorspellen van de toekomst; Ik ben alleen slim genoeg om het heden te observeren en te luisteren naar mijn intuïtie over neigingen.