Ariel Dorfman beroemde citaten

Het leven kan zich chronologisch ontvouwen voor het lichaam en voor bureaucratieën die dingen bijhouden zoals geboorten, huwelijken, sterfgevallen, visa, belastingaangiften, uitzettingen en identiteitskaarten, maar het geheugen speelt dit spel niet op dezelfde manier, slaagt er altijd in om het verlangen naar netheid te verwarren.

Mijnbouw creëerde Chili. Het verhaal van mannen die de berg in gaan en mineralen in de duisternis weghalen en dan een ongeluk krijgen dat hen overlaat aan de genade van die duisternis, maakt deel uit van het DNA van Chili, een integraal onderdeel van de geschiedenis van het land.

Ik ben de meest gemeenschappelijke persoon die bestaat en een zeer eenzame persoon. Dus ik denk dat schrijven een vorm is van naar de Gemeenschap gaan en alleen zijn, en het is het beste van beide mogelijke werelden.

Je kunt overleven met woede, maar je kunt er niet eeuwig mee leven.

We leven in het tijdperk van de vluchteling, het tijdperk van de ballingschap.

We kunnen met veel dingen leven, maar we kunnen niet leven zonder verbeelding, we kunnen niet leven zonder hoop.

Degenen die nooit de ongerechtigheden van ballingschap hebben geleden, kunnen onmogelijk de Betekenis, de ernst, van een matras begrijpen.

Dit Amerika is het land van hebzucht geweest in plaats van het land van nood.

Er is een neiging, vooral onder revolutionairen, om alleen de goede kant van jezelf te laten zien en dan wanneer je aan de macht komt, komt de slechte kant naar buiten.

De meeste schrijvers die hun land fysiek verlaten, hebben het al mentaal en emotioneel verlaten.

Ik ben een bastaard in de zin dat ik Spaans, Engels, Latino, Joods, Noord, Zuid ben - al deze dingen zijn in mij gemengd.

Ik heb het gevoel dat ik Indiase verhalen kan nemen, ze van mij kan maken en ze naar de wereld kan brengen.

Ik geloof niet in God, maar wel in engelen.

Verantwoordelijkheid zonder macht, het lot van de secretaris door de eeuwen heen.

Ik denk dat in ballingschap zijn een vloek is, en je moet er een zegen van maken. Je bent in ballingschap gegooid om te sterven, echt, om je het zwijgen op te leggen zodat je stem niet naar huis kan komen. En dus is mijn hele leven gewijd aan het zeggen, Ik zal niet tot zwijgen worden gebracht.

Pas op voor de vijand die je het meest vreest. Het enige wat nodig is, is gewelddadig uit te halen naar iemand die je een ernstig kwaad heeft gedaan, en te verkondigen dat alleen je pijn telt in deze wereld. Meer dan tegen het lichaam van die persoon, zul je dan, op dat moment, een misdaad begaan tegen je eigen verbeelding.

Marteling veronderstelt, vereist, het hunkert naar de opheffing van ons vermogen om ons voor te stellen dat anderen lijden, hen zo ontmenselijkt dat hun pijn niet onze pijn is. Het vereist dit van de martelaar, het slachtoffer buiten en buiten elke vorm van mededogen of empathie plaatsen, maar vereist ook van iedereen dezelfde afstand, dezelfde gevoelloosheid.

Wil je de wereld bevrijden, de mensheid bevrijden van onderdrukking? Kijk naar binnen, kijk zijwaarts, kijk naar het verborgen geweld van taal. Vergeet nooit dat taal de oorsprong is van het andere, parallelle geweld, de wreedheid die op het lichaam wordt uitgeoefend.