Muriel Barbery beroemde citaten

Colombe Josse is de oudste dochter van Jesse. Colombe Jesse is ook een soort lange blonde prei die zich kleedt als een arme Boheem. Als er één ding is dat ik veracht, is het de perverse affectatie van rijke mensen die rondlopen gekleed alsof ze arm zijn, in tweedehands kleding, slecht passende grijze Mutsen, Sokken vol gaten en bloemrijke shirts Onder Versleten truien. Het is niet alleen lelijk, het is ook beledigend: niets is verachtelijker dan de minachting van een rijke Voor het verlangen van een arme.

Mensen richten op de sterren, en ze eindigen als goudvissen in een kom. Ik vraag me af of het niet eenvoudiger zou zijn om kinderen vanaf het begin te leren dat het leven absurd is.

Er is zoveel menselijkheid in een liefde voor bomen, zoveel nostalgie voor ons eerste gevoel van verwondering, zoveel kracht in het voelen van onze eigen onbeduidendheid als we omringd zijn door de natuur,

Persoonlijk denk ik dat grammatica een manier is om schoonheid te bereiken.

De echte beproeving is niet het verlaten van degenen van wie je houdt, maar het leren leven zonder degenen die niet van je houden.

In onze wereld is dat de manier waarop je je volwassen leven leidt: je moet je identiteit als volwassene voortdurend opnieuw opbouwen, de manier waarop het is samengesteld, het is wankel, Vluchtig en kwetsbaar, het verbergt wanhoop en, als je alleen voor de spiegel staat, vertelt het je de leugens die je moet geloven.

Ik dacht: heb medelijden met de armen van geest die noch de betovering noch de schoonheid van taal kennen.

Met uitzondering van liefde, vriendschap en de schoonheid van kunst, zie ik niet veel anders dat het menselijk leven kan voeden.

Wanneer iemand van wie je houdt dies..it het is als vuurwerk dat plotseling in de lucht brandt en alles zwart wordt.

Sashimi is fluweelstof, grenzend aan zijde, of een beetje van beide, en de buitengewone alchemie van zijn gossamer-essentie maakt het mogelijk om een melkachtige dichtheid te behouden die zelfs door wolken onbekend is.... mijn wangen herinnerden zich de effecten van zijn diepe streling.

Maar veel intelligente mensen hebben een soort bug: ze denken dat intelligentie een doel op zich is. Ze hebben één idee in gedachten: intelligent zijn, wat echt dom is. En wanneer intelligentie zichzelf voor zijn eigen doel neemt, werkt het heel vreemd: het bewijs dat het bestaat, is niet te vinden in de vindingrijkheid of eenvoud van wat het produceert, maar in hoe duister het wordt uitgedrukt.

...we moeten onszelf elke dag overtreffen, elke dag onsterfelijk maken. Beklim onze eigen persoonlijke Everest en doe het op zo ' n manier dat elke stap een beetje een eeuwigheid is. Daar is de toekomst voor: het heden bouwen, met echte plannen, gemaakt door levende mensen.

Talent bestaat niet in het uitvinden van vormen, maar in het laten ontstaan van onzichtbare vormen.

Je leven toevertrouwen is niet hetzelfde als je ziel openstellen.

We denken dat we honing kunnen maken zonder deel te hebben aan het lot van bijen, maar we zijn in werkelijkheid niets anders dan arme bijen, voorbestemd om onze taak te volbrengen en dan te sterven.

Wanneer thee ritueel wordt, vindt het plaats in het hart van ons vermogen om grootheid in kleine dingen te zien.

Ik word niet beter door de mensen te straffen die ik niet kan genezen.

Ze herkenden me niet", herhaal ik. Hij stopt op zijn beurt, mijn hand nog steeds op zijn arm. "Dat komt omdat ze je nog nooit hebben gezien", zegt hij. "Ik zou je overal herkennen.

Mooie dingen behoren toe aan mooie zielen.

Als mij iets dwars zit, zoek ik mijn toevlucht. Je hoeft niet ver te reizen; een reis naar het rijk van het literaire geheugen is voldoende. Want waar kan men meer nobele afleiding, meer vermakelijk gezelschap, meer verrukkelijke betovering vinden dan in de literatuur?

Er is zoveel menselijkheid in een liefde voor bomen, zoveel nostalgie voor ons eerste gevoel van verwondering, zoveel kracht in het voelen van onze eigen onbeduidendheid als we omringd zijn door de natuur...ja, dat is het: alleen al het denken aan bomen en hun onverschillige Majesteit en onze liefde voor hen leert ons hoe belachelijk we zijn - verachtelijke parasieten die op het oppervlak van de aarde kronkelen - en tegelijkertijd hoe waardig we het leven kunnen zijn, wanneer we deze schoonheid kunnen eren die ons niets verschuldigd is.

Leven of sterven: slechts gevolgen van wat je hebt opgebouwd. Waar het om gaat is goed bouwen.

Beschaving is de beheersing van geweld, de Triomf, voortdurend uitgedaagd, over de agressieve aard van de primaat. Voor primaten zijn we geweest en primaten zullen we blijven, hoe vaak we ook leren om vreugde te vinden in een camelia op mos. Dat is het doel van het onderwijs.

Ik ben getuige van de geboorte op papier van zinnen die mijn wil ontgaan zijn en die ondanks mij op het blad verschijnen, en me iets leren dat ik noch wist noch dacht dat ik zou willen weten. Deze pijnloze geboorte, als een ongevraagd bewijs, geeft me ONNOEMELIJK veel plezier, en met noch moeite noch zekerheid, maar de vreugde van openhartige verbazing volg ik de pen die me leidt en ondersteunt.

Sommige mensen zijn niet in staat om in het object van hun contemplatie juist datgene waar te nemen dat het zijn intrinsieke leven en adem geeft, en ze brengen hun hele leven door met praten over de mensheid alsof ze robots zijn, en over dingen alsof ze geen ziel hebben en moeten worden gereduceerd tot wat over hen gezegd kan worden-allemaal op de gril van hun eigen subjectieve inspiratie.

Misschien is dat waar het leven over gaat: zodat we die bewegingen kunnen opsporen die sterven.

De rauwe tomaat, verslonden in de tuin wanneer vers geplukt, is een hoorn van overvloed aan eenvoudige sensaties, een stralende stormloop in de mond die alle plezier met zich meebrengt. . . . een tomaat, een avontuur.

Een man die een scheet laat in bed . . . is een man die van het leven houdt.

verveling werd geboren op een dag van uniformiteit.

Elders kan de wereld blozen of slapen, oorlogen worden uitgevochten, mensen leven en sterven, sommige naties desintegreren, terwijl andere worden geboren, spoedig om op hun beurt worden opgeslokt - en in al dit geluid en woede, te midden van uitbarstingen en onderbuik, terwijl de wereld zijn vrolijke weg gaat, in vlammen opgaat, zichzelf verscheurt en wordt herboren: het menselijk leven blijft kloppen.

Voor de rijken valt dus de last van schoonheid. En als ze het niet kunnen aannemen, dan verdienen ze het om te sterven.

Wanneer ziekte een huis binnenkomt, neemt het niet alleen een lichaam in beslag. Het weeft ook een donker web tussen harten, een web waar hoop gevangen zit.

geschokt om te beseffen hoeveel vitaliteit nodig is om onze primitieve eisen te ondersteunen, vragen we ons, verbijsterd, af waar kunst in past.

kunst is emotie zonder verlangen.

De sterken onder de mensen doen niets. Ze praten en praten weer.

Conclusie: beter een denkende monnik dan een postmoderne denker.

Want kunst is leven, spelen op andere ritmes.

Ik ben bang om in mezelf te gaan en te zien wat er daarbinnen gebeurt.

Proeven is een daad van plezier en schrijven over dat plezier is een artistiek gebaar, maar het enige echte kunstwerk is uiteindelijk het feest van een ander.

Arm, lelijk en bovendien intelligent zijn veroordeelt iemand in onze samenleving tot een donkere en gedesillusioneerde life...to schoonheid alles is vergeven.

Levin geniet van de vergeetachtigheid die beweging brengt, waar het plezier van doen wonderbaarlijk vreemd is aan het streven van de wil.

Mensen leven in een wereld waar de zwakken dominant zijn. Dit is een verschrikkelijke belediging van onze dierlijke natuur, een soort perversie of een diepe tegenstrijdigheid.

...Ik ben een anomalie in het systeem, levend bewijs van hoe grotesk het is, en elke dag bespot ik het zachtjes, diep in mijn ondoordringbare zelf.

Ik mag dan arm zijn in naam, positie en uiterlijk, maar in mijn eigen geest ben ik een ongeëvenaarde godin -

Momenten als deze fungeren als magische intermezzo ' s, die ons hart aan de rand van onze ziel plaatsen: vluchtig, maar intens, is een fragment van de eeuwigheid gekomen om de tijd te verrijken...Wanneer thee ritueel wordt, neemt het zijn plaats in het hart van ons vermogen om grootheid in kleine dingen te zien.

Voor schoonheid is alles vergeven, zelfs vulgariteit. Intelligentie lijkt niet langer een adequate compensatie voor dingen...

Zoals altijd ben ik gered door het onvermogen van levende wezens om iets te geloven dat de muren van hun kleine mentale veronderstellingen zou kunnen doen afbrokkelen.

Als je maar één vriend hebt, zorg er dan voor dat je haar goed kiest.

..als ik zeg dat "hij een echt nare man is", bedoel ik dat hij zo grondig alles wat goed is heeft opgegeven dat hij misschien in zich heeft dat hij al als een lijk is, ook al leeft hij nog. Want echt nare mensen haten iedereen, om zeker te zijn, maar vooral zichzelf. Weet je niet wanneer iemand zichzelf haat? Hij wordt een levend lijk, het verdooft al zijn negatieve emoties, maar ook alle goede, zodat hij zich niet misselijk zal voelen door wie hij is.

...wat ik meer vrees dan wat dan ook in dit leven is lawaai...stilte helpt je naar binnen te gaan..iedereen die geïnteresseerd is in iets meer dan alleen het leven buiten heeft eigenlijk stilte nodig.