Jack London beroemde citaten

Toon me een man met een tatoeage en ik toon je een man met een interessant verleden.

Ik ben liever as dan stof! Ik zou liever willen dat mijn vonk in een schitterende vlam zou branden dan dat hij door droogrot zou worden verstikt. Ik zou liever een prachtige meteoor zijn, elk atoom van mij in een prachtige gloed, dan een slaperige en permanente planeet. De functie van de mens is om te leven, niet om te bestaan. Ik zal mijn dagen niet verspillen met proberen ze te verlengen. Ik zal mijn tijd gebruiken.

Je kunt niet wachten op inspiratie. Je moet er met een club achteraan.

Ik zou liever een prachtige meteoor zijn, elk atoom van mij in een prachtige gloed, dan een slaperige en permanente planeet.

Een bot voor de hond is geen liefdadigheid. Liefdadigheid is het bot dat je met de hond deelt, als je net zo hongerig bent als de hond.

Het leven is geen kwestie van goede kaarten houden, maar soms een slechte hand goed spelen.

Hij was een moordenaar, een ding dat prooide, leefde van de dingen die leefden, zonder hulp, alleen, op grond van zijn eigen kracht en dapperheid, triomfantelijk overleven in een vijandige omgeving waar alleen de sterken overleven.

Het doel van het leven was vlees. Het leven zelf was vlees. Het leven leefde op het leven. Er waren de eters en de opgegeten. De wet was: eet of wordt gegeten. Hij formuleerde de wet niet duidelijk, stelde de voorwaarden vast en moraliseerde er niet over. Hij dacht zelfs niet aan de wet; hij leefde slechts de wet zonder er überhaupt over na te denken.

Het probleem met hem was dat hij geen verbeelding had. Hij was snel en alert in de dingen van het leven, maar alleen in de dingen, en niet in de betekenissen. Vijftig graden onder nul betekende tachtig graden vorst. Zo ' n feit maakte indruk op hem als koud en ongemakkelijk, en dat was alles. Het leidde hem er niet toe te mediteren over zijn broosheid als een schepsel van temperatuur, en over de broosheid van de mens in het algemeen, die slechts binnen bepaalde enge grenzen van warmte en koude kon leven; en van daaruit leidde het hem niet naar het veronderstelde veld van onsterfelijkheid en de plaats van de mens in het universum.

Het Wilde bleef in hem hangen en de wolf in hem sliep alleen maar.

Ik zing liever een wild lied en barst er mijn hart mee, dan duizend jaar te leven terwijl ik naar mijn spijsvertering kijk en bang ben voor het natte.

Ooit gefietst? Dat is iets dat het leven de moeite waard maakt!...O, om gewoon uw stuur vast te pakken en erop te gaan liggen, en door straten en wegen te scheuren en te scheuren, over spoorlijnen en bruggen, menigten te rijgen, botsingen te vermijden, met een snelheid van twintig mijl of meer per uur, en zich de hele tijd af te vragen wanneer u zult instorten. Nou, dat is iets! En dan weer naar huis na drie uur...en dan te bedenken dat ik het morgen allemaal opnieuw kan doen!

Diep in het bos klonk een roep, en zo vaak als hij deze roep hoorde, mysterieus opwindend en verleidelijk, voelde hij zich gedwongen om zijn rug te keren naar het vuur en de geslagen aarde eromheen, en om in het bos te duiken, en zo verder, hij wist niet waar of waarom; noch vroeg hij zich af waar of waarom, de roep klonk heersend, diep in het bos.

Een volle maag hebben,lui in de zonneschijn duizelen-zulke dingen waren een volledige beloning voor zijn aanbidders en zwoegen, terwijl zijn ijver en zwoegen op zichzelf zelfverdienend waren. Het waren uitdrukkingen van het leven, en het leven is altijd gelukkig als het zichzelf uitdrukt.

De functie van de mens is om te leven, niet om te bestaan.

Vergeten betekent gezond verstand.

Er is een extase die de top van het leven markeert, en waarboven het leven niet kan stijgen. En zo is de paradox van het leven, deze extase komt wanneer men het meest leeft, en het komt als een volledige vergetelheid dat men leeft. Deze extase, deze vergeetachtigheid van het leven, komt naar de kunstenaar, gevangen en uit zichzelf in een vlammenzeil; het komt naar de soldaat, oorlogszuchtig in een getroffen veld en weigert kwart; en het kwam naar Buck, die de roedel leidde, de oude wolfskreet luidde, zich inspannend achter het voedsel dat levend was en dat snel voor hem door het maanlicht vluchtte.

Het leven is zo kort. Ik zing liever één lied dan de duizend te interpreteren.

Als geld met roem komt, komt roem; als geld zonder roem komt, komt contant geld.

Er is een extase die de top van het leven markeert, en waarboven het leven niet kan stijgen. En zo is de paradox van het leven, deze extase komt wanneer men het meest leeft, en het komt als een volledige vergetelheid dat men leeft.

De juiste functie van de mens is om te leven, niet om te bestaan. Ik zal mijn dagen niet verspillen met proberen ze te verlengen. Ik zal mijn tijd gebruiken.

Een grote stilte heerste over het land. Het land zelf was een verlatenheid, levenloos, zonder beweging, zo eenzaam en koud dat de geest ervan niet eens die van verdriet was. Er was een hint van lachen, maar van lachen verschrikkelijker dan enig verdriet-een gelach dat vrooloos was als de glimlach van de Sfinx, een gelach koud als de vorst en deel hebben aan de grimmigheid van onfeilbaarheid. Het was de meesterlijke en onuitsprekelijke wijsheid van de eeuwigheid die lachte om de nutteloosheid van het leven en de inspanning van het leven. Het was de wilde, de wilde, bevroren Northland Wild.

Hij streefde er altijd naar om het te bereiken. Het leven dat zich zo snel in hem uitbreidde, drong hem voortdurend naar de muur van licht. Het leven dat in hem was wist dat het de enige uitweg was, de weg die hij voorbestemd was te betreden.

Maar het gebeurde niet allemaal in één dag, deze overgave van zichzelf, lichaam en ziel, aan de mens-dieren. Hij kon niet onmiddellijk afstand doen van zijn wilde erfenis en zijn herinneringen aan het Wild. Er waren dagen dat hij naar de rand van het bos kroop en stond en luisterde naar iets dat hem ver weg riep.

Het was de ergste pijn die hij ooit had gekend.

White Fang kende de wet goed: de zwakken onderdrukken en de sterken gehoorzamen.

Zijn conclusie was dat de dingen niet altijd waren wat ze leken te zijn. De angst van het Welp voor het onbekende was een geërfd wantrouwen, en het was nu versterkt door ervaring. Vanaf dat moment, in de aard van de dingen, zou hij een blijvend wantrouwen van de schijn bezitten.

Zo was het dat in gehoorzaamheid aan de wet die door zijn moeder was vastgelegd, en in gehoorzaamheid aan de wet van dat onbekende en naamloze ding, angst, hij wegbleef van de mond van de grot.

Ze waren vuurmakers! Het waren goden! [menselijk]

Van haar eigen ervaring had ze geen herinnering aan wat er gebeurde; maar in haar instinct, dat de ervaring was van alle moeders van wolven, loerde een herinnering aan vaders die hun pasgeboren en hulpeloze nageslacht hadden opgegeten.

Ze was opwindend voor een verlangen dat haar aanspoorde om vooruit te gaan, om dichter bij dat vuur te zijn, om te ruziën met de honden, en om de struikelende voeten van mensen te vermijden en te ontwijken.

Het was de meesterlijke en onuitsprekelijke wijsheid van de eeuwigheid die lachte om de nutteloosheid van het leven en de inspanning van het leven. Het was de wilde, de wilde, bevroren Northland Wild. (Hoofdstuk.1)

Op de slee, in de doos, lag een derde man wiens zwoegen voorbij was, een man die de wilde had overwonnen en verslagen totdat hij nooit meer zou bewegen of worstelen. Het is niet de manier van het Wild om van beweging te houden. Het leven is er een belediging voor, want het leven is beweging; en het Wilde wil altijd beweging vernietigen.

Voedsel en vuur, bescherming en gezelschap, waren enkele van de dingen die hij van de god ontving. In ruil daarvoor bewaakte hij het eigendom van de god, verdedigde zijn lichaam, werkte voor hem en gehoorzaamde hem.

De eerste diefstal maakte Buck geschikt om te overleven in de vijandige omgeving van Northland. Het markeerde zijn aanpassingsvermogen, zijn vermogen om zich aan te passen aan veranderende omstandigheden, waarvan het ontbreken een snelle en verschrikkelijke dood zou hebben betekend. Het markeerde verder het verval of het uiteenvallen van zijn morele aard, een ijdel ding en een handicap in de meedogenloze strijd om het bestaan.

Een man met een knuppel is een wetgever, een man die gehoorzaamd moet worden, maar niet noodzakelijkerwijs verzoend.

Maar ik ben ik. En Ik zal mijn smaak niet ondergeschikt maken aan het unanieme oordeel van de mensheid.

De gelukkige man is degene die niet meer dan een paar drankjes kan nemen zonder dronken te worden. De ongelukkige wight is degene die vele glazen kan nemen zonder een teken te verraden; die talrijke glazen moet nemen om de â€kick’te krijgen.

Maar niemand anders heeft ooit met White Fang gespeeld. Hij stond het niet toe. Hij stond op zijn waardigheid, en toen ze het probeerden, waren zijn waarschuwende grommen en borstelende manen allesbehalve speels. Dat hij de meester deze vrijheden toestond, was geen reden dat hij een gewone hond moest zijn, hier liefhebbend en daar liefhebbend, ieders eigendom voor een ravotten en een goede tijd. Hij hield met een enkel hart en weigerde zichzelf of zijn liefde te bedriegen.

Met de aurora borealis die koud boven zijn hoofd vlamde, of de sterren die in de vorstdans sprongen, en het land gevoelloos en bevroren onder zijn sluier van sneeuw, zou dit lied van de husky ' s de uitdaging van het leven kunnen zijn geweest, alleen werd het in mineur gezongen, met lang getrokken gejammer en halve snikken, en was het meer het smeken van het leven, de gearticuleerde arbeid van het bestaan. Het was een oud lied, zo oud als het ras zelf-een van de eerste liederen van de jongere wereld in een dag dat liederen droevig waren.

meer je drinkt meer je wilt

Hij was een stille woede die geen bestraffing kon temmen.

Als het welp op menselijke wijze had gedacht, zou hij het leven misschien hebben belichaamd als een vraatzuchtige eetlust, en de wereld als een plaats waarin een veelheid van begeerten bestond, jagen en worden achtervolgd, jagen en worden opgejaagd, eten en worden opgegeten, allemaal in blindheid en verwarring, met geweld en wanorde, een chaos van vraatzucht en slachting, geregeerd door toeval, genadeloos, planloos, eindeloos.

Verdorie, het wiel van de wereld! Waarom moet het voortdurend omdraaien? Waar is de achteruitversnelling?

Moeraslichten, dampen van mystiek, psychische Gnosticismen, sluiers en weefsels van woorden, gebrabbel subjectivismen, tastingen en maunderings, ontologische fantasieën, pan-psychische hallucinaties-dit is het spul, de fantasieën van hoop, dat je boekenplanken vult. Komen. Je glas is leeg. Vullen en vergeten.

De Man stelt zelden een juiste waardering op zijn vrouw, althans niet totdat hij van hen beroofd is.

Mijn fout was om altijd de boeken te openen.

Hij werd beheerst door de pure opwelling van het leven, de vloedgolf van het zijn, de volmaakte vreugde van elke afzonderlijke spier, gewricht en zenuw in die zin dat het alles was dat niet de dood was, dat het gloeide en ongebreideld was, zich uitdrukte in beweging, verheugend onder de sterren vloog.

De spookachtige WINTERSTILTE had plaatsgemaakt voor het grote voorjaarsgeruis van het ontwakende leven.

[Sprekend tot een groep rijke New Yorkers] een miljoen jaar geleden slaagde de grotman, zonder gereedschap, met kleine hersenen en met niets anders dan de kracht van zijn lichaam, erin zijn vrouw en kinderen te voeden, zodat het ras door hem overleefde. U daarentegen, gewapend met alle moderne productiemiddelen, vermenigvuldigt de productiecapaciteit van de grotmens een miljoen keer-u bent incompetenten en moddervreters, u bent niet in staat om miljoenen zelfs de schamele hoeveelheid brood te verzekeren die hun fysieke leven zou ondersteunen. Je hebt de wereld slecht beheerd en het zal van je worden afgenomen.Een