Petrarch beroemde citaten

Liefde is de kroon op de mensheid.

Deugd is gezondheid, ondeugd is ziekte.

Liefde is de bekroning van de genade van de mensheid, het heiligste recht van de ziel, de gouden schakel die ons bindt aan plicht en waarheid, het verlossende beginsel dat het hart voornamelijk verzoent met het leven en profetisch is voor eeuwig goed.

Vijf vijanden van de vrede wonen bij ons-hebzucht, ambitie, afgunst, woede en trots; als deze verbannen zouden worden, zouden we onfeilbaar eeuwige vrede genieten.

Niets sterfs is blijvend, en er is niets zoets dat niet op dit moment eindigt in bitterheid.

Goud, zilver, juwelen, paarse kledingstukken, huizen van marmer, verzorgde landgoederen, vrome schilderijen, kaparisoned paarden en andere dingen van deze soort bieden een veranderlijk en oppervlakkig plezier; boeken geven vreugde aan het merg van iemands botten. Ze spreken tot ons, overleggen met ons en voegen zich bij ons in een levende en intense intimiteit.

De dood is een slaap die een einde maakt aan onze dromen. O, dat we mogen ontwaken voordat de dood ons wakker maakt.

Het is beter het goede te willen dan de waarheid te kennen,

Om te kunnen zeggen hoeveel liefde, is liefde maar weinig.

Zelden wonen grote schoonheid en grote deugd samen.

Het leven op zich is kort genoeg, maar de artsen met hun kunst weten tot hun vermaak hoe ze het nog korter moeten maken.

Ga, rouwende rijmen van mij, naar die harde steen waarachter mijn lieveling ligt, ligt mijn liefste, en roep tot haar om vanuit de hemel te spreken.

Het is misschien alleen glorie die we hier zoeken, maar ik overtuig mezelf ervan dat, zolang we hier blijven, dat juist is. Een andere heerlijkheid wacht ons in de hemel en hij die daar bereikt, zal zelfs niet willen denken aan aardse roem.

De dood had zijn wrok tegen mij, en hij stond in de weg, als een gewapende Rover, met een spies in zijn hand.

Ik was in staat om mijn oude lyff te chaungen-wat ik leed, dyseese, angre en stryff, Cracchynge myn hier, mijn chekys alle totare, Wrythynge mijn fyngres voor angwysshe en zorg, Watrynge de erthe met mijn byttre salte teres dat de crye van mijn syghes steeg naar Goddys eres, mijn knieën met mijn handys gegrepen togedyre soore, en yitt I stode the same man I was before Tyl a Depe profounde remembraunce att The Last Hadd all my wrecchednesse before myn Eyn Caste

En ik leef verder, maar in verdriet en zelfverachting, hier achtergelaten zonder het licht waar ik zo veel van hield, in een grote storm en met onverzorgde lijkwaden.

Mijn bloemrijke en groene tijd was voorbij, en ik voelde een koude in de vuren had mijn hart verspild, want ik was het naderen van de heuvel boven het graf.

Elke beroemde auteur uit de oudheid die ik terugkrijg, plaatst een nieuwe overtreding en een andere oorzaak van oneer op de beschuldiging van eerdere generaties, die, niet tevreden met hun eigen schandelijke onvruchtbaarheid, de vrucht van andere geesten en de geschriften die hun voorouders door arbeid en toepassing hadden voortgebracht, lieten vergaan door ondraaglijke verwaarlozing. Hoewel ze niets van zichzelf hadden om over te dragen aan degenen die daarna zouden komen, beroofden ze het nageslacht van het voorouderlijke erfgoed.

Wat brengt het geluk de over-sure naar de aarde!

Wie niets vermoedt, wordt gemakkelijk misleid.

De mens heeft geen grotere vijand dan zichzelf. Ik heb tegen mijn gevoelens en neigingen in gehandeld; gedurende ons hele leven doen we wat we nooit van plan waren, en wat we voorgesteld hebben te doen, laten we ongedaan.

Het is eervoller om tot een troon verheven te worden dan om er één geboren te worden. Geluk schenkt het ene, verdienste verkrijgt het andere.

Want vroeg sterven is troost, geen ontzetting, en wie terecht kan sterven heeft geen uitstel nodig.

Een gelijke ondergang clipp 'd tijd' s gezegende vleugels van vrede.

Hoe moeilijk is het om de schors van reputatie te redden van de rotsen van onwetendheid.

Bij welke naam moet ik u noemen, o maagd schone, ik weet het niet, want uw uiterlijk is niet van de aarde en meer dan sterfelijk lijkt uw gelaat

Denkt u dat er een levend mens is die zo onredelijk is dat hij, als hij een gevaarlijke kwaal zou krijgen, niet angstig de zegen van de gezondheid zou willen herwinnen?

Een kortere weg naar rijkdom is om af te trekken van onze verlangens.

Ik zag de sporen van engelen op aarde: de schoonheid van de hemel die op zichzelf over de wereld wandelde.

Verdenking is de kanker van vriendschap.

De tijd zal komen dat elke verandering zal ophouden, dit snel draaiende wiel zal rusten in vrede: geen zomer zal dan gloeien, geen winter bevriezen; niets zal komen, en niets voorbij, maar een eeuwig nu zal altijd duren.

Die ruime gebieden waar onze fantasieën ronddwalen, pijn door het verleden, verwachtend dat er kwalen zullen komen, op een of ander angstaanjagend moment, door het lot dat is toegewezen, zullen voorbijgaan, noch een rek achterlaten; en de draaiende wielen van de tijd zullen eindelijk de snelheid verliezen die de toekomst en het verleden draait; en, soeverein van een onbetwiste troon, zal de vreselijke eeuwigheid alleen regeren.

Om bij mezelf te beginnen, zullen de uitspraken van mensen over mij sterk verschillen, omdat bij het uitspreken van een oordeel bijna iedereen niet zozeer door de waarheid wordt beïnvloed als door voorkeur, en goede en slechte berichten kennen geen grenzen.

Vaak heb ik me met veel nieuwsgierigheid afgevraagd wat ons komst in deze wereld zal zijn en wat ons vertrek zal volgen.

Er is geen lichtere Last, noch aangenamer, dan een pen.

Boeken hebben sommigen tot leren en anderen tot waanzin geleid.

En de mensen gaan rond om zich te verwonderen over de hoogten van de bergen, en de machtige golven van de zee, en de brede stroming van rivieren, en het circuit van de oceaan, en de omwenteling van de sterren, maar zij beschouwen zichzelf niet.

En tranen worden gehoord in de harp die ik aanraak.

Ik was zover gekomen en dacht na over wat ik nu moest zeggen, en zoals mijn gewoonte is, prikte ik het papier werkeloos met mijn pen. En ik dacht Hoe, tussen de ene dip van de pen en de volgende, de tijd verstrijkt, en ik haast me, rij mezelf en haast me naar de dood. We gaan altijd dood. Ik terwijl ik schrijf, jij terwijl je leest, en anderen terwijl ze luisteren of hun oren stoppen, ze sterven allemaal.

Ik bevriezen en branden, liefde is bitter en zoet, mijn zuchten zijn Stormen en mijn tranen zijn overstromingen, ik ben in extase en pijn, Ik ben bezeten door herinneringen aan haar en ik ben in ballingschap van mezelf.

Van gedachte naar gedachte, van bergtop naar Berg. Liefde leidt me verder, want Ik kan mijn moeite nooit stil houden op de goed gebaande wegen van de wereld.

Ik keek terug op de top van de berg, die slechts EEN el hoog leek in vergelijking met de hoogte van de menselijke contemplatie, waren niet al te vaak samengevoegd in de corrupties van de aarde.

Voor stijl voorbij het genie durft nooit.

Alle plezier in de wereld is een voorbijgaande droom.

Misschien zucht daar ergens iemand om je afwezigheid; en met deze gedachte begint mijn ziel te ademen.

Wie zijn argument te veel verfijnt, brengt zichzelf tot verdriet

Waar je bent is van geen moment, maar alleen wat je daar doet. Het is niet de plaats die u veredelt, maar u de plaats, en dit alleen door te doen wat groot en nobel is.

Louter elegantie van taal kan op zijn best slechts een lege roem voortbrengen.

Ik heb vrienden wier gezelschap mij aangenaam is; zij zijn personen van alle landen en van alle leeftijden; onderscheiden in oorlog, in raad en in brieven; gemakkelijk om mee te leven, altijd op mijn bevel.

Een goede dood eert een heel leven.