Conor Oberst beroemde citaten

De eerste muziek die ik ooit begon was de alternatieve bands uit de jaren '80 waar mijn broer naar luisterde, zoals The Cure and The Smiths en R. E. M. en Fugazi. Ik kan me herinneren dat The Cure mijn favoriete band was in de tweede klas.

Aangezien de liedjes over een periode van vijf jaar zijn geschreven, denk ik dat dit kleine momentopnamen zijn. Sommige mensen noemen het politiek of actueel, maar ik denk dat elk nummer op zichzelf staat. Ik denk dat het bij elkaar past als een beeld van het laatste half decennium van de tijd.

Nu geloof ik dat geliefden in bloemen moeten worden gehuld en met elkaar verstrengeld op een bed van klaver moeten worden gelegd en daar moeten worden achtergelaten om te slapen, daar moeten worden achtergelaten om van hun geluk te dromen.

Ik denk dat er een raar zelfbevestigingsding is dat gebeurt in populaire muziek in het algemeen. Het lijkt erop dat elk liedje dat ik op de radio hoor, is als: "Luister naar me gebrul!"of" dit is mijn vechtlied!"

Je kunt geen inspiratie produceren, dus veel ervan is nog steeds een wachtspel voor mij. Er is nog steeds veel mysterie aan het schrijven van liedjes. Ik heb geen methode waar ik naar terug kan gaan - ze komen of ze komen niet.

[Populaire muziek] gaat over reizen met de snelheid van jou en het verheffen van het individu als het hoogste ding ter wereld.

Ik ken een meisje dat huilt als ze viool oefent omdat elke noot zo puur klinkt dat het gewoon in haar snijdt, en dan komt de melodie uit haar ogen. Voor mij klinkt al het andere als een leugen.

Ik denk dat onze muziek meer gaat over onszelf in elkaar zien en proberen een meer humanistische kijk op de wereld te vinden.

Als de wereld binnen een kader kon blijven als een schilderij aan de muur, denk ik dat we de schoonheid dan zouden zien en met ontzag zouden staan staren.

Elk lied [Desaparecidos] heeft een zaadje waaruit het kwam. We proberen dat te nemen en het uit te breiden en het te laten resoneren met mensen.

Ik voel graag het branden van de ogen van het publiek als ik al mijn donkerste geheimen in de microfoon fluister.

Ik probeer niet na te denken over het idee om steeds meer mensen te bereiken, want als je eenmaal in die mindset bent, denk ik dat je het punt verliest waarom je het in de eerste plaats doet. Toch is het beste gevoel dat ik ooit krijg als ik een liedje afmaak, en het bestaat, en het bestond niet eerder, en nu is het er, en het geeft me een bepaald gevoel.

Liefde is een excuus om gekwetst te worden.

Ik ben al sinds mijn kindertijd betrokken bij het runnen van een label, dus ik begrijp hoe het werkt. Maar hoe meer ik er over leer, hoe minder en minder geïnteresseerd ik erin ben.

Je moet je nooit schamen voor je moeite met het leven, want het zijn degenen met de meest pijnlijke keel die het meest hebben gezongen.

Ik denk dat verschillende muzikale medewerkers verschillende kwaliteiten in mijn liedjes naar voren brengen en dat vind ik leuk.

Als je kijkt naar wat mensen als succes beschouwen in de muziekindustrie, is het gewoon vreselijke Muziek.

Muziek wordt heel persoonlijk. Wanneer je een boodschap trouwt die je de wereld in wilt sturen met goede muziek, heb je plotseling een zeer krachtige manier om je boodschap over te brengen.

Wij [Desaparecidos] moeten de boodschap en de muziek en de verpakking zo aantrekkelijk mogelijk maken - zo Taco Bell mogelijk: middelmatig en niemand kan er beledigd door worden en iedereen kan er van genieten en we kunnen het op de radio spelen.

Rock and roll lijkt een verzachting te hebben gehad in de business, waar het moeilijker werd om individuele platen te verkopen en daar geld mee te verdienen.

Het is in de mode om een doel te hebben en geld te geven aan liefdadigheid. Maar om echt te spreken en iets te zeggen als, ik ben hier boos over " - dat lijkt niet erg populair te zijn, tenzij je een blog schrijft of tweets.

Misschien is er een ander verhaal als het gaat om hiphop of andere genres, maar wat rockmuziek betreft, denk ik dat er een soort angst is om dingen te zeggen die mensen misschien geneigd zijn te bekritiseren. Onze band is het tegenovergestelde.

Ze zeggen dat het beter is om je verdriet te begraven in een kerkhof of tuin die wacht tot de lente uit zijn slaap ontwaakt en groen wordt.

Schreeuwen is slecht voor de stem, maar het is goed voor het hart.

Hiphopmuziek heeft heel goed werk geleverd door de politieke context te behouden, waar ze staan en geen sh-t te geven wat mensen denken.

Mijn gevoel is dat ik denk dat schrijvers in het algemeen de neiging hebben om zelfbewust te zijn en het kost een beetje een sprong van geloof of gewoon geen sh-t geven om iets te schrijven waarvan je weet dat mensen het gaan bekritiseren.

Ik denk dat hiphop meer een individuele inspanning is. Dat betekent dat je een artiest van de straat bent, ze verwachten dat je over de straten rapt, want dat gebeurt daar.

We gaan zingen over dingen die belangrijk voor ons zijn. De balans is om deze ideeën te presenteren, maar ook om de muziek spannend en leuk genoeg te maken dat zelfs als je niet op de teksten let, je de nummers toch nog steeds leuk vindt. Dat is het idee.

Wij [Desaparecidos] proberen het tegenovergestelde van apathisch te zijn. Er zijn zoveel jonge mensen in Amerika die apathisch zijn.

Veel van het waarderen van kunst of muziek is eigenlijk de interpretatie van de luisteraar. Tot op zekere hoogte is het projectie - het is wat mensen nodig hebben of missen in zichzelf dat ze vervolgens op deze mensen leggen die ze bewonderen.

Rastafarianisme en reggae muziek hebben altijd een soort van resonantie met me gehad. Die ideeën van verlossing, bevrijding en het overwinnen van onderdrukking door middel van muziek, wiet en gemeenschap. Het kwaad bestrijden door liefde en muziek, Ik denk dat het gewoon een heel krachtig idee is.

Ik denk dat muziek een speciaal vermogen heeft om achter vijandelijke linies te komen en harten en geesten te winnen.

Het is moeilijk om mensen te laten focussen op één idee.

Onze band is anders in die zin dat we allemaal betrokken zijn bij veel verschillende projecten. Het is moeilijk te zeggen wanneer we weer opnemen, maar we stoppen niet meteen.

Ik begrijp waarom mensen ongevoelig worden en met hun ogen rollen als ze een protestlied horen, of zelfs een politicus die een bloemrijke toespraak houdt. Het verandert niets.

Ik ben niet de meest technisch onderlegde persoon ter wereld. Ik ben niet goed in het oplossen van problemen als er dingen gebeuren met mijn digitale muziek.

Ik geloof dat vinyl CD ' s zal overleven. Er is geen reden voor, maar het blijft bestaan omdat er nog steeds mensen zijn die ze willen.

Het zijn altijd de negatieve dingen die doorsijpelen in je bewustzijn. De meeste positieve dingen rollen gewoon heel snel weg. Ik probeer er gewoon geen aandacht aan te besteden, want Ik heb nog nooit iets over mijn band gelezen dat accuraat is.

Ik heb het opgegeven om te proberen te begrijpen wat mensen over me denken.

Ik wil me verrijken met de muziek waar ik naar luister. Dat is de reden dat het nooit echt bestaat in de mainstream. Want dat is niet wat de meeste mensen willen.

Op een bepaalde manier, om alles te hebben waar mensen over praten als "crossover succes", denk ik dat het betekent dat je slechte muziek begint te maken. Ik bedoel, als ik door de kanalen blader en de VMA ' s of zoiets zie, zie ik daar niet echt muziek.

Als er ooit een kind is dat het zich niet kan veroorloven om de muziek te kopen, wil ik nog steeds dat ze het horen, en hopelijk gaan ze naar de show, of kopen ze een T-shirt van de band. Dat is het idee.

Het idee van voor altijd is een beetje belachelijk, wat jammer is omdat het een aardig ding is om te zeggen, weet je. Ik denk dat het de klap van sterfelijkheid verzacht en afscheid moet nemen van alles wat je kent en iedereen die je liefhebt en al dat soort dingen.

Een boycot is, inherent, een stomp instrument. Het is een onvolmaakt wapen, een tapijtbom, terwijl alle betrokkenen liever een chirurgische aanval uitvoeren.

Waarom ben je bang om van god te dromen als je verlossing wilt?

Ik wil gewoon warm geel licht zijn dat over iedereen stroomt waar ik van hou.