John Clare beroemde citaten

Als het leven een tweede editie had, hoe zou ik de bewijzen corrigeren.

Liefde leeft met de natuur, niet met lust. Zoek haar in de bloemen.

Ik vond de gedichten in de velden en schreef ze alleen op

De doornboom begon net te ontkiemen en vergroening bevlekte de beschuttende Haag, een veel een violet naast het hout gluurde blauw tussen de verdorde sedge; de zon glinsterde warm de oever naast, 'het was aangenaam dwalen uit een tijdje Neath nestling struik om eenzame verbergen, of buig een overpeinzingen o' er een stijl.

Zo saai en donker zijn de novemberdagen. De luie mist hoog in de avond krulde, en nu verbergt de ochtend zich helemaal in rook en nevel; de plaats die we innemen lijkt de hele wereld.

Luid is het drukke lied van de zomer de kleinste bries kan een tong vinden, terwijl insecten van elk klein formaat plagen met hun melodieën, tot het middaguur brandt met zijn blaarende adem rond, en de dag ligt stil als de dood.

Hoe vaak is een zomerdouche mij begonnen; om de beschutting van een holle boom te zoeken

De sneeuw heeft de cottage top verlaten; het rieten mos groeit in helderder groen; en dakranden in snelle opeenvolging vallen, waar grijnzende ijspegels zijn geweest, Pit-kloppend met een aangenaam geluid in kuipen geplaatst door de deur van het huisje; terwijl eend en ganzen, met blije vreugden, duiken in de tuin vijver vol over. De zon gluurt door de ruit: welke kinderen markeren met lachende ogen, en in de natte straat stelen weer om elkaar te vertellen dat de lente nacht is.

Ik was nooit eerder getroffen door liefde zo plotseling en zo zoet. Haar gezicht het bloeide als een zoete bloem en stal mijn hart weg compleet

Oude bekende eik! Ik zag u in een stemming van vage onverschilligheid; en toch heeft bij mij uw herinnering, net als uw lot, jarenlang geduurd, gij kluizenaar, in de eenzame zee van gras die om u heen wuift!

Ik heb nog nooit zo ' n lief gezicht gezien. Zoals ik eerder stond. Mijn hart heeft zijn woonplaats verlaten ... en kan niet meer terugkeren.

De Wilde zwaan haast zich hoog en geluiden luid met witte nek kijken naar de avond clowd. De vermoeide torens naar verre bossen zijn verdwenen. Met een lange staart trekt de ekster naar de naburige boom en verlaat de verre kraai, terwijl kleine vogels zich in de rand beneden nestelen.

Nu is de zomer in bloei en Natures Brom is nooit stil rond haar zwoele bloei insecten zo klein als stof zijn nooit gedaan Wi' glinsterende dans en reeling in de zon en groene hout vliegen en bloesem spookachtige bijen zijn nooit moe van hun melodie ronde veld Haag nu bloemen in volle glorie touw Grote bindweed klokken wilde hop en gestreepte woodbine die til athirst hun slanke keel bloemen Agape voor dauw valt en voor honing Douches deze rond elke struik in zoete wanorde lopen en verspreiden hun wilde tinten naar de zwoele zon.

Deze wereld heeft zonnen, maar ze zijn bewolkt;deze wereld heeft snoep, maar ze zijn van ling ' ring bloei;het leven verwacht nog steeds, en leeg valt eindelijk;warme hoop op tenen valt in het graf.

Morgen komt, ware kopie van vandaag, en lege schaduw van wat zal zijn; toch is de bedrieglijke hoop op de toekomst nog steeds afhankelijk, en eindigt, maar alleen wanneer ons zijn eindigt.

De beste manier om een slechte daad te vermijden is door een goede te doen, want er is geen moeilijkheid in de wereld zoals die van proberen niets te doen.

Vergeef me als ik, in Vriendschap ' s manier, bied u een krans van mei.... [N]Onze door de Dauwen van de hemel.... Dus heb ik Ivy tussen geplaatst, om te bewijzen dat worth altijd groen is. De kleine blauwe vergeet-mij-niet... De Boodschapper van de lente op elke plek, glimlachend op iedereen-denk aan mij!

Toch ben ik niemands vijand geweest, maar de mijne. Mijn gemakkelijke natuur, hetzij in het drinken of iets anders, was altijd bereid zich te onderwerpen aan overredingen van verkwistende metgezellen, die me vaak in valstrikken brachten.

In het midden van het bos stilte, dus, hoe zoet om te zijn; waar alle geluiden, die op vrede binnendringen, komen van de chitterende krekel, vogel en bij, wiens liederen charmes hebben om de eenzaamheid te zoeten.

Want de natuur is liefde en vindt plekken voor ware liefde, waar niets kan horen of binnendringen; ze verbergt zich voor de adelaar en sluit zich aan bij de duif, in prachtige groene eenzaamheid.

Wildness is mijn passende scène.

Smaakvolle verlichting van de nacht, heldere verstrooide, fonkelende ster van spangled aarde.

Nu overdenkend over de veranderende scène die boeren achter het scherm van de taverne verzamelen; met ellebogen werkeloos op de kookplaat gedrukt, leunt de gast van de hoek, het nieuws lezen om opnieuw de failliete lijsten of de prijs van graan te markeren. Terwijl hij zijn rode pijp opblaast, droomt hij over problemen die bijna rijp zijn, maar winter ' s vrije tijd om te genieten, hoopt op betere tijden en nipt zijn bier.

Als problemen me achtervolgen, moet ik Zuchten?Nee, liever glimlach weg wanhoop

Gooi mijn woorden niet weg, zoals velen doen; ze zijn goud in waarde, hoewel ze goedkoop zijn voor jou.

En Wat is het leven? - Een uur-glas op de vlucht

Ik verloor de liefde van de hemel boven Ik verwierp de lust van de aarde beneden Ik voelde de zoetigheid van verbeeldde liefde en de hel zelf mijn enige vijand.

Terwijl sneeuw de ruiten bedim, het vuur krult een zonnige charme, waar, creaming o 'er de rand van de kruik, de bloeiende bier is ingesteld om te verwarmen; vrolijkheid, vol vreugde als zomerbijen, zit daar, zijn genoegens te geven, en kinderen,' tussen de knieën van hun ouders, zingen stukjes kerstliederen o ' er uit het hoofd.

De oude April vervaagt, en haar laatste Dauwe ochtend haar sterfbed steilt in tranen; om de Mei nieuwe bloeiende bloesems onder de zon te begroeten worden geboren, en alle charmes van de arme April worden weggevaagd.

De taal heeft niet de macht om te spreken wat liefde indices: de Ziel ligt begraven in de inkt die schrijft.

Drukke plaatsen, ik ontweek ze als geluiden te onbeleefd / en vloog naar de stilte van zoete eenzaamheid.

Ik ben gennerally begrepen tho Ik gebruik niet dat onhandige team van aanwijzingen genaamd komma 's dubbele puntkomma' s etc.

En fee maand van wakende vrolijkheid van wie onze vreugden volgen u vroeg blijder van de aarde drie keer welkom hier opnieuw met u de knop ontvouwt zich om bladeren het gras greens op de lea en bloemen hun tedere zegen ontvangt om te bloeien en te glimlachen met u.

Hij kon niet sterven als de bomen groen waren, want hij hield te veel van de tijd.

Ik verlang naar scènes waar de man nooit heeft betreden; een plaats waar de vrouw nooit glimlachte of huilde; daar om te verblijven bij mijn Schepper, God, en te slapen zoals ik in mijn jeugd zoet sliep: onbezorgd en onbezorgd waar ik lig; het gras beneden-boven de gewelfde hemel.

Ach, woorden zijn slechte ontvangsten voor wat de tijd heeft gestolen...

In het niets van minachting en lawaai, in de levende zee van wakkere dromen, waar geen gevoel van leven of vreugde is, maar de enorme schipbreuk van mijn levenswaarden; en de dierbaren-die ik het liefste liefheb-zijn vreemd-Nee, nogal vreemder dan de rest.

Ik verborg mijn liefde toen ik jong was tot ik het gezoem van een vlieg niet kon verdragen; ik verborg mijn leven voor mijn ondanks tot ik het niet kon verdragen om naar het licht te kijken; ik durfde niet naar haar gezicht te staren, maar liet haar herinnering op elke plaats achter; waar ik een wilde bloem zag liggen, kuste ik en nam afscheid van mijn liefde.

Maar eenvoudige zielen, hun geloof kent geen stint: dingen die het minst te geloven zijn, hebben de meeste voorkeur. Alle vervalsingen, zoals die van de Heilige munt van de waarheid, worden gemakkelijk geloofd als ze eenmaal in de druk zijn neergelegd.

De zomer is een verkwisting van vreugde. Het gras zwermt van verrukte insecten als ik voorbijkom, en menigten sprinkhanen springen bij elke stap uit alle wegen met geluk hun gids; en van mijn borstelende voeten vliegen motten weg op veiligere plaatsen om hun spel voort te zetten. In de menigte beginnen ze. Ik verwonder me, wel ik mag, om zulke werelden van insecten in de weg te zien, en meer om elk ding te zien, hoe klein ook, die de overvloed van vreugde deelt die aan iedereen toebehoort. En hier verzamel ik, door de wereld vergeten, oogsten van troost uit hun gelukkige stemming, het gevoel dat Gods zegen op elke plek woont en niets leeft dan hem dankbaarheid verschuldigd is.

Mijn angsten zijn in extreme mate opgewonden en de angst voor de dood brengt me in een stupor van huiveringwekkende indispositie.

Ik leef hier onder de onwetenden als een verloren man in feite als iemand met wie de rest onzorgvuldig lijkt om iets te maken te hebben-ze durven nauwelijks in mijn gezelschap te praten uit angst dat ik ze in mijn geschriften zou vermelden en ik vind meer plezier in het zwerven over de velden dan in het overpeinzen onder mijn stille buren die ongevoelig zijn voor alles behalve zwoegen en erover praten en dat zonder doel.

Ik was vroeger Byron en Shakespeare.

Ik ben de zelfconsument van mijn ellende,

Het heden is de begrafenis van het verleden, en de mens het levende graf van het leven.

Ik verlang naar scènes waar de mens nooit heeft betreden... Daar te verblijven bij mijn Schepper, God.

Gloeiend heet is de grond, vloeibaar goud is de lucht; Wie rondkijkt, ziet daar de eeuwigheid.

Ik ben: maar wat ik ben, kan niemand schelen of weten, mijn vrienden verlaten me als een verloren herinnering; ik ben de zelfconsument van mijn ellende, ze stijgen op en verdwijnen in een onbewuste menigte, als schaduwen in de liefde en de vergetelheid van de dood verloren; en toch ben ik, en leef ik met schaduwen tost.