Errol Morris beroemde citaten

Taal kan voor zoveel verschillende doeleinden worden gebruikt. Het kan worden gebruikt om te verduidelijken en, natuurlijk, het kan worden gebruikt om te verdoezelen, te verwarren, te ontwijken...

Ik ben echt geïnteresseerd in zelfbedrog. Echt geïnteresseerd in hoe mensen leven in bubble Universums. Hoe mensen kunnen falen om het schijnbaar voor de hand liggende te zien.

Wanneer je begint te praten over de bekende kenners en de onbekende onbekenden, word je in een gekke discussie op meta-niveau gegooid. Weet ik wat ik weet, Weet ik wat ik niet weet, Weet ik wat ik niet weet? Het wordt een vreemd, Lewis Carroll-achtig kinderliedje.

We interpreteren de wereld om ons heen verkeerd. We negeren bewijs dat onze eerdere overtuigingen niet ondersteunt en we overtuigen onszelf dat we dingen weten die we doen. We denken dingen te weten die we niet weten.

Ik ben zeer sceptisch over ons vermogen om de toekomst in het algemeen te voorspellen, en menselijk gedrag in het bijzonder.

Oorlog is zo ' n eigenaardige zaak - ingeluid door de grillen van weinigen, die het lot van velen beïnvloeden. Het is moeilijk, zo niet onmogelijk, iets om te begrijpen, maar toch voelen we ons gedwongen het te beschrijven alsof het Betekenis heeft - zelfs deugd. Het begint om redenen die vaak hopeloos onduidelijk zijn, meandert verder en stopt dan

Degenen die het verleden niet kunnen veroordelen, herhalen het om het te herinneren.

Veel van de thema ' s van mijn films, De echte verhalen, komen uit roddelverhalen.

Waarheid is een zoektocht, het is een zoektocht. En het bewijs zit zeker in de pudding in dit specifieke geval, omdat de film, en het bewijsmateriaal dat werd verzameld bij het maken van de film, leidde tot de vrijlating van deze man uit de gevangenis. En dat is bijna nooit gebeurd, als het al gebeurd is, in een andere film die ik kan bedenken.

Ik gaf iemand nog niet zo lang geleden een pervers argument over waarom reclame beter is dan Films. Wil je het horen? Films werken vanuit een echt onoprecht uitgangspunt, dat mensen helden zijn. Ik ken veel mensen en heb in de loop der jaren de kans gehad om ze te observeren. Zijn het Helden...? Laten we het zo zeggen. Reclame probeert iets eenvoudiger en geloofwaardiger: producten als helden. Ik denk dat het idee is: als al het andere faalt, vertrouw dan op conditioner.

Ik heb me altijd afgevraagd waar verklaringen eindigen en excuses beginnen.

Luisteren naar wat mensen zeiden was niet eens belangrijk. Maar het was belangrijk om te kijken alsof je luisterde naar wat mensen zeiden. Eigenlijk, luisteren naar wat mensen zeggen, voor mij, interfereert met kijken alsof je luistert naar wat mensen zeggen.

Je kunt mijn films zien als waarschuwende verhalen, maar je kunt ze zelfs zien als wanhopige verhalen, want in een waarschuwend verhaal heb je tenminste het idee dat je door naar het verhaal te luisteren een beter resultaat kunt verzekeren. Terwijl ik er helemaal niet van overtuigd ben dat dat het geval is. Sterker nog, ik ben ervan overtuigd dat het het tegenovergestelde is.

De perfecte oorlog is begonnen om duistere redenen, is hopeloos moorddadig en bereikt niets.

Iemand een personage noemen is een compliment.

Misschien is het bestaan uiteindelijk een eenzaam iets.

De juiste weg naar een begrip van de wereld is een onderzoek van onze fouten erover.

Ik geloof dat we geconfronteerd worden met ongelooflijke obstakels in onze pogingen om de wereld te zien. Alles in onze natuur probeert de wereld om ons heen te ontkennen; om het te herfabriceren naar ons eigen beeld; om het opnieuw uit te vinden voor ons eigen voordeel. En dus wordt het een soort uitdaging, een taak, om de echte wereld te herstellen (of op zijn minst te proberen te herstellen) ondanks alle belemmeringen voor dat doel.

Het nastreven van de waarheid, goed overwogen, zou niet moeten stoppen met krankzinnigheid.

Maar er is een groot verschil tussen, Laten we zeggen, verslag doen van een verhaal en gewoon een verhaal verzinnen.

Extatische absurditeit: het is de confrontatie met zinloosheid.

Bepaalde soorten intimiteit ontstaan tijdens een telefoongesprek dat misschien nooit zou gebeuren als je naast de andere persoon zat.

Ik heb jaren geleden als privédetective gewerkt.

Mijn werk begint altijd met interviews. Ik begin mensen te interviewen en dan insinueert langzaam maar zeker een film zichzelf.

Veertig jaar geleden stortte dit land in een konijnenhol in Vietnam en miljoenen stierven. Ik vrees dat we weer in een konijnenhol terechtkomen - en als mensen kunnen stoppen en nadenken over sommige ideeën en problemen in deze film, heb ik hier misschien wat verdomd goed gedaan!

Als je me vraagt wat de wereld doet draaien, zou ik zeggen zelfbedrog. Zelfbedrog stelt ons in staat om een consistent verhaal voor onszelf te creëren dat we echt geloven. Ik zeg niet dat de waarheid er niet toe doet. Dat doet het. Maar zelfbedrog is hoe we overleven.

Ik ben vreselijk depressief geweest (de laatste tijd), wat, zoals je weet, vreselijk tijdrovend kan zijn. Ik bedoel, als je het goed gaat doen, dan wel.

Zoals alle grote documentaires, vraagt de daad van doden om een andere manier van kijken naar de werkelijkheid. Het begint als een droomlandschap, een poging om de daders te laten naspelen wat ze deden, en dan gebeurt er iets echt geweldigs. De droom verdwijnt in een nachtmerrie en dan in een bittere realiteit. Een geweldige en indrukwekkende film.

Degenen die zich het verleden niet kunnen herinneren, zijn veroordeeld het te herhalen zonder een gevoel van ironische nutteloosheid.