Scarlett Thomas beroemde citaten

Mensen maken van gebeurtenissen verhalen. Verhalen geven gebeurtenissen betekenis.

Homeopathie lijkt me . . . zowel wiskundig als poëtisch.

Routine doodt creatieve gedachten.

Sommige schrijvers, met name Anton Tsjechov, beweren dat alle personages bewonderenswaardig moeten zijn, want als we eenmaal diep genoeg naar iemand hebben gekeken en hun motivatie hebben begrepen, moeten we ons met hen identificeren in plaats van hen te beoordelen.

Ik vraag me af of de reden dat ik de neiging heb om ja te zeggen tegen alles is omdat ik diep geloof dat ik alles kan overleven.

Eerlijkheid en authenticiteit zijn belangrijk voor mij.

Voor andere mensen is liefde als een zeldzame orchidee die maar op één plek kan groeien onder bepaalde omstandigheden. Voor mij is het net bindweed. Het groeit zonder enige aanmoediging, onder welke omstandigheden dan ook, en wurgt gewoon al het andere.

Een van de grootste problemen voor beginnende schrijvers is deze behoefte om te veel uit te leggen.

Ik werd altijd een beetje boos op die broadsheet sceptici die hun brood verdienen door hartstochtelijk boos te zijn over homeopathie, God, synchroniciteit of wat dan ook, omdat het is alsof ze niet voorbij hun emoties kunnen komen, en in hun woede worden ze net zo geloofsgedreven als de overtuigingen die ze bekritiseren. Ik heb altijd gezegd dat ze wetenschappers een slechte naam geven. Wetenschap moet immers gaan over het stellen van ondenkbare vragen, niet over het afsluiten van het debat.

Ik haat stereotypen en ik haat clichés.

Ik ben een groot voorstander van het verzamelen van al je obsessies en kijken of je er een roman van kunt maken.

Mijn romans zijn een hoog concept. Ik denk dat grote ideeën me meer interesseren dan, laten we zeggen, de minutiae van het huiselijk leven.

Alles wat ik weet denk ik dat iedereen ook Weet. En dan alles wat iedereen weet stel ik me voor dat ze weten bovenop wat ik weet, dus ik ben constant bezorgd over wat iedereen weet.

Ik denk dat voorspelbaarheid op de een of andere manier in een goede roman is ingebouwd - je begint Anna Karenina te lezen en je weet vrijwel wat er aan het eind gaat gebeuren. Maar dat betekent niet dat je weet wat er in het midden gaat gebeuren. Voor mij is het dat gevoel van wat er in het midden gebeurt dat belangrijk is.

In zekere zin ben ik een gefrustreerde wetenschapper of wiskundige. Het aantal keren dat ik dacht terug te gaan naar de universiteit en theoretische natuurkunde te doen omdat ik de grote vragen leuk vind, maar nu Weet ik echt dat ik dat niet helemaal ben. Ik doe het in romans.

Het is niet eens de vraag of het universum betekenisvol of betekenisloos is. Het is op welke manier zou het betekenisvol kunnen zijn, of op welke manier, als het betekenisvol was, zou dat nog zinvoller kunnen zijn dan normale betekenisloosheid?

Je kunt geen wetenschap doen in een roman, maar je kunt filosofie doen. Of, als je echt geluk hebt, kun je een vraag zo stellen dat andere mensen het op zich nemen.

Eeuwig leven zou zijn als jezelf trouwen, zonder de mogelijkheid van een scheiding.

De hemel was de kleur van droevige bruiloften.

Het ene moment was ik schaken en wiskunde aan het doen, het volgende moment was ik omgeleid naar meer 'normale' meisjesactiviteiten: lezen, verhalen schrijven en me zorgen maken over mijn kleren.

Maar ik hou van de manier waarop je over wetenschap kunt praten zonder noodzakelijkerwijs wiskunde te gebruiken, maar in plaats daarvan metaforen te gebruiken.

Ik denk na over verhalen en hun logica en vraag me af of er zoiets kan zijn als gewoon "er is een boek.

Het echte leven is fysiek. Geef mij maar boeken. Geef me de onzichtbaarheid van de inhoud van boeken, de gedachten, de ideeën, de beelden. Laat me onderdeel worden van een boek. . . . een intertextueel wezen: een boek cyborg, of, Gezien het feit dat boeken niet cybernetisch zijn, misschien een bibliorg.

Als iets een verhaal wil zijn, zal het dat zijn.

De meeste mensen zouden naar een dier in een kooi kijken en instinctief voelen dat het vrijgelaten moet worden. . . . Het is een gevaarlijke wereld, vol roofdieren. . . . Wat zou je liever hebben? Een comfortabel, veilig, warm, gezellig leven in een kooi, of een onzeker leven van vrijheid.

In het echte leven betekent niets iets. Dingen gebeuren en er is gewoon geen structuur.

Soms moet je volwassenen vertrouwen, misschien meer als ze er niet zijn om je daadwerkelijk te begeleiden.

Links van mij is de grote grijze muur voor de kerk. Zijn wij de gedachten van God? een poster vraagt. Nee, dat besef ik. Het is het omgekeerde.

Ik bid voor Betekenis. Ik bid dat de grenzen van de werkelijkheid duidelijk worden. Voor een wereld-en een soort wezen-dat zinvol is. Ik bid voor een leven na de dood dat niet is zoals dit leven. Ik bid voor het einde van het mysterie. Hoe zou een leven zijn als alle mysteries opgelost waren? Als er geen vragen waren, waren er geen verhalen. Als er geen verhalen waren, zou er geen taal zijn. Als er geen taal was, zou er geen zijn . . . Wat?

Dus als we allemaal quarks en elektronen zijn ..."begint hij. Wat?"We zouden de liefde kunnen bedrijven en het zou niets meer zijn dan quarks en elektronen die tegen elkaar wrijven.'Beter dan dat,' zeg ik. "Niets' wrijft echt samen ' in de microscopische wereld. Materie raakt nooit echt andere materie aan, dus we kunnen de liefde bedrijven zonder dat onze atomen elkaar raken. Onthoud dat elektronen aan de buitenkant van atomen zitten en andere elektronen afstoten. Zodat we de liefde konden bedrijven en elkaar tegelijkertijd konden afstoten.

Je vertelt hen waar een happy end uit bestaat, wat altijd individueel succes is. Je vertelt hen dat er niets irrationaals bestaat in deze wereld, wat een leugen is. Je vertelt hen dat conflicten alleen bestaan om netjes opgelost te worden, en dat iedereen die arm is rijk wil zijn, en iedereen die ziek is beter wil worden, en iedereen die betrokken raakt bij misdaad komt tot een slecht einde, en dat liefde zuiver moet zijn. Je vertelt ze dat ze ondanks dit alles bijzonder zijn, dat de wereld om hen draait...

Ik wist de gedachte uit mijn hoofd, maar ik kon het feit niet ongedaan maken dat ik de gedachte in de eerste plaats had gehad.

Ik vraag me af op welk punt mijn leven is afgeweken om dat te vermijden, en of dat leven mooier zou zijn geweest dan het leven dat ik heb.

Een van de paradoxen van schrijven is dat wanneer je non-fictie schrijft, iedereen probeert te bewijzen dat het verkeerd is, en wanneer je fictie publiceert, probeert iedereen de waarheid erin te zien.

Homeopaten beweren dat water een geheugen heeft.

Welke dwaasheid brengt licht door ether naar elk oog van elke horizon.