Glen Duncan beroemde citaten

Literatuur is het ruimdenkende alter-ego van de mensheid, met ruimte in het hart voor monsters, zelfs voor jou. Het is de mensheid zonder oordeel.

Dat is wat er gebeurt als je een geheim bewaart voor iemand van wie je houdt: je begint ze te haten omdat je je eigen bereidheid laat bewijzen om ze te misleiden.

Mijn moeder vertelde me eens dat ze dacht dat de hel niets meer zou zijn dan een glimp van God te krijgen-en het dan voor altijd te laten wegnemen.

Dat is het probleem met leven ... Je moet blijven nadenken over wat je moet doen.

Het leven, net als de saaie dronkaard op het kantoorfeest, blijft je zoeken, leunt op je, doodt je met zinloze verhalen en lacht slecht adem in je gezicht om zijn eigen niet grappige grappen.

Je denkt dat God je nooit zal vergeven, maar de enige God is schoonheid en schoonheid vergeeft altijd. Het vergeeft met zijn oneindige onverschilligheid.

Er is geen God en dat is zijn enige gebod.

Ik ben met Milton en de Rolling Stones: ik vind de duivel geen onsympathiek personage. Maar in ieder geval, mijn fictie wordt bevolkt door mensen die goed doen als het is door degenen die slecht doen. Ik ben geïnteresseerd in het fantasierijk aanpassen van zoveel mogelijk van de mens, waarvoor je zowel morele uitersten als alles daartussenin nodig hebt.

Mijn ouders geloven in het gelukkige einde van de verhalen van hun kinderen.

Ik ben te verwaand voor therapie.

Geen enkele kunstenaar weet alles... maar omdat elke kunstenaar meer weet dan hij kan vertellen, liegt Alle Kunst door nalatigheid.

Genade bestaat alleen om van te vallen.

Niets houdt liefde bij elkaar zoals gedeelde ondeugd of heimelijke perversie.

Ik weet niet waar het universum vandaan komt of wat er met wezens gebeurt als ze sterven. Ik weet niet of het een ontrafelend ongeluk is of een ondoorgrondelijk ontwerp. Ik weet niet hoe men moet leven, maar ik weet dat men moet leven, als men het maar kan verdragen.

Als ik de tijd in een roman ga investeren, wil ik iets meer dan het entertainment dat je uit de meeste genrefictie haalt.

Ik ben een Amerikaan. We zijn een volk dat ziek is van vooruitgang.

Het leven is niets anders dan een verklaring van wat er gebeurt.

Zo nu en dan verkocht het leven je een illusie van design. Een toeval, een parallel, een hamer symbool. De goederen waren altijd defect. Je hebt het geld overgeslagen om te ontdekken dat ze uit elkaar waren gevallen tegen de tijd dat je thuis kwam. Maar het leven bleef erbij. Het leven kon er niets aan doen. Het leven was een dwangmatige verkoper.

Gelukzaligheid tart de beschrijving, natuurlijk, omdat het je vernietigt, omdat je er niet bent om het te ervaren. Je krijgt de lead-up en de come-down, nooit de zenith.

Wat mij interesseert is liefde, seks, dood, wreedheid, mededogen en het verlangen naar betekenis in een ogenschijnlijk goddeloos universum. Met andere woorden de menselijke conditie.

Ik herinner me niet de eerste foto van een weerwolf die ik zag, maar ik vermoed dat het het hybride type was, op twee benen, met lange ledematen, haar, klauw-achtige vingernagels en lupine hoofd. Voor mij is er niets engs aan de volledige transformatie van mens in wolf. Wolven zijn niet bang. Ze zijn gevaarlijk, Ja, maar ganzen ook, in de verkeerde stemming. Wat eng is, is de mens in de wolf zien, maar weten dat het buiten het bereik van rede of emotionele aantrekkingskracht ligt. Dat is waar de horror en angst begint.

Thuis trekt. Het trekt je terug om je te vertellen dat je er niet bij hoort.

Dichters lijden af en toe aan waanideeën over engelen en worden veroordeeld om het uit te drukken in de bric-a-brac-talen van de menselijke wereld. Velen van hen worden gek.

Met adolescent egoïsme en veel geld kan men vrijwel de wereld regeren.

Ik haatte woorden. Elk van hen was als een groot levend insect in mijn mond.

Geen enkele hoeveelheid geweld die je anderen hebt aangedaan, bereidt je voor op geweld dat je jezelf hebt aangedaan.

De waarheid vertellen is een mooie daad, zelfs als de waarheid zelf lelijk is.

Pijn is voorbij de rede, een vernietigende gigantische domheid waarvoor al je geschiedenis van grappen en nuances en ideeën en liefkozingen niets is, gewoon niets.

Elke doorgewinterde dealmaker zal je vertellen dat spontane onderhandelingen een slechte strategie zijn; de ad hoc-aanpak zal je opgelicht, opgepakt, bedrogen, verstijfd, te slim af laten zijn en over het algemeen het klote einde van de stok vasthouden.

Men kent zijn waanzin, in het algemeen. Over het algemeen is de kennis leeg. Het idee om het beest te benoemen om het te overwinnen is het idiote optimisme van psychotherapie.

Dit is liefde: je stopt met je zorgen te maken over het universele, het algemene, wordt in plaats daarvan gezogen in het lokale en bijzondere: wanneer zie ik haar weer? Wat gaan we vandaag doen? Vind je deze schoenen mooi? Theorie en reflectie zijn delicate oude ooms die uit de weg worden gerukt door de luidruchtige neefjes actie en verlangen. Thema ' s verdampen, alleen plot blijft over.

Het leven bungelde dwangmatig de mogelijkheid van het leven. Het leven, de toneelschrijver op snelheid. Het leven, dat niet kon stoppen met zijn voorschaduwen en ironieën en symbolen en aanwijzingen, zijn ellendige grappen en valse eindes en wendingen. Het leven met zijn hopeloze verslaving aan plot.

Het leven is over het algemeen kunstloos ... maar het krijgt wel af en toe hard-ons voor plot. Het verbindt dingen, nefariously, achter je rug, en voor je het weet ben je in de laatste akte van een waardeloze film.

Ik weet niet hoe je moet leven, maar ik weet dat je moet leven.....

Nicotine en alcohol omarmd in mijn systeem als lang gescheiden broers en zussen, dankbaar voor mij voor het herenigen van hen.

Als je een kind bent, is het de wreedheid van mensen die je aan het huilen maakt, en als je een volwassene bent, is het hun vriendelijkheid.

Voor jullie, mijn lievelingen, is vrijheid om te doen wat je leuk vindt de ontdekking van hoe onaangenaam wat je leuk vindt om te doen je maakt. Niet dat dat je tegenhoudt om te doen wat je leuk vindt, want je vindt het leuker om te doen wat je leuk vindt dan om leuk te vinden wat je doet... [Lucifer]

We gaan naar het verleden om de schuld te leggen-omdat het verleden niet kan argumenteren. We gaan naar ons verleden zelf om verantwoording af te leggen voor onze huidige ellende.

We zijn het ergste, want voor ons is het slechtste het beste. En het is alleen het beste voor ons als het het slechtste is voor iemand anders.

Ik veronderstel dat het woord "ondraaglijk" per definitie een leugen is. Tenzij je direct na het gebruik zelfmoord pleegt.

Alleen Betekenis kan een verschil maken en we weten allemaal dat er geen betekenis is. Alle verhalen uiten een verlangen naar betekenis, niet naar Betekenis zelf. Daarom is elk verschil dat het verhaal maakt een waanidee.

Alleen omdat het leven zinloos is, betekent niet dat we het niet zinvol kunnen ervaren.

Als je eenmaal niet meer van iemand houdt, is het breken van zijn of haar hart gewoon een onaangename klus die je achter je moet laten. Mijn God, je houdt echt niet meer van me, of wel? Wat je fatsoen ook is, het ongeloof van het slachtoffer is mogelijk hilarisch. Je slaagt erin niet te lachen.

Vrede wordt gekocht in de valuta van verlies.

Het vlees had oneindigheid in zich. Ik moet elke centimeter door aanraking kennen, maar elke centimeter vernieuwde zijn mysterie op het moment dat mijn hand verder bewoog. Heerlijke eindeloze nutteloosheid.

De regen raast naar de aarde alsof het een religieus of politiek fanatisme is. De wolken hebben het uiterlijk van donkere interne bloedingen. Jullie kijken toch op van Cosmo terwijl dit soort dingen aan de hand zijn? Neem je een Playstation break?

Koffie rechtvaardigt het bestaan van het woord 'aroma'.

Je ideale bezitskandidaat is een dertienjarig, onlangs wees geworden schizofreen meisje, drie dagen verwijderd van haar menstruatie, op weg naar de psychiater waar ze verliefd op is.

Ja, Eden was prachtig - en als ik door lichamelijke sleutelgaten moest knijpen om het te laten crashen-het zij zo. (Heeft het je niet gestoord, dit deel van het verhaal, mijn aanwezigheid, bedoel ik? Wat deed ik daar? "veronderstel niet de wegen van God te scannen," u is verteld in talloze variaties, " de juiste studie van de mensheid is de mens.misschien wel, maar wat, pardon, deed de duivel in Eden? Ik nam de vorm van dieren aan. Ik vond dat ik het kon. (Dat is over het algemeen mijn reden om iets te doen, trouwens, omdat ik vind dat ik het kan.)

Ik zal je iets vertellen, ' zei ze. Ik weet niet of ik hem ooit echt leuk vond. Adam?'Zei ik. Ik neem het je niet kwalijk.'Niet Adam,' zei ze, terwijl ze worstelde om een hebzuchtig stuk te slikken. 'God.