Lev Grossman beroemde citaten

Kijk even naar je leven en zie hoe perfect het is. Stop met zoeken naar de volgende geheime deur die je naar je echte leven zal leiden. Stop met wachten. Dit is het: er is niets anders. Het is hier, en je kunt beter besluiten om ervan te genieten of je zult ellendig zijn waar je ook gaat, voor de rest van je leven, voor altijd.

Mijn uiteindelijke doel is om mensen terug te brengen naar de boeken, als ik aan een aanpassing denk.

Fanfictie is hoe literatuur eruit zou kunnen zien als het opnieuw zou worden uitgevonden na een nucleaire apocalyps door een groep briljante popcultuurjunkies die gevangen zitten in een afgesloten bunker. Ze doen het niet voor geld. Daar gaat het niet om. De schrijvers Schrijven het en zetten het online voor de tevredenheid. Ze zijn fans, maar ze zijn geen stille, bankgebonden consumenten van media. De cultuur praat met hen, en ze praten terug naar de cultuur in haar eigen taal.

Dat is volgens mij een van de centrale vragen van fantasie. Wat hebben we verloren toen we de 20e en 21e eeuw binnentreden, en hoe kunnen we rouwen om wat we verloren hebben, en waarmee kunnen we het vervangen? We stellen die vragen nog steeds op een dringende manier.

Je leert niet over jezelf door alleen te zijn, je leert over jezelf van andere mensen.

Het is heel belangrijk, althans voor mij als schrijver, dat er regels op tafel liggen als ik schrijf. Regels komen uit genres. Je schrijft in een genre, Er zijn regels, wat geweldig is, want dan kun je de regels overtreden. Dat is wanneer er echt spannende dingen gebeuren.

Je hebt niet de zoektocht gekregen die je wilde, je hebt degene die je kon doen.

Je wilt niet naar een utopische literaire situatie gaan waar iedereen vrij is van alle conventies. Dat is belachelijk! Conventies zijn wat je nodig hebt. Je hebt niets om af te breken als je geen conventies hebt.

Neem iemands schrijfadvies niet te serieus.

Het is geweldig om met fantasie te spelen, want er zijn een verbazingwekkend aantal nog niet gebroken regels die er zijn.

Jonge geesten-jonge hersenen-hebben verhalen en ideeën nodig zoals die in die [gecensureerde en verboden] boeken om te groeien. Ze hebben ideeën nodig waar je het niet mee eens bent. Ze hebben ideeën nodig waar ik het niet mee eens ben. Of ze zullen nooit in staat zijn om erachter te komen in welke ideeën ze geloven.

Ik las Susanna Clarke ' s Jonathan Strange & Mr. Norrell, waarvan ik denk dat het later zal worden erkend als een van de eerste grote romans van de 21e eeuw.

Het maakte niet uit waar je was, als je in een kamer vol boeken was, was je op zijn minst halverwege thuis.

Ik hield van fantasie, maar ik hield vooral van de verhalen waarin iemand wegging van waar ze waren en ergens beter terechtkwam - zoals in de kronieken van Narnia, De Tovenaar van Oz, De Phantom Tollbooth, De Dungeons & Dragons cartoon.

Dat was het ding met de wereld: het was niet dat de dingen moeilijker waren dan je dacht dat ze zouden zijn, het was dat ze moeilijk waren op manieren die je niet had verwacht.

Ik heb altijd een hekel gehad aan die fantasieboeken waar alle kinderen uiteindelijk naar huis moesten. Aan het einde van een Narnia-boek werd je altijd de deur gewezen. Hetzelfde geldt voor The Wizard Of Oz en The Phantom Tollbooth. Je wordt uit je magische land gegooid. Het is als, "trouwens, hier is je volgende verrassing: Je mag naar huis! En de kinderen zeggen: "Yay, we mogen naar huis!"Ik heb dat nooit gekocht. Heeft iemand dat gekocht?

Jullie zijn allemaal zo geobsedeerd door andere werelden, je bent er zo van overtuigd dat deze onzin is en overal anders geweldig is, maar je hebt nooit de moeite genomen om erachter te komen wat er hier aan de hand is!

Escapisme heeft waarde, zelfs als ik niet weet wat de waarde ervan precies is. Misschien is het gewoon een deel van een gezonde manier waarop we met de wereld omgaan.

Het is tijd om te leven met wat we hebben en te rouwen om wat we verloren hebben.

Het leerproces is een non-stop orgie van verwondering.

Tegen die tijd had hij genoeg geleerd om te weten dat wanneer hij geïrriteerd raakte door iemand anders, het meestal was omdat er iets was dat hij zelf zou moeten doen, en hij deed het niet.

Dapper zijn was makkelijk als je liever doodgaat dan opgeeft.

En ik ben niet meer zo jong als vroeger. Op mijn leeftijd heb ik geen tijd om me te vervelen.

Een schrijver worden verandert ook je houding. Als je eenmaal ziet waar boeken vandaan komen en hoe ze gemaakt zijn, lijken ze nooit meer zo heilig.

Quentin had een verouderd zeilschip dat uit de dood was opgewekt. Hij had een psychotisch effectieve zwaardvechter en een raadselachtige Heksenkoningin. Het was niet de Fellowship of the Ring, maar hij probeerde de wereld niet te redden van Sauron, hij probeerde een belastingcontrole uit te voeren op een stel hick Islanders.

Wanneer de oudste Chatwin, melancholy Martin, de kast van de grootvaderklok opent die in een donkere, smalle achtergang in het huis van zijn tante staat en door Fillory glipt...het is alsof hij de omslag van een boek opent, maar een boek dat deed wat boeken altijd beloofden te doen en nooit echt deed: je eruit halen, echt weg, van waar je was en in iets beters.

Hoewel het grappige aan nooit om iets gevraagd te worden, is dat je na een tijdje het gevoel krijgt dat je misschien niets hebt dat het waard is om te geven.

Een held zijn, had de man waargenomen, is grotendeels een kwestie van het kennen van iemands aanwijzingen.

Iedereen wilde de held van zijn eigen verhaal zijn. Niemand wilde comic relief zijn.

Dat is wat de dood deed, het behandelde je als een kind, alsof alles wat je ooit had gedacht en gedaan en waar je om gaf gewoon een kinderspel was, om verfrommeld en weggegooid te worden als het voorbij was. Het deed er niet toe. De dood had geen respect voor je. De dood dacht dat je onzin was, en het wilde zeker weten dat je het wist.

Een grote zilverkleurige Conciërge. Penny, dit kan niet zijn hoe het universum werkt."in de volgorde die we het noemen" omgekeerde diepgang.we hebben het in een aantal gevallen waargenomen. Hoe dieper je in de kosmische mysteries gaat, hoe minder interessant alles wordt.

Magie: het was wat er gebeurde toen de geest de wereld ontmoette en de geest voor de verandering won.

Het was vreemd om naakt te zijn voor iedereen. Het was als dat koude water daar in de baai: eng, je dacht niet dat je het kon verdragen, maar toen dook je erin en al snel raakte je eraan gewend. Er was genoeg te verbergen in het leven. Soms wilde je gewoon iemand je Tieten laten zien.

Echt sociale mensen bleven hem verbazen. Hun hersenen leken een onuitputtelijke bron van dingen te genereren om te zeggen, natuurlijk, zonder moeite, uit het niets.

Was er geen spreuk om jezelf gelukkig te maken? Iemand moet er een uitgevonden hebben. Hoe kon hij het gemist hebben? Waarom hebben ze het niet geleerd? Was het in de bibliotheek, een vliegend boek dat net buiten bereik fladderde en met zijn vleugels tegen een hoog raam sloeg?

Ze had nog steeds haar slechte dagen, zonder twijfel, toen de Zwarte Hond van depressie snuffelde haar uit en vestigde zijn verpletterende gewicht op haar borst en ademde zijn scherpe hond adem in haar gezicht. Op die dagen meldde ze zich ziek bij de IT-winkel waar ze meestal verwarde netwerken ontwarstte voor een liedje. Op die dagen trok ze de schaduwen naar beneden en liep twaalf, vierentwintig of tweeënzeventig uur donker, hoe lang het ook duurde voordat de zwarte hond naar huis ging naar zijn duistere meester.

Pas op wat je jaagt, anders vang je het.

Wie een zoektocht voltooit, vindt niet alleen iets. Hij wordt iets.

Als tiener in Brooklyn had Quentin zich vaak voorgesteld dat hij zich bezighield met martiale heldendaden, maar daarna wist hij, als een koud onveranderlijk feit, dat hij alles zou doen wat nodig was, opofferen wat of wie hij ook moest, om te voorkomen dat hij het risico liep blootgesteld te worden aan fysiek geweld. Schaamte kwam er nooit in. Hij omarmde zijn nieuwe identiteit als een lafaard. Hij zou de andere kant op rennen. Hij ging liggen en huilde en legde zijn armen over zijn hoofd of deed alsof hij dood was. Het maakte niet uit wat hij moest doen, hij zou het doen en blij zijn.

Meer dan fantasie of zelfs science fiction, Ray Bradbury schreef horror, en zoals zoveel grote horror schrijvers was hij zelf volkomen zonder angst, van iets. Hij was niet bang om er niet cool uit te zien - hij was niet bang om openlijk van onschuld te houden, of optimistisch te zijn, of sentimenteel te schrijven als hij zich zo voelde.

Het is natuurlijk voor een kind om aan te nemen dat zijn of haar eigen jeugd onopvallend is.

Mensen-inclusief Ik-willen enthousiast worden over boeken. Goede boeken zijn een goede zaak.

De echte wereld is verschrikkelijk.

Er is een speciaal gut-check moment de eerste keer dat je een scène schrijft waarin iemand een spreuk uitbrengt.

Het idee van een objectief constante, universele literaire waarde is verleidelijk. Het voelt echt. Het voelt als een steenkoud feit dat op zoek naar verloren tijd, door Marcel Proust, beter is dan een Kustding, door Snooki. En het kan zijn; Snooki heeft zeker meer een-ster beoordelingen op Amazon. Maar als literaire waarde echt is, lijkt niemand het heel goed te kunnen lokaliseren of definiëren. We drijven steeds meer af in een grijze leegte van esthetisch relativisme.

Het is een boeiende blik op de manier waarop de stroom van informatie de geschiedenis vormgeeft-evenals een zeldzame glimp in de ziel van de hardcore geek

Het nieuwe Web is iets heel anders. Het is een hulpmiddel om de kleine bijdragen van miljoenen mensen samen te brengen en ze ertoe te laten doen. Silicon Valley consultants noemen het Web 2.0, alsof het een nieuwe versie van een oude software. Maar het is echt een revolutie.

Een tovenaar is sterk omdat hij de pijn voelt tussen wat de wereld is en wat hij ervan zou maken.

Misschien was dit een van die keren dat een held zijn niet betekende dat je er bijzonder dapper uitzag. Het deed gewoon wat je moest doen.

Stop met zoeken naar de volgende geheime deur die je naar je echte leven zal leiden. Stop met wachten. Dit is het: er is niets anders.