Sherwood Anderson beroemde citaten

De dwazen die artikelen over mij schrijven denken dat ik op een ochtend plotseling besloot te schrijven en meesterwerken begon te produceren. Er is ook geen speciale truc aan schrijven of schilderen. Ik schreef 15 jaar lang constant voordat ik iets produceerde met enige stevigheid.

Het doel van kunst is niet om verkoopbare foto ' s te maken. Het is om jezelf te redden.

Het leven van mensen is als jonge bomen in een bos. Ze worden verstikt door klimmende wijnstokken. De wijnstokken zijn oude gedachten en overtuigingen geplant door dode mannen.

De achttien jaar die hij heeft geleefd lijken slechts een moment, een adempauze in de lange mars van de mensheid. Hij hoort de dood al roepen. Met heel zijn hart wil hij dicht bij een ander mens komen, iemand aanraken met zijn handen, aangeraakt worden door de hand van een ander.

Het hele doel van onderwijs is...to ontwikkel de geest. De geest moet iets zijn dat werkt.

Het ding is natuurlijk om jezelf levend te maken. De meeste mensen blijven hun hele leven in een stupor.

Ik denk dat je weet dat als een Amerikaan te lang uit New York blijft, er iets met hem gebeurt. Misschien wordt hij een beetje provinciaal, een beetje dood en bang.

Ik kijk naar paarden en vee. Ze eten gras, vrijen, werken als het moet, dragen hun jongen. Ik ben ziek van afgunst op hen.

Je zult niet aankomen. Het is een eindeloze zoektocht.

Durf sterk en moedig te zijn. Dat is de weg. Waag alles.

Ik ben een minnaar en heb mijn ding om lief te hebben niet gevonden.

Wanneer een man een boek publiceert, worden er zoveel domme dingen gezegd dat hij verklaart dat hij het nooit meer zal doen. De lof is bijna altijd erger dan de kritiek.

Liefde is als een wind die het gras onder de bomen roert op een zwarte nacht", had hij gezegd. Je moet niet proberen om de liefde definitief te maken. Het is het goddelijke ongeluk van het leven. Als je probeert er zeker van te zijn en onder de bomen te leven, waar zachte nachtelijke winden waaien, komt de lange hete dag van teleurstelling snel en het grimmige stof van voorbijgaande wagens verzamelt zich op lippen die ontstoken en zacht gemaakt zijn door kussen.

Het kan zijn dat het leven alleen op momenten de moeite waard is. Misschien is dat alles wat we moeten verwachten.

Er is in ieder mens een diepe bron van denken waarover een zwaar ijzeren deksel vastgeklemd wordt gehouden.

Het is duidelijk dat naties niet voor ons kunnen bestaan. Ze zijn het speelgoed van kinderen, zoals speelgoed als kinderen breken van verveling en vermoeidheid. De tak van een boom is mijn land. Mijn vrijheid slaapt in een moerbeistruik. Mijn land is in de rillende benen van een kleine verloren hond.

Teken, teken, honderden tekeningen. Probeer nederig te blijven. Slimheid doodt alles.

Een man heeft een doel nodig voor echte gezondheid.

Er is een soort sluwheid die veel mannen hebben waardoor ze geld kunnen krijgen. Het is de sluwheid van de vos na de kip. Een lage orde van mentaliteit gaat er vaak mee gepaard.

Wat moet worden bereikt om de lucht zoet te maken, de grond goed onder de voeten, kan alleen worden bereikt door falen, beproeving, opnieuw en opnieuw en opnieuw falen.

De ziekte die we allemaal hebben en waar we ons hele leven tegen moeten vechten is dat ... de ziekte van het zelf ...

Alle mensen van mijn tijd waren met kettingen gebonden. Ze waren de lange velden en het staande koren vergeten. Ze waren de westelijke winden vergeten.

Werk volbracht betekent weinig. Het is in het verleden. Wat we allemaal willen is het glorieuze en levende heden.

Je moet proberen alles wat je hebt geleerd te vergeten, zei de Oude man. je moet beginnen te dromen. Vanaf nu moet je je oren sluiten voor het gebrul van de stemmen.

De schrijver, een oude man met een witte snor, had wat moeite om in bed te komen.

Ik had een wereld en die gleed van me weg. De oorlog blies meer op dan de lichamen van men....It blies ideeën weg.

Ik denk dat de hele glorie van schrijven ligt in het feit dat het ons uit onszelf dwingt en in het leven van anderen.

Op het moment dat een van de mensen een van de waarheden tot Zich nam, het histruth noemde en probeerde zijn leven ernaar te leven, werd hij een groteske en de waarheid omarmde hij een leugen.

Het kan waar zijn voor alle relaties, niet alleen tussen vaders en zonen, maar tussen mannen en vrouwen. Niets lijkt opgelost. Alles verandert altijd. We hebben weinig controle over ons emotionele leven.

Vader is gemaakt voor romantiek. Voor hem bestond er niet zoiets als een feit.

De vader bracht zijn tijd door met praten en denken over religie. Hij verklaarde zichzelf een agnost en was zo verzonken in het vernietigen van de ideeën van God die in de geest van zijn buren waren geslopen, dat hij God nooit zag manifesteren in het kleine kind dat, half vergeten, hier en daar leefde van de milddadigheid van de familieleden van haar overleden moeder.

Mijn vader, een geruïneerde dandy uit het Zuiden, was gereduceerd tot het houden van een kleine harnasreparatiewerkplaats en toen dat mislukte, werd hij ogenschijnlijk een huis-en-schuur schilder. Hij noemde zichzelf echter geen huisschilder. Het idee was niet flitsend genoeg voor hem. Hij noemde zichzelf een "tekenschrijver".

Ik zal iets doen, een soort werk doen waar praten niet telt. Misschien word ik gewoon monteur in een winkel. Geen idee. Ik denk dat het me niet veel kan schelen. Ik wil gewoon werken en stil zijn. Dat is alles wat ik in gedachten heb.

Als een klus gedaan moet worden, heeft het geen zin om het uit te stellen.

Soms denk ik dat wij Amerikanen de eenzaamste mensen ter wereld zijn. Zeker, we hongeren naar de kracht van genegenheid, de zelfacceptatie die leven geeft. Het is de oudste en sterkste honger ter wereld. Maar honger is niet genoeg.

Ik ben zwanger van een liedje. Mijn lichaam doet pijn, maar verraadt me niet. Ik zal liedjes zingen en ze verbergen. Ik zal ze in stukken scheuren en ze op straat gooien. De straten van mijn stad zijn vol donkere gaten. Ik zal mijn liedjes verbergen in de gaten van de straten.

In Midden-Amerika worden mannen wakker. Als onhandige en ongetrainde jongens beginnen we ons te richten op volwassenheid en met ons ontwaken hongeren we naar zang. Maar in onze steden en velden zijn er weinig herinneringen spookachtige plaatsen. Hier staan we in de brullende straten van de stad, op dampende steenkoolhopen, in de schaduw van fabrieken waaruit alleen het slijpgebrul van machines komt. We zingen niet, maar mompelen in de duisternis. Onze lippen zijn gebarsten van stof en van de hitte van ovens. We mompelen en voelen onze weg naar de belofte van het lied.

Ik ben een klein ding, een klein ding op de uitgestrekte prairies. Ik weet niets. Mijn mond is vies. Ik kan niet zeggen wat ik wil. Mijn voeten zijn verzonken in het zwarte moerasland, maar ik ben een minnaar. Ik hou van het leven. Uiteindelijk zal de liefde mij redden.

Ik wilde van alles wegrennen, maar ik wilde ook ergens naartoe rennen.

Er is een noot die in de menselijke stem komt waardoor je echte vermoeidheid kunt kennen. Het komt wanneer iemand met heel zijn hart en ziel heeft geprobeerd zijn weg te denken langs een moeilijke weg van denken. Plotseling is hij niet meer in staat om verder te gaan. Iets in hem stopt. Er vindt een kleine explosie plaats. Hij barst in woorden en praat, misschien dwaas. Kleine zijstromen van zijn aard waarvan hij niet wist dat ze er waren, raakten op en werden uitgedrukt. Het is op zulke momenten dat een man opschept, grote woorden gebruikt, zichzelf in het algemeen belachelijk maakt.

Ik denk dat degenen onder ons die zogenaamde intellectuelen zijn, een verschrikkelijke fout maken door de yen die we hebben voor de Kunsten, boeken, enz.te overwaarderen. Er is een zoete, fijne kwaliteit in het leven die hier niets mee te maken heeft, en meer en meer merk ik dat ik mezelf waardeer bij die mensen.

Slechts weinigen kennen de zoetheid van de gedraaide appels.

Ik ben een minnaar en heb mijn ding om lief te hebben niet gevonden. Dat is een groot punt als je genoeg Weet om te begrijpen wat ik bedoel. Het maakt mijn vernietiging onvermijdelijk, zie je. Er zijn maar weinigen die dat begrijpen.

Durf sterk en moedig te zijn. Dat is de weg. Waag alles. Wees moedig genoeg om geliefd te zijn. Wees meer dan man of vrouw. Wees Tandy.

Ik weet van haar, hoewel ze nooit mijn pad heeft gekruist", zei hij zachtjes. "Ik weet van haar worstelingen en haar nederlagen. Het is vanwege haar nederlagen dat zij voor mij de lieflijke is. Uit haar nederlagen is een nieuwe kwaliteit in de vrouw geboren. Ik heb er een naam voor. Ik noem het Tandy. Ik bedacht de naam toen ik een echte dromer was en voordat mijn lichaam gemeen werd. Het is de kwaliteit van sterk zijn om geliefd te zijn. Het is iets wat mannen van vrouwen nodig hebben en dat ze niet krijgen.

Hij dacht aan zichzelf en aan de jongeren dat brengt altijd verdriet.

In de jeugd zijn er altijd twee krachten die vechten in mensen. Het warme, onnadenkende diertje worstelt tegen het ding dat reflecteert en zich herinnert

Iedereen kent de pratende kunstenaars. Gedurende de hele bekende geschiedenis van de wereld hebben zij zich in kamers verzameld en gesproken. Ze praten over kunst en zijn er hartstochtelijk,bijna koortsachtig, serieus over. Ze denken dat het veel belangrijker is dan het doet.

Het is goed dat je zegt dat je geen andere mensen nodig hebt, maar er zijn veel mensen die jou nodig hebben.

Interesse in het leven van anderen, de hoge waardering van deze levens, wat zijn ze anders dan de overvloed van de interesse die een mens in zichzelf vindt, de waarde die hij aan zijn eigen wezen toeschrijft?.