Martin McDonagh beroemde citaten

Ik denk dat ik die grens beweeg tussen komedie en wreedheid omdat ik denk dat het ene het andere verlicht. We zijn allemaal wreed, nietwaar? We zijn allemaal op de een of andere manier extreem en dat is waar drama, sinds de Grieken, mee te maken heeft gehad. Ik hoop dat het algemene beeld niet alleen dat is, of ik heb gefaald in mijn schrijven. Er moeten momenten zijn waarop je iets fatsoenlijks ziet, iets levensbevestigends, zelfs in het meest verdraaide personage. Daar ligt de echte kunst.

Ik werk niet aan andermans script. Ik zal voor niemand anders schrijven. Ik schrijf mijn eigen dingen en maak dat wanneer de tijd rijp is.

Het feit dat de ticketprijzen veel te duur zijn, en er maar één groep mensen naar Broadway shows gaat, is iets wat ik nooit leuk vond.

Mijn toneelstukken gaan sowieso altijd naar de bioscoop. Ze zijn down en vies, echt en leuker.

Het is twee jaar uit je leven om een film te maken. Het is erg leuk, vooral om met de jongens te werken, maar ik hou van het idee om te reizen en te groeien, en te ontwikkelen als schrijver en als filmmaker.

Ik heb niet het gevoel dat ik mezelf hoef te verdedigen omdat ik Engels of Iers ben, omdat ik me op een bepaalde manier ook niet voel. En op een andere manier, natuurlijk, ben ik beide.

Theater was een kunstvorm die ik niet echt respecteerde, en omdat ik het wilde opschudden en verschillende dingen op het podium wilde doen, kon ik alle dingen combineren die ik had geleerd door alleen te schrijven.

Ik kies en kies wat ik wil doen op een bepaald moment, en wat niet te doen, belangrijk. Mijn agenten, Ik zal niets horen over aanbiedingen of opties.

Hoewel het misschien niet zo lijkt, probeer ik nooit over een plaats te schrijven, per se; het gaat altijd, eerste en laatste, over een verhaal. Het verhaal is alles. Verhaal en een beetje attitude.

Ik voel me zelden op mijn gemak in een theater. Ik heb altijd het gevoel dat ik een bioscoop heb. Ik voel me even gelukkig in een lege als in een volle. Waarschijnlijk gelukkiger in een lege!

Ik denk dat als je een toneelstuk schrijft, het zijn eigen eindspel moet zijn; je zult nooit een goed spel kunnen maken tenzij je weet dat het geen blauwdruk is voor een film; je gaat de actie en het verhaal niet goed krijgen.

Ik hoop dat er een soort moraal in al mijn werk zit.

Ik voel me nooit een zelfvoldane of een slimme filmregisseur, en er zijn er genoeg in de buurt.

Ik besef dat ik nooit volwassen zal worden.

Ik ben een Ier, begora. Met een hart en een geest op mij zijn honderd jaar onderdrukking niet verpletterd. Ik haal shillelagh er als volgende uit, wacht.

Ik ben het er niet eens mee eens dat writer ' s block een waarheidsgetrouw ding is. Ik heb de luiheid van de schrijver heel vaak gehad. Maar ik denk dat het allemaal gaat om zitten en naar beneden kijken op de lege pagina en het doen, en ik ben daar altijd goed in geweest.

Als je tijd te verspillen hebt, kun je het net zo goed verspillen door naar mensen te luisteren.

Al mijn werk deelt een soort balans tussen zwarte komedie en droevige en wanhopige melancholie.

Er moeten momenten zijn waarop je iets fatsoenlijks ziet, iets levensbevestigends, zelfs in het meest verdraaide personage. Daar ligt de echte kunst. Kijk, ik vermoed altijd personages die worden geschilderd als mooie, fatsoenlijke mensen. Ik vraag me altijd af waar de duisternis ligt.

Het gaat er niet om dood te zijn of niet, het gaat erom wat je achterlaat

Ik wil iedereen bedanken die betrokken was bij de film, vooral Brendan Gleeson en Ruaidhri Conroy. En Ruaidhri, het spijt me dat je hier vanavond niet kon zijn, maar ik hoop dat ze je de volgende keer het land in laten.

Dublin mensen denken dat ze het centrum van de wereld en het centrum van Ierland. En ze beseffen niet dat mensen Ierland moeten verlaten om werk te krijgen, en ze kijken neer op mensen die dat wel doen.

Als je goede acteurs hebt, komen ze met goede dingen, maar je weet nooit zeker hoe de dynamiek tussen hen zal werken.

Als ik het gelukkigst ben, is schrijven gewoon niet weten waar het naartoe gaat en laat de personages je daarheen brengen.

Ik denk dat je als schrijver nooit voor roem hoeft te vluchten omdat je in de eerste plaats niet zo zichtbaar bent, maar na het Broadway-succes van 'Beauty Queen' kwamen mensen de hele tijd naar me toe, en ik was niet echt voorbereid op dat niveau van aandacht.