Alfred Austin beroemde citaten

De publieke opinie is niet meer dan dit: wat mensen denken dat andere mensen denken.

De glorie van tuinieren: handen in het vuil, hoofd in de zon, hart met de natuur. Een tuin voeden is niet alleen voeden met het lichaam, maar ook met de ziel.

Tranen zijn de zomerse regenbuien voor de ziel.

De glorie van tuinieren: handen in het vuil, hoofd in de zon, hart met de natuur. Een tuin voeden is niet alleen voeden met het lichaam, maar ook met de ziel. Deel de botanische gelukzaligheid van tuinders door de eeuwen heen, die filosofieën hebben gecultiveerd om toe te passen op hun eigen - en ons eigen - leven: Toon me je tuin en Ik zal je vertellen wat je bent.

Exclusiviteit in een tuin is een fout die net zo groot is als in de samenleving.

Er is geen tuinieren zonder nederigheid. De natuur stuurt voortdurend zelfs haar oudste geleerden naar de onderkant van de klas voor een flagrante blunder.

Toon mij uw tuin en Ik zal u vertellen wat u bent.

Als de natuur gebouwd door regel en vierkant, dan de mens wat wijzer zou ze zijn? Wat ons wint is haar onzorgvuldige zorg, en zoete onpunctualiteit.

De natuur trekt mij aan, omdat er, naar mijn schijn, een wetteloosheid over haar wetten schuilt, meer stemming dan doel in haar werk.

De heldere geïncarneerde geest van de morgen.

Hij is al dood die niet voelt dat het leven nog steeds de moeite waard is om te leven.

Het leven lijkt op een spookachtig bos, waar we beven en hurken en huilen.

Vervaagde glimlachen blijven vaak in het gezicht hangen, terwijl de eerste vlokken van verdriet stil op het hart vallen!

Niemand kan zijn tuin met recht zijn eigen tuin noemen, tenzij hij het zelf heeft gemaakt.

Een tuin die men zelf maakt, wordt geassocieerd met iemands persoonlijke geschiedenis en die van iemands vrienden, verweven met iemands smaak, voorkeuren en karakter en vormt een soort ongeschreven autobiografie.

Door de druipende weken die elkaar volgen langzaam, en genieten van het gedoofde vuur van de zomer en de drijvende rook van de herfst.

Heb je nooit, toen de golven braken, kinderen aan het sporten op het strand gezien, met hun kleine voeten die de schuimrand verleidden, totdat met sterker en verder bereik dan ze hadden gedroomd, een golf barst, hoe ze zich omdraaien en rennen en schreeuwen!

Is het leven de moeite waard? Ja, zolang de lente het jaar doet herleven, en ons begroet met het lied van de koekoek, om te laten zien dat ze hier is;

Wij komen van de aarde, wij keren terug naar de aarde en daartussen tuinieren wij.

Vallende sterren zijn hoge voorbeelden gestuurd om te waarschuwen, niet om te lokken. Gross fancy zegt dat het substantiële meteoren zijn, maar dat is niet zo. Het zijn de geringste fantasieën van de nacht, wanneer ze slaapt, en, vaag bezocht door gebeurtenissen uit het verleden, droomt ze van Lucifer die uit de hemel wordt gegooid.

Geen enkel vers dat niet muzikaal of obscuur is, kan als poëzie worden beschouwd, ongeacht andere eigenschappen die het bezit.

Tevergeefs zou de wetenschap haar aspect scannen en stevig traceren. Al die tijd schittert er op haar verre gezicht een vage, ondoorgrondelijke glimlach.

Waar bent u al die stomme winterdagen geweest toen noch het zonlicht noch de glimlach van bloemen was, noch het leven, noch de liefde, noch de vrolijkheid, alleen maar uitgestrekt melancholisch, met nooit een noot van uw opwindende legt?

Dus, op tijd kwam je, en nou je koos, je kwam toen het het meest nodig was, mijn winter rose. Uit de sneeuw pluk ik je en druk met liefde je bladeren tussen de bladeren van mijn leafless.

Van zonnige inslag en bewolkte inslag viel regen in lakens; dus, voor mezelf neuriede ik deze gevaarlijke rijmen, en liet het geleerde volume op de plank.

Gedachte, struikelen, ploetert langs gevallen tempels, verdwenen goden, altaren zonder omhaal, fanes zonder omhulsel, eeuwige systemen gevlogen of vernield; door spoorloze eeuwen heen die de armen sjokken verfrissing schaars geven, leeftijd na leeftijd, Broek op om een smeltende luchtspiegeling van de geest te vinden.

Pale January lag dag na dag dood of levend in zijn wieg, moeilijk te zeggen.

Is het leven de moeite waard? Ja, zolang er maar fout tot goed is. Zolang geloof met vrijheid heerst en loyale hoop overleeft, en genadige naastenliefde blijft om nederige levens te verzuren; terwijl er slechts één onbetreden traktaat is voor intellect of wil, en mensen vrij zijn om te denken en te handelen, is het leven nog steeds de moeite waard om te leven.

We zijn allemaal hetzelfde en we houden ervan om passie aan onze voeten te laten gloeien, als iemand die in de schaduw zit en zelfgenoegzaam glimlacht bij de hitte.

Hoewel mijn vers maar door de lucht zwerft en in de bomen mompelt, kun je daar een doel onderscheiden, zoals in muziek van de bijen.

Het is waar tussen velden en bossen zing ik, afstandelijk van steden-dat mijn arme soorten werden geboren, zoals de eenvoudige bloemen die je brengt, in Engelse weiden en Engelse steegjes.

Mijn maagdelijke gevoel voor geluid was doordrenkt van de muziek van jonge stromen; en rozen door de kasement gluren, en ruiken al mijn dromen.

In mijn lied vang je soms een zoetere noot dan de mijne, en in de wirwar van mijn rijmen kan de eglantine ruiken.

Nooit vormde meer feeëndraad de dans dan zij die de heuvels doorzoekt om bloemen te vinden; nooit kwamen zoetere lippen met geketende oren binnen dan de hare die bewegen, trouw aan de opvallende uren; geen handen zo wit e ' er versierde de Lans van de krijger, als die die zijn lamp verzorgen als duisternis; en nooit sinds dierbare Christus stierf voor de mens, Had een heilig heiligdom zo mooi een sacristan.

Verbeelding in poëzie, in tegenstelling tot louter fantasie, is de Transfiguratie van het werkelijke of werkelijke naar het ideaal.

Wanneer tegen de ruit gehouden, wat vast mijn baby staren? De glorie van de glinsterende regen, en nieuwheid overal.

Misschien is de verlegenheid van een maagd meer een les van een matron dan onze lippen.