Garth Ennis beroemde citaten

Met een miniserie kun je het verhaal een goed gevoel van tempo geven, een goed gevoel van afsluiting.

Ik ben degene die uit de schaduw stapt, helemaal trenchcoat en sigaret en arrogantie, klaar om de waanzin aan te pakken. Oh, Ik heb het allemaal dichtgenaaid. Ik kan je redden. Als het de laatste druppel van je bloed neemt, jaag ik je demonen weg. Ik schop ze in de ballen en spuug op ze als ze neer zijn en Dan ben ik terug in de duisternis gegaan, alleen een knik en een knipoog en een grapje achterlatend. Ik loop mijn pad alleen... wie loopt er met mij mee?

De meeste gewone superheldenboeken zijn ontworpen om eeuwig door te gaan; natuurlijk doen maar heel weinig van hen dat, maar het punt is dat ze modder tegen de muur proberen te gooien en hopen dat het blijft plakken, en het meeste glijdt eraf.

Als je naar Marvel Comics kijkt, zijn er heel weinig Marvel-personages die ik zou willen schrijven.

Als de scripts binnenkomen, worden ze naar de kunstenaars gestuurd, en de kunstenaars zijn ofwel erg druk, of klaar om te beginnen.

Ik heb de neiging om te vergeten wat ik doe ooit zal worden gelezen terwijl ik het schrijf, en gewoon doorgaan met de taak bij de hand.

Ik heb een behoorlijk deel van de Staten en de rest van de wereld gezien, en ik ben ervan overtuigd dat er nergens is waar ik gelukkiger zou zijn, er is nergens waar ik mis omdat ik in N. Y. ben.

De strips die ik als kind las, waren veel meer beïnvloed door TV en films. Superhelden ontmoeten als volwassene zonder dat soort sentimentaliteit uit de kindertijd, het staat je gewoon niet toe, of in mijn geval tenminste, het zou me de personages niet serieus laten nemen.

Ik schrijf niet noodzakelijkerwijs alles als automatisch ervan uitgaande dat het zal worden verzameld, er is niets dat zegt dat Hitman zal worden verzameld, hoewel het misschien wel.

Ik weet zeker dat je weet, met de tijd die het kost om deze boeken samen te stellen, kan alles plotseling beginnen uit te komen in een keer, ook al schreef ik iets tussen één en vijf jaar geleden.

Preacher is een boek dat me op de een of andere manier tijd geeft door zich te vestigen op zijn personages, dat soort moderne gotische western gevoel. Je zult de boot waarschijnlijk niet te ver van dat zien afwijken.

Ik zou de X-Men niet willen schrijven, en ik veronderstel dat de X-Men de ultieme Marvel-comic is, en ik zou er helemaal niet in de buurt willen komen, hoewel ik aan de andere kant geen bezwaar zou hebben tegen iets als De Punisher.

Er is enorm veel plezier te beleven zolang je het langs DC kunt sluipen. Ik heb soms te horen gekregen dat ik meer respect moet hebben voor deze personages.

Hitman doet het goed en het doet het zeker goed genoeg om te overleven, maar tegelijkertijd wil ik het personage niet betrekken in het DC-universum, zelfs als het meer verkoop betekende, tot het punt waarop we het evenwicht dat we op dit moment hebben, een beetje verstoren.

Wat gebeurt er als je wereld eindigt? Je geliefde steelt je hart...en je vader gooit je eruit...en jij valt.

Het is leuk om in een situatie te zijn waarin de twee boeken die ik schrijf voor een soort regelmatig maandelijks inkomen ook werken zijn waar ik enorm van geniet, in plaats van dat ze een soort brood en boter zijn, doe het omdat je het moet doen.

Ik kan het niet echt in één zin uitdrukken want hoewel Preacher aan de ene kant over geloof gaat en ja, gaat het ook over, denk ik, het zoeken naar God, het zoeken naar geloof en de manipulatie en het misbruik gepleegd door figuren in wie ik veronderstel dat mensen geloof hebben.

Ik veronderstel dat Heartland, Unknown Soldier en Pride And Joy geen rustigere kant vertegenwoordigen, maar meer een serieuze kant van mijn werk, iets waar ik de laatste tijd mee bezig ben.

Ik denk dat je trouw kunt blijven aan het verhaal; je hoeft het personage niet kunstmatig terug te brengen van wat voor ondergang je voor hen hebt ontworpen, Je kunt het verhaal vertellen, denk ik, eerlijk.

Ja, Hitman ik veronderstel is meestal een lichter lezen dan Preacher; het was altijd van plan te zijn.

Het zou mensen hebben laten zien dat ik bereid was om dat soort werk te doen, hoewel ik mezelf nu in een positie bevind waar ik dat niet echt nodig heb en ik het soort personages kon kiezen dat ik zou willen doen.