Brian K. Vaughan beroemde citaten

Elk nummer, de personages en ik trekken het uit. Meestal winnen ze.

Na tien jaar zwoegen in Hollywood, besefte ik dat er geen betere plek is voor nieuwe ideeën dan strips.

Ik groeide op met een zus met wie ik heel close was en een moeder die een krachtige invloed op mijn leven had. Ik was altijd close met vrouwen.

Ik denk dat er een mogelijke toekomst is waarin we misschien gewoon een harde wending nemen van het Internet en we onze privacy weer gaan waarderen.

Wat een wrede wezens zijn mannen. Ons lichaam zegt ons zoveel lief te hebben, maar er is ruimte in ons hart voor zo weinigen.

Om veel geheime verzendredenen hebben nieuwe strips, zelfs Digitale, een lange geschiedenis van alleen op woensdag worden uitgebracht.

In film heb je de luxe om te bereiken wat je nodig hebt in 24 frames per seconde. Comics, je hebt maar vijf of zes panelen per pagina om dat te doen.

Al het schrijven is hetzelfde: het is gewoon leugens verzinnen totdat het begint te klinken als de waarheid. Dat is wat ik doe.

Comics bracht me naar de dans. Het zal altijd mijn eerste loyaliteit zijn.

Omdat het in en over New York City gaat, wist ik dat 'Ex Machina' voortdurend het alledaagse en het fantastische moest mengen.

Gedrukte en digitale strips zullen altijd naast elkaar bestaan.

Ik ben een grote theaterfan. Het is vooral pretentieus, denk ik, en proberen er slim uit te zien.

Ik begin met iets dat me boos of verward maakt, en dan schrijf ik erover. Het is een vorm van zelfhulp.

Na 9/11 wist ik dat ik wilde schrijven over macht en identiteit en de manier waarop Amerikanen aan alle kanten van het politieke spectrum onze leiders vaak mythologiseren, thema ' s die het superheldengenre altijd heel goed heeft behandeld.

Het maakt niet uit of het persoonlijk of professioneel is, een goede samenwerking vergt werk.

Weet je wat je krijgt als je een Zelfmoordlijn belt in New York city? Een druk signaal. Letterlijk.

Mijn moeder vertelde me ooit dat een goede relatie niet is waar de andere persoon je beter laat voelen, maar waar ze je beter maken.

Ga gewoon naar buiten en laat je hart breken, zodat het klaar is wanneer je het echt nodig hebt.

Ik ben niet bang voor de wereld. Ik ben bang voor een wereld zonder jou.

Hebben jullie een soort Rally cry? Je weet wel, "Avengers assemble?"Het is tijd voor clobberin'?"Hulk smash? Nico: "probeer niet te sterven.

Is er iemand die zich zorgen maakt dat een deel van het fruit niet ver genoeg van de boom is gevallen?

Maak me wakker als de vechtscène voorbij is. Kitty Pryde: Oy, vertel me erover. Ik ben Kitty. Ben jij de symbolische pacifist van je groep? Gert: niet precies. Pacifisten zijn als veganisten, ik ben meer vegetariër. Ik hou van vis en af en toe maulings.

Zeker, dit zal waarschijnlijk eindigen als een andere in een lange rij van emotioneel verlammende tegenslagen...maar laten we proberen om wat plezier te hebben langs de weg.

Happy endings zijn onzin. Er zijn alleen maar gelukkige pauzes.

Als een goede redacteur me mijn verhaal laat vertellen met de juiste kunstenaar, ben ik blij.

Ik heb fantasy altijd gezien als een genre van best-case scenario 's, en horror als een genre van worst-case scenario' s.

Ik verzin gewoon meer dan wat dan ook.

Het zijn TV-shows zoals BUFFY en ANGEL die meestal een ongelooflijke cliffhanger hebben bij elke reclamepauze die me verbazen.

Geen woord van mijn schrijven is ooit veranderd door de handen van een ander, en ik denk niet dat veel scenarioschrijvers dat kunnen zeggen.

Comics zijn in wezen films met minder frames per seconde.

Ik ben bijvoorbeeld een pompeuze klootzak, maar mijn strips zijn geniaal!

Hoe is het mogelijk dat onze ouders tegen ons hebben gelogen?"Laten we eens kijken: De Kerstman,de tandenfee,de Paashaas, God. Je bent het mooiste kind op school. Dit zal geen pijn doen. Je gezicht zal zo bevriezen..."Alles komt goed.

Ik ben degene die dat specifieke feit begon te verspreiden, over Bendis, Azz en mij die allemaal kale Brian ' s uit Cleveland waren, alleen maar om mijn naam in dezelfde zin te laten noemen als twee veel betere schrijvers, en het werkte als een ***** charme. Vervolgens ga ik een grote, walgelijke baard laten groeien, zodat mensen in één adem over Alan Moore en mij gaan praten.

Fans van mijn boeken zijn gewoon super aardig.

Toen ik op de universiteit zat, kleineerde ik de vrouw die later mijn vrouw werd omdat ze niet wist wie Boba Fett was, en ze antwoordde door me te vragen of ik wist wie de premier van Israël was. Verrassend? Niet Mon Mothma.

Je eigen creaties zijn je eigen kinderen; je gaf ze leven, dus je zult altijd, zo niet meer passie voor hen hebben, meer verbindingen met hen.

Het leven is vooral leren verliezen.

Maar niets vervormt de tijd zo goed als de kindertijd

Ze hebben je pijn gedaan. Je hebt ze pijn gedaan. Of misschien is het andersom. Wat. Misschien vinden jullie ooit wel een manier om elkaar te vergeven. Maar het zal niet meer zijn zoals vroeger, want die pijn gaat nooit echt weg.

Ja, Dat klopt. Vlucht in angst, bitches!

Geen. Nee, eerst komt de jeugd. Je krijgt om te spelen met soldaten en ruimtevaarders, cowboys en ninja ' s, piraten en robots. Maar voor je het Weet komt daar een einde aan. En dan, Remo Williams, begint het avontuur.

Ooit was ieder van ons iemands kind. Iedereen had een vader, zelfs als hij nooit iets meer dan zijn zaad verschafte. Iedereen had een moeder, ook al moest ze ons voor de deur van een vreemde achterlaten. Het maakt niet uit hoe we uiteindelijk worden opgevoed, al onze verhalen beginnen op precies dezelfde manier. Ze eindigen allemaal hetzelfde.

De grootste inspiratie voor alles wat ik doe is natuurlijk mijn vrouw, toneelschrijfster Ruth McKee.

Mijn ouders groeiden op tijdens de ruimtewedloop, en ik denk dat ze dachten dat de toekomst zou zijn dat wij op maanbasissen zouden leven en iedereen raketschoenen zou hebben.

Fantasy / sciencefictionverhalen bestaan al bijna net zo lang als elk genre, maar elke hybride leeft nu in de schaduw van 'Star Wars'.'

Geweld is stom. Zelfs als laatste redmiddel, brengt het alleen maar meer van hetzelfde voort.

Ik sprong uit films en in de reddingsboot van strips. Ik vond het meteen geweldig. Het was het tegenovergestelde van filmschool. Wat in mijn verbeelding was, kon in het eindproduct terechtkomen. Er waren gewoon geen beperkingen.

Dat was het aantrekkelijke aan strips: er is letterlijk geen budget in strips. Je wordt beperkt door je verbeelding.

Ik schrijf het boek voor één persoon-voor Fiona [Staples, de kunstenaar]. Ik besteed veel tijd aan het bedenken hoe ze op dingen zal reageren en haar manipuleren om perverse, gruwelijke dingen te tekenen. Het is echt een rare baan, maar ik geniet ervan.

Sommige mensen worden achtervolgd door hun verleden, maar niet mijn familie. Ik bedoel, hoe kun je achtervolgd worden door iets dat nooit echt sterft?