Edward Gibbon beroemde citaten

Ik maak nooit de fout om ruzie te maken met mensen voor wie ik geen respect heb.

Uiteindelijk, meer dan vrijheid, wilden ze veiligheid. Ze wilden een comfortabel leven, en ze verloren het allemaal-veiligheid, comfort en vrijheid. Toen de Atheners uiteindelijk niet aan de maatschappij wilden geven, maar dat de maatschappij aan hen wilde geven, toen de vrijheid die zij voor de meesten wensten Vrijheid van verantwoordelijkheid was, toen hield Athene op vrij te zijn en was nooit meer vrij.

Stijl is het beeld van karakter.

Boeken zijn die trouwe spiegels die in onze geest de geesten van Wijzen en helden weerspiegelen.

Conversatie verrijkt het begrip, maar eenzaamheid is de school van genialiteit.

De geschiedenis is inderdaad weinig meer dan het register van de misdaden, dwaasheden en tegenslagen van de mensheid.

Mijn vroege en onoverwinnelijke liefde voor lezen zou ik niet inruilen voor alle rijkdommen van India.

De wind en de golven staan altijd aan de kant van de bekwaamste zeevaarders.

Hoop, de beste troost van onze onvolmaakte toestand.

Uiteindelijk wilden ze meer veiligheid dan Vrijheid.

De eerste van aardse zegeningen, onafhankelijkheid.

Laten we met methode lezen en onszelf een doel voorstellen waarnaar onze studies kunnen wijzen. Het gebruik van lezen is om ons te helpen bij het denken.

Een hart om op te lossen, een hoofd om te verzinnen, en een hand om uit te voeren.

De ondergang van Rome was het natuurlijke en onvermijdelijke gevolg van buitensporige grootheid. Welvaart rijpte het beginsel van verval; de oorzaak van de vernietiging vermenigvuldigde zich met de omvang van de verovering; en zodra de tijd of het ongeluk de kunstmatige steunen verwijderde, gaf het ontzagwekkende weefsel toe aan de druk van zijn eigen gewicht. Het verhaal van de ruïne is eenvoudig en duidelijk: en in plaats van te vragen waarom het Romeinse Rijk werd vernietigd, moeten we eerder verbaasd zijn dat het zo lang heeft bestaan.

De verschillende vormen van aanbidding die in de Romeinse wereld heersten, werden door het volk allemaal als even waar beschouwd; door de filosoof als even vals; en door de magistraat als even nuttig.

'Ik geloof in oÂne God en Mohammed de apostel van God,' is de eenvoudige en onveranderlijke belijdenis van de Islam. Het intellectuele beeld van de Godheid is nooit gedegradeerd door een zichtbare afgod; de eer van de profeet heeft nooit de mate van menselijke deugd overtreden, en zijn levende voorschriften hebben de dankbaarheid van zijn discipelen binnen de grenzen van rede en religie beperkt.

Onverdeeld met origineel leren, ongevormd in de gewoonten van het denken, ongeschoold in de Kunsten van de compositie, besloot ik een boek te schrijven.

Ons werk is de presentatie van onze capaciteiten.

We verbeteren onszelf door overwinningen over onszelf. Er moet een wedstrijd zijn en we moeten winnen.

Ieder mens die boven het gemeenschappelijke niveau uitstijgt, heeft twee opleidingen ontvangen: de eerste van zijn leraren; de tweede, persoonlijker en belangrijker, van hemzelf.

Ik was nooit minder alleen dan alleen.

Het beste en belangrijkste deel van ieders opvoeding is dat wat hij zichzelf geeft.

Ik begrijp onder deze passie de Vereniging van verlangen, vriendschap en tederheid, die wordt ontstoken door een enkele vrouw, die haar verkiest boven de rest van haar geslacht, en die haar bezit zoekt als het hoogste of het enige geluk van ons wezen.

Ik ben inderdaad rijk, omdat mijn inkomen hoger is dan mijn uitgaven en mijn uitgaven gelijk zijn aan mijn wensen.

Als iemand zou worden geroepen om de periode in de geschiedenis van de wereld vast te stellen waarin de toestand van het menselijk ras het gelukkigst en welvarendst was, zou hij zonder aarzelen de periode noemen die is verstreken vanaf de dood van Domitianus tot de troonsbestijging van Commodus.

Van de verschillende regeringsvormen die in de wereld de overhand hebben gehad, lijkt een erfelijke monarchie de eerlijkste ruimte voor spot te bieden.

Een natie van slaven is altijd bereid om de genade van hun meester te applaudisseren die, in het misbruik van absolute macht, niet doorgaat tot de laatste uitersten van onrechtvaardigheid en onderdrukking.

Een absolute monarch, die rijk is zonder patrimonium, kan liefdadig zijn zonder verdienste; en Constantijn geloofde te gemakkelijk dat hij de gunst van de hemel moest kopen als hij de luiheid handhaafde ten koste van de ijverigen, en de rijkdom van de republiek onder de heiligen verdeelde.

De afschuwelijke mysteries van het christelijk geloof en de christelijke eredienst werden verborgen voor de ogen van vreemden en zelfs van catechumenen, met een aangetaste geheimhouding, die hun verwondering en nieuwsgierigheid opwekte.

Het onderscheid van persoonlijke verdienste en invloed, zo opvallend in een republiek, zo zwak en obscuur onder een monarchie, werd afgeschaft door het despotisme van de keizers; die in hun kamer een strenge ondergeschiktheid van rang en ambt vervangen, van de titeldragers die op de treden van de troon zaten, tot de gemeenste instrumenten van willekeurige macht.

De filosoof, die met kalme achterdocht de dromen en voortekenen, de wonderen en wonderen van de profane of zelfs van de kerkelijke geschiedenis onderzoekt, zal waarschijnlijk concluderen dat, als de ogen van de toeschouwers soms door bedrog zijn misleid, het begrip van de lezers veel vaker door fictie is beledigd.

Deze verscheidenheid aan voorwerpen zal de loop van het verhaal enige tijd opschorten; maar de onderbreking zal alleen worden veroordeeld door die lezers die ongevoelig zijn voor het belang van wetten en manieren, terwijl ze met gretige nieuwsgierigheid de voorbijgaande intriges van een hof of de toevallige gebeurtenis van een strijd doornemen.

De mannelijke trots van de Romeinen, tevreden met aanzienlijke macht, had de ijdelheid van het Oosten de vormen en ceremonies van opzichtige grootheid nagelaten. Maar toen ze zelfs de schijn verloren van die deugden die waren afgeleid van hun oude vrijheid, werd de eenvoud van de Romeinse manieren onmerkbaar vervalst door de statige affectatie van de hoven van Azië.

De frequente herhaling van wonderen dient om de rede van de mensheid te provoceren, waar het niet onderwerpt....

Het dankbare applaus van de geestelijkheid heeft de herinnering gewijd aan een prins, die zich overgaf aan hun passies en hun belangstelling bevorderde. Constantijn gaf hen veiligheid, rijkdom, eer en wraak; en de ondersteuning van het orthodoxe geloof werd als de heiligste en belangrijkste plicht van de burgerlijke magistraat beschouwd. Het edict van Milaan, het grote Handvest van tolerantie, had aan ieder individu van de Romeinse wereld het voorrecht bevestigd zijn eigen religie te kiezen en te belijden.

Julianus was niet ongevoelig voor de voordelen van vrijheid. Uit zijn studies had hij de geest van oude Wijzen en helden ingewonnen; zijn leven en fortuin waren afhankelijk geweest van de grillen van een tiran; en toen hij de troon besteeg, werd zijn trots soms vernederd door de gedachte dat de slaven die zijn gebreken niet durfden te veroordelen, het niet waard waren zijn deugden te applaudisseren.

Julianus verafschuwde oprecht het systeem van oosterse despotisme dat Diocletianus, Constantijn en de geduldige gewoonten van vier twintig jaar in het rijk hadden ingesteld. Een motief van bijgeloof verhinderde de uitvoering van het plan dat Julianus vaak had overwogen, om zijn hoofd te ontlasten van het gewicht van een kostbare diadeem; maar hij weigerde absoluut de titel van Dominus of Heer, een woord dat zo vertrouwd was geworden in de oren van de Romeinen, dat ze zich niet langer de slaafse en vernederende oorsprong ervan herinnerden.

De filosofie had Julianus opgedragen de voordelen van actie en pensionering te vergelijken; maar de verheffing van zijn geboorte en de ongelukken van zijn leven gaven hem nooit de Vrijheid van keuze. Hij had misschien oprecht de voorkeur kunnen geven aan de bossen van de Academie en de Vereniging van Athene; maar hij werd eerst door de wil en later door het onrecht van Constantius gedwongen zijn persoon en roem bloot te stellen aan de gevaren van keizerlijke grootheid; en zichzelf verantwoording af te leggen aan de wereld en het nageslacht voor het geluk van miljoenen.

De barbaren van Duitsland hadden de armen van de jonge Caesar gevoeld en nog steeds gevreesd; zijn soldaten waren de metgezellen van zijn overwinning; de dankbare provincialen genoten van de zegeningen van zijn regering; maar de favorieten, die zich tegen zijn verheffing hadden verzet, waren beledigd door zijn deugden; en zij beschouwden terecht de vriend van het volk als de vijand van het Hof.

Terwijl de Romeinen wegkwijnden onder de schandelijke tirannie van eunuchen en bisschoppen, werden de lofprijzingen van Julianus herhaald met vervoer in elk deel van het rijk, behalve in het paleis van Constantius.

Het pensioen van Athanasius, dat alleen eindigde met het leven van Constantius, werd voor het grootste deel doorgebracht in het gezelschap van de monniken, die hem trouw dienden als bewakers, als secretarissen en als boodschappers; maar het belang van het onderhouden van een meer intieme band met de katholieke partij verleidde hem, wanneer de ijver van de achtervolging was afgenomen, om uit de woestijn te komen, zich in Alexandrië te introduceren en zijn persoon te vertrouwen naar het oordeel van zijn vrienden en aanhangers.

Maar de strenge regels van discipline die de voorzichtigheid van de bisschoppen had ingesteld, werden versoepeld door dezelfde voorzichtigheid ten gunste van een keizerlijke proseliet, die het zo belangrijk was om, door elke zachte Neerbuiging, in de pale van de kerk te lokken; en Constantijn werd toegestaan, althans door een stilzwijgende dispensatie, om de meeste voorrechten te genieten, voordat hij een van de verplichtingen van een christen had aangegaan.

Corruptie, het meest onfeilbare symptoom van constitutionele vrijheid, werd met succes beoefend; eerbewijzen, geschenken en immuniteiten werden aangeboden en aanvaard als de prijs van een bisschoppelijke stem; en de veroordeling van de Alexandrijnse primaat werd kunstzinnig voorgesteld als de enige maatregel die de vrede en eenheid van de katholieke kerk kon herstellen.

Als de keizer grillig de dood van de meest eminente en deugdzame burger van de republiek had verordend, zou het wrede bevel zonder aarzeling zijn uitgevoerd door de ministers van openlijk geweld of Van bedrieglijk onrecht. De voorzichtigheid, de vertraging, de moeilijkheid waarmee hij een populaire bisschop veroordeelde en strafte, ontdekte de wereld dat de privileges van de kerk al een gevoel van orde en vrijheid in de Romeinse regering hadden nieuw leven ingeblazen.

Waar het onderwerp zo ver buiten ons bereik ligt, kan het verschil tussen het hoogste en het laagste menselijke begrip inderdaad als oneindig klein worden berekend; maar de mate van zwakte kan misschien worden gemeten aan de mate van koppigheid en dogmatisch vertrouwen.

Maar dit onschatbare voorrecht werd spoedig geschonden: met de kennis van de waarheid nam de keizer de maximes van vervolging in zich op; en de sekten die van de katholieke kerk afwijken, werden getroffen en onderdrukt door de triomf van het christendom. Constantijn geloofde gemakkelijk dat de ketters, die zich aanmatigden zijn meningen te betwisten of zich tegen zijn bevelen te verzetten, zich schuldig maakten aan de meest absurde en misdadige koppigheid; en dat een seizoensgebonden toepassing van matige ernst die ongelukkige mannen zou kunnen redden van het gevaar van een eeuwige veroordeling.

Tijdens de Spelen van het Circus had hij, onvoorzichtig of opzettelijk, de vrijlating van een slaaf uitgevoerd in aanwezigheid van de consul. Op het moment dat hij eraan werd herinnerd dat hij de jurisdictie van een andere magistraat had geschonden, veroordeelde hij zichzelf tot het betalen van een boete van tien pond goud, en omarmde deze openbare gelegenheid om aan de wereld te verklaren dat hij, net als de rest van zijn medeburgers, onderworpen was aan de wetten en zelfs aan de vormen van de Republiek.

De geschiedenis, die zich ertoe verbindt om de verrichtingen van het verleden op te nemen, voor de instructie van toekomstige eeuwen, zou dat eervolle ambt niet verdienen als ze zich neerbuigt om de zaak van tirannen te pleiten, of om de maximes van vervolging te rechtvaardigen.

De sektariërs van een vervolgde religie, die door angst worden onderdrukt, van wrok worden bezield en misschien door enthousiasme worden verhit, zijn zelden in een juiste gemoedstoestand om rustig de motieven van hun vijanden te onderzoeken of openhartig te waarderen, die vaak ontsnappen aan de onpartijdige en scherpzinnige zienswijze, zelfs van degenen die op een veilige afstand van de vlammen van vervolging zijn geplaatst.

Zijn weelderige tenten en die van zijn satrapen gaven de Veroveraar een enorme buit; en er wordt een incident genoemd dat de rustieke maar martiale onwetendheid van de legioenen in de elegante overbodigheden van het leven bewijst. Een zak van glanzend leer, gevuld met parels, viel in de handen van een soldaat; hij bewaarde de zak zorgvuldig, maar hij gooide de inhoud ervan weg, omdat hij oordeelde dat wat nutteloos was, onmogelijk van enige waarde kon zijn.