John Lahr beroemde citaten

De maatschappij maakt mensen gek van lust en noemt het reclame.

Angels in America' - dat bestaat uit twee drie uur durende toneelstukken, 'Millennium Approaches' en 'Perestroika'-bleek een keerpunt te zijn, het meest lyrische en ambitieuze voorteken van een tijdperk sinds Tennessee Williams ''The Glass Menagerie'.

Dame Edna is die zeldzaamste waarneming in onze tijd van de absolute strip, een geïnspireerde personificatie van caprice wiens komedie De primaire oproep beantwoordde om het publiek voor een val te nemen.

Ben je volwassen geworden in die zoete zomers van de vroege jaren zestig, toen de radiogolven vol waren van rock and roll 's doo-wop belofte van vreugde en de natie vol was van J. F. K.' s welsprekende belofte van een nieuwe grens? Dat deed ik. Het leven leek als een banket voor ons te liggen; alles was voor het oprapen, vooral harten.

Ik was de eerste criticus ooit die een Tony won ... voor het co-schrijven van 'Elaine Stritch at Liberty'. Kritiek is een leven zonder risico; de criticus riskeert zijn mening, de maker riskeert zijn leven. Het is een nederige gedachte, maar belangrijk voor de criticus om het in gedachten te houden - een gedachte die hij alleen kan weten als hij iets zelf heeft gemaakt.

In Groot-Brittannië is het theater van oudsher de plek waar het publiek over het verleden nadenkt en over de toekomst debatteert. De oprichting van het National Theatre, in het Old Vic, in de buurt van de South Bank, in 1963, institutionaliseerde het symbolische belang van drama door het zowel een gebouw als staatsfinanciering te geven.

Net als de staartvinnen op Amerikaanse auto 's uit de jaren vijftig of de parabolische vormen van Populuxe meubels, belichaamt' West Side Story ' de droom van momentum in de Gouden Eeuw van de twintigste eeuw.

Van de moderne critici, hoewel ik het niet eens ben met bijna alles wat ze zegt, bewonder ik Mary McCarthy 's welsprekendheid en sociale observatie in' Sights and Spectacles'; ze denkt in print, maar ze heeft geen echt gevoel voor het podium.

Samuel Beckett ' s 'Waiting for Godot', aangekondigd als' The laugh sensation of two continents', maakte zijn Amerikaanse debuut in het Coconut Grove Playhouse, in Miami, Florida, in 1956. Mijn vader, Bert Lahr, speelde Estragon, een van de twee zwervers met een bowlerhoed die de tijd doorbrengen in een maanlandschap terwijl ze tevergeefs wachten op de komst van een Mr.Godot.

Hoewel de' New York Times ' jaarlijks verklaart dat Broadway op zijn sterfbed ligt, wordt het nieuws van zijn ondergang sterk overdreven. Er is nog veel leven in de oude taart.

Een prozaïschrijver ziet nooit een lezer uit een boek lopen; voor een toneelschrijver is het een andere zaak. Een publiek is een onschatbare educatie. In mijn ervaring weten theaterkunstenaars pas wat ze hebben gemaakt als ze het hebben gemaakt.

De Britse toneelschrijfster Nina Raine is een van de meest veelbelovende talenten van haar generatie.

Gewend aan het vernis van lawaai, aan de shibboleths van promotie, public relations en marktonderzoek, is de samenleving achterdochtig tegenover degenen die stilte waarderen.

In 1957 had' West Side Story ' de musical geïntroduceerd in de roekeloze donkere kant van het tienerleven; 'Bye Bye Birdie', dat zich afspeelt in Sweet Apple, Ohio, waar de burgers zich blijkbaar meestal kleden in chartreuse, mauve, oranje, periwinkle en turquoise, was een wandeling aan de zonnige kant.

Identiteit is geheugen; wanneer het geheugen verdwijnt, lost het zelf op en houdt ermee van.

Ik haat literatuur. Ik verafschuw het theater. Ik heb een gruwel van cultuur. Ik ben alleen geïnteresseerd in magie!

Broadway shows in New York trekken twee keer zoveel bezoekers als alle New Yorkse sportteams samen.

De meeste mensen die oordelen hebben geen werkervaring in het theater, hebben geen professioneel toneelstuk, een schets of zelfs een grap geschreven; hebben nooit in een theater gewerkt, een acteerles gevolgd of een uitgebreid werk gepubliceerd. Ze zijn creatieve Maagden; alles wat ze weten over Theater is boekgeleerd en tweedehands.

De geschiedenis van het theater is de geschiedenis van de eerste nachten.

Vragen over politiek theater gaan altijd voorbij aan Amerika ' s meest krachtige en effectieve politieke theater, dat altijd bloeit: de Amerikaanse musical. De politiek is conservatief, maar naar mijn mening effectief en verraderlijk.

De duiven zijn * * * * * op George M. Cohan. Ik jaag ze weg. Ze vliegen omhoog en zitten op zijn hoed. Cohan zou nooit zijn groeten aan Broadway hebben gedaan als hij zag hoe vies ze zijn standbeeld op Duffy Square hielden. New Yorkers lopen er langs. Niemand geeft erom.

Zijn leven was een lange extravaganza, zoals het leven in een Faberge ei.

Frivoliteit is de weigering van de soort om te lijden.

Het enige wat ik krijg van het theater is een pijnlijke kont.

Ik weet in existentiële zin dat het leven op een dubbeltje kan veranderen ... iets is onmiddellijk en onverbiddelijk veranderd in het Amerikaanse leven.

Eerst en vooral, zou ik zeggen mijn vader, Bert Lahr ... gaf me een liefde voor theater-zijn kinetische en emotionele potentieel en zijn raffish backstage plezier-en ook een artistiek voorbeeld van het belang van het corrumperen van een publiek met plezier.

Entertainment is niet politiek neutraal.

Momentum was onderdeel van de opwinding en de uitputting van de twintigste eeuw die Coward decodeerde voor de Britten maar groothandel leende van de Amerikanen.

Elk toneelstuk dat een publiek buiten de kaders laat denken, dat verbindingen maakt met het leven en onze pijn benoemt en zo onze pijn onderworpen maakt aan denken en het proces van begrijpen, doet iets inherent politiek. Door begrip te bevorderen, door ervaring in context te plaatsen, door verbindingen te leggen tussen het normale en het rationele, is theater een daad van antiterrorisme. Het stimuleert moed en een overlevingsgeest. In die zin van politiek zijn er veel serieuze toneelstukken die hun werk doen in de wereld.

We leven in een tijd van terreur, en in tegenstelling tot wat we op televisie zien en onszelf toestaan te geloven, is het echte doel van terreur niet om mensen te doden, maar om gedachten te doden; om een samenleving zo te demoraliseren dat ze van binnenuit implodeert.

Kritiek is een leven zonder risico.

Ik ga naar het theater in de verwachting een leuke tijd te hebben. Ik wil dat elk spel en elke voorstelling me ergens naartoe brengt. Natuurlijk gebeurt dit niet altijd.

Niemand is ooit failliet gegaan door escape aan het Amerikaanse publiek te verkopen.

De dramacritici van The New Yorker hebben altijd een vergelijkbare Autoriteit gehad omdat het tijdschrift het voor het grootste deel tot een praktijk maakte om critici in dienst te nemen die in de Kunsten werkten. Ze werkten aan beide kanten van de straat, om zo te zeggen.

Theater is een spel van verstoppertje. Voor zowel de verstoppertjes als de zoekers zit de sensatie in de ontdekking. Wanneer de spelregels echter te vaag of te ingewikkeld zijn, kan het publiek zijn drang om te spelen verliezen; de prijs lijkt de jacht niet meer waard.

Theatermensen, die een adaptieve soort zijn, weten dat om gezond te blijven in het productieproces waar iedereen en zijn oom een mening hebben over hoe een show te repareren, je de mensen moet kiezen wiens kennis en smaak je vertrouwt en alleen bij deze weinigen moet blijven. De Tweetocratie is geen plek om te kijken.

Tony Awards stimuleren Broadway aanwezigheid en verkopen de shows op de weg. Ze zijn de suiker om de vlieg te slaan. Mocht je meer uitleg nodig hebben voor de jaarlijkse ballyhoo, in de grootstedelijke gebieden waar een Broadway-show wordt gespeeld, wordt de lokale economie gestimuleerd door drie en een half keer de bruto kaartverkoop. Dus als we het over Tonys hebben, hebben we het over moolah.

We waren naoorlogse blanke kinderen uit de middenklasse die leefden in de slipstream van de grootste inkomensstijging per hoofd van de bevolking in de geschiedenis van de westerse beschaving; we waren 'tieners'-een term, bedacht in 1941, die tien jaar later in algemeen gebruik was-een nieuwe, herkenbare franchise. We hadden geld, mobiliteit en onze eigen problemen.

Toen Elvis zijn massamediadebuut maakte in' the Ed Sullivan Show ' - zijn beruchte draaikolken gefilmd alleen van de taille omhoog - viel ik van de familie chaise longue van vreugde.

Schrijvers weten niet altijd wat ze bedoelen - daarom schrijven ze. Hun werk staat voor hen in. Op de bladzijde ontmoet de lezer het gezaghebbende, vervolmaakte zelf; in het leven wordt de schrijver geplaagd door het onzekere, onvolmaakte zelf.

Een wrede criticus heeft nooit iets gemaakt; zijn vlotheid is een manier om zijn leegte aan anderen toe te brengen.

Death of a Salesman' is een briljante taxonomie van de spirituele atrofie van het midden van de twintigste eeuw witte Amerika.