Catullus beroemde citaten

Het is moeilijk om een bevestigde Passie opzij te zetten.

Beter een mus, levend of dood, dan helemaal geen vogelgezang.

Ik haat en heb lief. U vraagt zich misschien af hoe dat kan? Ik weet het niet, maar ik voel de pijn.

De geloften die een vrouw aan haar geliefde doet, zijn alleen geschikt om in de lucht of in de snel voorbijgaande stroom te worden geschreven.

We zien onze eigen rug niet.

Wat een vrouw tegen een geliefde zegt, moet in de lucht of in het snelle water worden geschreven. [Lat., Mulier cupido quod dicit amanti, in vento et rapida scribere oportet aqua.]

Die nu dat donkere pad bewandelt van wiens bourne ze zeggen dat niemand terugkeert. [Lat., Qui nunc It per iter tenebricosum Illue unde negant redire quemquam.]

Ik haat en ik hou van. Misschien vraag je waarom ik dat doe. Ik weet het niet, maar ik voel het wel en ik word gemarteld. [Lat. Odi en amo. Quare id faciam, fortasse requiris. Nescio, sed Fieri sentio et excrucior.]

Niets is zo dom als lachen.

Er is niets dommer dan een dwaze lach. Risu inepto res ineptior nulla est

Aan wie geef ik mijn nieuwe elegante boekje? Cui dono lepidum novum libellum?

Stop met het verlangen om iemands dankbaarheid te verdienen of te denken dat iedereen dankbaar kan worden.

Er is niets dommer dan een domme lach.

Broer, hallo en tot ziens. Frater, ave atque vale

Het is moeilijk om plotseling een lange liefde op te geven. Difficile est longum subito deponere amorem

Laten we leven, mijn Lesbia, en laten we liefhebben. Vivamus, Mea Lesbia, atque amemus

Geef het op om van iemand Dank te willen verdienen, of te denken dat iemand dankbaar kan zijn.

Nu herstelt de lente de zwoele hitte, nu kalmeren Zephyr ' s zoete bries de woede van de equinoctiale hemel.

De verwarring van goed en kwaad, in wilde woede, heeft de genadige gunst van de goden van ons afgewend.

Ieder heeft zijn fouten, maar we zien de portemonnee niet op onze eigen rug.

Mijn Vrouwe 's mus is dood, de mus die mijn Vrouwe' s vreugde was

Wat een vrouw zegt tegen een enthousiaste minnaar, schrijf het op stromend water, schrijf het op lucht.

Geef me duizend kussen, dan honderd, dan nog duizend.

Godgelijk de man die naast haar zit, Die Toekijkt en dat gelach vangt dat me (zacht) aan flarden scheurt: er blijft niets van mij over, elke keer als ik haar zie...

Ik haat en heb lief. En waarom, vraag je je misschien af. Ik weet het niet: maar ik voel, en ik word gekweld.

Ik haat en ik hou van. En als je me vraagt hoe, Weet ik het niet: Ik voel het alleen, en ik ben in tweeën gescheurd.

Zo blijft een maagd, zolang ze onaangeroerd blijft, haar eigen dierbaar; maar wanneer ze haar kuise bloem met bezoedeld lichaam heeft verloren, blijft ze noch lief voor jongens noch lief voor meisjes.

Ik schrijf over jeugd, over liefde, en heb toegang tot deze om te zingen over schone wildheid.

Mijn geest is zo diep gezonken, Claudia, door jou, heeft zichzelf al zo erg verpest voor jou, dat ik je niet leuk kon vinden als je de beste vrouw was, of stoppen met van je te houden, wat je ook doet.

Deze leeftijd! Hoe smakeloos en slecht gefokt is het!

Weg met u, water, vernietiging van wijn!