Sam Shepard beroemde citaten

Wanneer je een muur raakt-van je eigen ingebeelde beperkingen-schop het er gewoon in.

Ideeën komen voort uit toneelstukken, niet andersom.

Je kunt me niet zo blijven rotzooien. Het duurt te lang. Ik kan het niet meer aan. Ik word elke keer ziek als je bijkomt. Dan word ik ziek als je weggaat. Je bent als een ziekte voor mij.

Er zijn plaatsen waar schrijven acteren is en acteren schrijven. Ik ben niet zo geïnteresseerd in de divisies. Ik ben geïnteresseerd in de manier waarop dingen elkaar kruisen.

Dit is geen champagne meer. We hebben lang geleden champagne gedronken. Dit is serieus. De tijd van champagne is allang voorbij.

Er zal een algemeen gebrek aan toast zijn in de buurt deze morgen.

In het echte leven weten we niet wat er gaat gebeuren. Hoe kun je zo zijn op een podium? Levend zijn voor de mogelijkheid om niet precies te weten hoe alles gaat gebeuren - als je plaatsen kunt vinden om dat op het podium te laten gebeuren, kan het resoneren met een ervaring van het leven.

Iedereen wil een stuk grond. Het is de enige zekere investering. Het kan nooit worden afgeschreven zoals een auto of een wasmachine. De waarde van de grond zal over tien jaar verdubbelen. In minder dan dat. Het Land stijgt elke dag.

Ik haat eindes. Verafschuw ze gewoon. Het begin is zeker het spannendste, het midden is verbijsterend en het einde is een ramp. †/ de verleiding tot oplossing, tot het inpakken van het pakket, lijkt mij een vreselijke val. Waarom niet eerlijker zijn met het moment? De meest authentieke eindes zijn die welke al naar een ander begin draaien. Dat is geniaal.

Woorden zijn werktuigen van beelden in beweging,

Het mooie voor mij is dat schrijven steeds interessanter wordt. Niet alleen als een ambacht, maar als een weg naar dingen die niet worden beschreven. Het is een ding van ontdekken. Dat is wanneer schrijven echt werkt. Je bent iets op het spoor en je weet niet precies wat het is.

Ik wilde een toneelstuk schrijven over dubbele natuur ... een die niet symbolisch of metaforisch zou zijn of zo. Ik wilde gewoon een voorproefje geven van hoe het voelt om tweezijdig te zijn. Het is echt, dubbele natuur. Ik denk dat we verdeeld zijn op een veel verwoestender manier dan de psychologie ooit kan onthullen. Het is niet zo schattig. Niet iets waar we overheen kunnen komen. Het is iets waar we mee moeten leven.

Film acteren is echt de truc van het doen van momenten. Je doet zelden een take die langer duurt dan 20 seconden. Je verdient echt je sporen met acteren op het podium. Ik moest dat voor mezelf doen. Ik zou het niet leuk vinden om aan het eind van alles te zeggen dat ik nooit een toneelstuk heb gedaan.

Er wordt ons een gloednieuw idee van patriottisme verkocht. Het is nooit bij me opgekomen dat patriottisme geadverteerd moest worden. Patriottisme is iets wat je diep voelde. Je hoefde het niet op je revers te dragen of het in je raam of op een bumpersticker te laten zien. Dat soort patriottisme spreekt mij helemaal niet aan.

Toneelschrijven is en is altijd geweest als een stoel maken. Jullie zorgen zijn balans, vorm, timing, licht, ruimte, Muziek. Als je deze essentiële dingen niet hebt, kun je net zo goed een theoretisch essay schrijven, geen toneelstuk.

Partijen worden nu verdeeld. Het is heel duidelijk. Dus als je aan de andere kant van het hek staat, ben je ineens anti-Amerikaans. Het kweekt angst om aan de verkeerde kant te staan.

Ik had het gevoel dat ik op de een of andere manier een passagier was in een kwaadaardig voertuig dat door het paradijs kruiste.

Als je ziet hoe de dingen voor je ogen verslechteren. Alles loopt naar beneden. Het is een beetje dom om zelfs maar aan de jeugd te denken.

Een lied zingen is iets heel anders dan een gedicht schrijven. Ik ben en zal nooit een romanschrijver zijn, maar een roman schrijven is niet hetzelfde als een toneelstuk schrijven. Er is een verschil in vorm, maar in wezen is wat je zoekt hetzelfde.

Mijn eerste baan was bij het Burns Detective Agency. Ze stuurden me naar de East River om kolenschepen te bewaken tijdens deze vreselijke uren zoals drie tot zes in de ochtend. Het was geen moeilijke klus - ik hoefde alleen maar om de vijftien minuten een ronde te maken-maar het bleek een geweldige omgeving te zijn om te schrijven. Ik was helemaal alleen in een klein buitentoilet met een elektrische kachel en een klein bureau.

Boerenland -- je weet wel, Hooi, paarden, vee. Het is de ideale situatie voor mij. Ik hou van de fysieke inspanningen die bij de boerderij horen-Hooi snijden, kraampjes opruimen of een schuur bouwen. Ga dat doen en kom dan terug naar het schrijven.

Zonder schrijven zou ik me totaal nutteloos voelen.

Toen ik begon, wist ik niet echt hoe ik een toneelstuk moest structureren. Ik kon dialogen schrijven, maar ik faalde verder dan dat, en ging waar ik maar wilde.

Ik hou van auto ' s. Ik hou van reizen. Ik hou van het idee dat mensen kapot gaan en ik ben de enige die hen weer op weg kan helpen. Het zou zijn als een goochelaar. Doe de kap open en spreek je magische spreuk uit.

Het Californië dat ik kende, old rancho California, is weg. Het bestaat gewoon niet, behalve misschien in kleine zakken. Ik woonde aan de rand van de Mojave woestijn, een gebied dat vroeger boerderijland was. Er waren al deze verse producten stands met avocado ' s en dadelpalmen. Je kunt een dozijn artisjokken krijgen voor een dollar of zo. Helemaal weggevaagd nu.

Ik was in de oorlog. Ik weet hoe ik moet doden. Ik was daar. Ik weet hoe ik het moet doen. Ik heb het eerder gedaan. Het is niet erg. Je maakt gewoon een aanpassing. Overtuig jezelf ervan dat het goed is. Dat is alles. Het is makkelijk. Je slacht ze gewoon af.

Het grappige aan al dit zogenaamde succes is dat er achter een bepaalde vreselijke leegte schuilgaat.

Al die dingen over mijn vader en mijn jeugd zijn tot op zekere hoogte interessant, maar ik ben een beetje gekapseerd met het familiedrama lang geleden. Nu wil ik daar vanaf. Niet dat ik er niet op terugkom, maar een bepaald element is uitgeput, en het voelt als waarom al dit spul uitspuwen?

Ik voel me erg gelukkig en bevoorrecht om schrijver te zijn. Ik voel me gelukkig in de zin dat ik kan vertakken in proza en verschillende soorten verhalen en Zo kan vertellen. Maar schrijver zijn is zo geweldig omdat je letterlijk van niemand afhankelijk bent.

Na de ruzie met mijn vader, werkte ik op een paar ranches - volbloed layup boerderijen, eigenlijk - in de richting van Chino, Californië. Dat was een tijdje prima, maar ik wilde er helemaal uit, en twintig mijl verderop was niet ver genoeg.

De woorden die ik gebruik zijn allemaal bijwoorden.

Ik werd in mijn pols geschoten toen ik een kind was. Bewust.

Mijn vader had veel pech. Je kon zijn lijden zien, zijn vreselijke lijden, een leven leiden dat teleurstellend was en op zoek naar een ander.

Ik ben zo verwend in het theater, toneelstukken schrijven waar ik precies kan doen wat ik wil en niemand me rotzooit.

Ik kwam in New York toen ik achttien was. Ik probeerde acteur, schrijver, muzikant te worden, wat er ook gebeurde.

Mijn vaders kant van de familie ... ze zijn echt bizar, terug naar de oorspronkelijke kolonies. Die kant heeft een sterke alcoholisme. Het gaat generaties en generaties terug, zodat je je niet meer kunt herinneren wanneer er een nuchtere grootvader was.

Mensen praten over de jaren zestig op een nostalgische manier, maar voor mij was het angstaanjagend. Mensen werden vermoord. Er was Vietnam. Er waren rassenrellen. Het voelde alsof alles hemelhoog zou worden opgeblazen. Het voelde niet als flower power. Het voelde als Armageddon.

Er is geen manier om te ontsnappen aan het feit dat we zijn opgegroeid in een gewelddadige cultuur, we kunnen er gewoon niet aan ontsnappen, het is een deel van ons erfgoed. Ik denk dat een deel ervan is dat we ons altijd een beetje hulpeloos hebben gevoeld in het gezicht van dit uitgestrekte continent. Hulpeloosheid wordt op vele manieren beantwoord, maar één daarvan is geweld.

Het is grappig, in zekere zin is de acteur een schrijver. Het is niet zo dat de twee dingen zo gescheiden zijn dat ze als appels en sinaasappels zijn. De schrijver en de acteur zijn één.

Ik heb schrijvers horen praten over" het ontdekken van een stem", maar voor mij was dat geen probleem. Er waren zoveel stemmen dat ik niet wist waar ik moest beginnen.

Het voelt alsof ik nooit een thuis heb gehad. Ik voel me verbonden met het land, met dit land, en toch Weet ik niet precies waar ik in Pas... Er is altijd een soort nostalgie voor een plek, een plek waar je met jezelf kunt rekenen.

Democratie is erg kwetsbaar. Je moet zorgen voor democratie. Zodra je er niet meer verantwoordelijk voor bent en het laat veranderen in schriktactieken, is het geen democratie meer, of wel? Het is iets anders. Het kan een centimeter verwijderd zijn van totalitarisme.

Hollywood is gericht op tiener idiotie.

In veel van mijn toneelstukken was er een soort autobiografisch personage in de vorm van een zoon of jonge man. Het doel was natuurlijk om over mezelf te schrijven. Dat karakter was altijd het minst volledig gerealiseerd. Achttien jaar later, realiseer je je, dat was waar hij over ging.

[Herschrijven is] een hele andere kunstvorm; het gaat om vakmanschap.

Ik ging niet uit mijn manier om in deze film dingen te komen. Ik zie mezelf als schrijver.

Het is een van de grote tragedies van ons hedendaagse leven in Amerika, dat families uit elkaar vallen. Bijna iedereen heeft dat gemeen.

Ik heb het gevoel dat als ik iets niet kan laten gebeuren in minder dan anderhalf uur, het niet op een overtuigende manier zal gebeuren in een drie uur durend toneelstuk.

Ik ben schrijver. Hoe meer ik handel, hoe meer weerstand ik ertegen heb. Als je werk in een film accepteert, accepteer je dat je voor een bepaald deel van de tijd in de val zit, maar je weet dat je eruit komt. Ik verdien ook genoeg om mijn paarden te houden, en koop wat tijd om te schrijven.

Ik begrijp mijn gevoelens niet. Ik begrijp niet hoe ik je zo kan haten na zoveel tijd. Hoe, hoe graag ik je ook niet zou willen haten, Ik haat je nog meer. Het groeit.