Natan Sharansky beroemde citaten

Vrije samenlevingen zijn samenlevingen waarin het recht op afwijkende meningen wordt beschermd.

Slechts enkele weken nadat Oslo begon, toen bijna de hele wereld en het grootste deel van Israël dronken was van het idee van vrede, betoogde ik dat een Palestijnse samenleving die niet werd beperkt door democratische normen een angstmaatschappij zou zijn die een ernstige bedreiging voor Israël zou vormen.

Arafat verwierp de deal omdat, als een dictator die al zijn energie had gericht op het versterken van de Palestijnse haat tegen Israël, Arafat het zich niet kon veroorloven om vrede te sluiten.

Japan is geen westerse democratie. De Japanners hebben hun tradities, cultuur en erfgoed behouden, maar ze zijn toegetreden tot de gemeenschap van vrije Naties.

Mijn optimisme is niet in de eerste plaats gebaseerd op de succesvolle mars van de democratie in de afgelopen tijd, maar is eerder gebaseerd op de ervaring van het leven in een angstmaatschappij en het bestuderen van de mechanismen van tirannie die zo ' n samenleving ondersteunen.

Aan de andere kant, als de vrije wereld zich bezighoudt met hoe een nieuwe Palestijnse leider regeert, dan zal het vredesproces een echte kans van slagen hebben.

Door me voor eens en altijd te richten op het helpen van de Palestijnen om een vrije samenleving op te bouwen, twijfel ik er niet aan dat er een historisch compromis tussen Israëli ' s en Palestijnen kan worden bereikt en dat vrede kan zegevieren.

Wanneer een mens bang is en toegeeft aan angst, zal hij altijd argumenten vinden om zijn eigen overgave te rechtvaardigen.

Een eenvoudige manier om te bepalen of het recht op afwijkende mening in een bepaalde samenleving wordt gehandhaafd, is door de Stadsplein-test toe te passen: kan een persoon midden op het stadsplein lopen en zijn of haar mening uiten zonder angst voor arrestatie, gevangenschap of lichamelijk letsel? Als hij dat kan, dan leeft die persoon in een vrije samenleving. Zo niet, dan is het een angstmaatschappij.

Wordt dissidentie toegestaan? Het antwoord op die vraag zal bepalen of de samenleving een vrije samenleving is of een angstmaatschappij.

Het is belangrijk om te onthouden dat sommige van de meest serieuze denkers ooit dachten dat democratie niet verenigbaar was met de culturen van Duitsland, Italië, Japan, Latijns-Amerika en Rusland.

Geloof me, de drug van vrijheid is universeel krachtig.

In dictaturen heb je moed nodig om het kwaad te bestrijden; in de vrije wereld heb je moed nodig om het kwaad te zien.

Democratische leiders, wier macht uiteindelijk afhankelijk is van de steun van het volk, worden verantwoordelijk gehouden voor het niet verbeteren van het leven van hun burgers. Daarom hebben ze een krachtige stimulans om hun samenlevingen vreedzaam en welvarend te houden.

De twee belangrijkste dingen die kunnen worden gedaan om de democratie in de wereld te bevorderen, zijn ten eerste het terugbrengen van morele duidelijkheid in de wereldzaken en ten tweede het koppelen van internationaal beleid aan de vooruitgang van de democratie over de hele wereld.

Ik werd geïnspireerd om dit boek te schrijven door degenen die sceptisch zijn over de kracht van vrijheid om de wereld te veranderen.

Het centrale uitgangspunt achter Oslo was dat als Arafat genoeg legitimiteit, grondgebied, wapens en geld zou krijgen, hij zijn macht zou gebruiken om terreur te bestrijden en vrede te sluiten met Israël.

Het is dan ook niet verwonderlijk dat Arafat in het decennium sinds het begin van Oslo alle middelen die hem ter beschikking stonden, gebruikte om de vlammen van haat tegen Israël aan te wakkeren.

Ik ben optimistisch dat vrede in de regio kan worden bereikt, omdat ik geloof dat elke samenleving op aarde vrij kan zijn en dat als vrijheid in het Midden-Oosten komt, er vrede kan zijn.

Kan iemand binnen die samenleving het stadsplein binnenlopen en zeggen wat hij wil zonder bang te zijn gestraft te worden voor zijn of haar opvattingen? Zo ja, dan is die samenleving een vrije samenleving. Zo niet, dan is het een angstmaatschappij.

De enige vrede die met een dictator kan worden gesloten, is eenmaal dat moet gebaseerd zijn op afschrikking. Want vandaag is de dictator misschien je vriend, maar morgen zal hij je als vijand nodig hebben.

Niet-democratische regimes moeten altijd hun volk mobiliseren tegen externe vijanden om interne stabiliteit te behouden.

Wanneer we niet bereid zijn om duidelijke morele lijnen te trekken tussen vrije samenlevingen en angstmaatschappijen, wanneer we niet bereid zijn om de eerste goed en de laatste kwaad te noemen, zullen we niet in staat zijn om de zaak van vrede te bevorderen, omdat vrede niet los kan worden gezien van vrijheid.

De drie belangrijkste bronnen van scepticisme zijn ten eerste dat niet elk volk vrijheid wenst, ten tweede dat democratie in bepaalde delen van de wereld gevaarlijk zou zijn en ten derde dat er weinig is dat de democratieën van de wereld kunnen doen om vrijheid buiten hun land te bevorderen.

Mensen kunnen geloven dat er een samenleving kan zijn waar afwijkende meningen niet zijn toegestaan, maar die niettemin geen angstmaatschappij is omdat iedereen het met elkaar eens is en daarom niemand anders wil.

Natuurlijk kunnen er ernstige onrechtvaardigheden zijn binnen vrije samenlevingen.

Net zoals de 99% van de Sovjetburgers die het Sovjetregime in 1985 steunden geen indicatie was van wat de mensen in de USSR echt dachten, is het leger van ware gelovigen dat we denken te zien in de Arabische wereld een illusie.

Ze deden hun best om een plek te vinden waar ik geïsoleerd was. Maar alle middelen van een supermacht kunnen de man niet isoleren die een stem van vrijheid hoort, een stem die ik hoorde vanuit de kamer van mijn ziel.

Helaas werd er weinig aandacht besteed aan hoe Arafat regeerde. In feite zagen sommigen de harde en repressieve aard van het regime van Arafat als een versterking van de vooruitzichten op vrede.

Ik twijfel er niet aan dat, gegeven een echte keuze, de overgrote meerderheid van moslims en Arabieren, net als iedereen, een vrije samenleving zal kiezen boven een angstmaatschappij.

Deze scepsis is dezelfde scepsis die ik een generatie geleden in de USSR hoorde toen weinigen dachten dat een democratische transformatie achter het IJzeren Gordijn mogelijk was.

Om te begrijpen waarom dictators een probleem hebben met het sluiten van vrede - of op zijn minst een echte vrede - moet het verband tussen de aard van een regime en zijn externe gedrag worden begrepen.

De boodschap van de vrije wereld aan elk potentieel Palestijns leiderschap zou eenvoudig moeten zijn: omhels democratische hervormingen en wij zullen jullie omhelzen.

Om opnieuw de geschiedenis van de strijd van het verzet door te nemen ... en om te denken 'waar zijn al die mensen vandaag waar is de KGB' is erg inspirerend

Wanneer is Amerika vergeten dat het Amerika is?