Pete Hamill beroemde citaten

Ik vraag niet naar de Betekenis van het lied van een vogel of het opkomen van de zon op een mistige ochtend. Daar zijn ze en ze zijn prachtig.

Voor degenen zonder geld begint de weg naar de schatkamer van de verbeelding bij de openbare bibliotheek.

Er zijn 10.000 boeken in mijn bibliotheek, en het zal blijven groeien tot ik sterf. Dit heeft mijn dochters geërgerd, mijn vrienden geamuseerd en mijn boekhouder verbijsterd. Als ik deze gewoonte niet lang geleden in de bibliotheek had opgepikt, zou ik vandaag meer geld op de bank hebben; Ik zou niet rijker zijn.

Vertel me niet over de wereld. Niet vandaag. Het is lente en ze slaan honkbal rond velden waar het gras vochtig en groen is in de ochtend en de kinderen proberen de bochtbal te raken.

De cultuur van de drank blijft bestaan omdat het zoveel beloningen biedt: vertrouwen voor de verlegen, duidelijkheid voor de onzekere, troost voor de gewonde en eenzame, en bovenal de ongrijpbare beloften van vriendschap en liefde.

De bibliotheek is een plek waar de meeste dingen die ik als volwassene waardeerde, hun begin hadden.

Mijn ambitie was om die algemene kwaliteiten te omarmen die Ernest Hemingway, een voormalig krantenman, ooit zei dat ze in alle goede boeken aanwezig zouden moeten zijn: 'het goede en het slechte, de extase, de wroeging en verdriet, de mensen en de plaatsen en hoe het weer was.'

Zomaar. Voorgoed verdwenen. Ze zullen niet samen oud worden. Ze zullen nooit op een strand aan zee wonen, hun haar is wit geworden, dansen in een woonkamer op Billie Holiday of Nat Cole. Ze zullen niet om middernacht een club in New York binnengaan en de arme hiphop dwazen laten zien hoe ze moeten dansen. Ze zullen niet samen lachen over de eindeloze dwaasheid van de wereld, haar ijdelheden en domme ambities. Ze zullen elkaar niet omhelzen in een koude ochtend in New York. Oh, Mary Lou. Mijn baby. Mijn liefste.

Het is vooral een spel van onschuld. Politici kunnen komen en gaan, maar ze worden altijd uitgejouwd op het stadion.

Wat bibliotheken je geven zijn alle drie de tijden - de verleden tijd - de tegenwoordige tijd waarin we leven en de toekomst die we ons alleen maar kunnen voorstellen. Deze plaatsen hebben leraren die leven en dood zijn en we hebben geluk dat we ze hebben. Als ik hier zit en Aristoteles lees, spreekt hij tot mij over duizend jaar - meer dan duizend jaar. Dat gevoel dat ik in het gezelschap ben van de grootste mensen die ooit hebben geleefd, is een nederige ervaring maar een bevrijdende ervaring.

Tegenwoordig zijn er veel schrijvers die lijken te schrijven om te worden beoordeeld, niet gelezen.

Er is iets elegant sinisters aan de Rolling Stones. Ze zitten voor je op een persconferentie als vijf ontvouwende schakelmessen; hun gezichten zitten in geoefende grommen; hun haar zorgvuldig onopgemerkt en gematteerd; hun kleren maken deel uit van een privé-verwaandheid; en de manier waarop ze lopen en praten en de liedjes die ze zingen, worden allemaal onderdeel van een lang middelmatig bereik naar de halsader.

Ze lachten allemaal. Ik tekende hun foto ' s en ze vroegen om kopieën en ik deelde ze uit alsof het mijn kaartjes voor de show waren. Op de Navy Yard kon ik met mannen drinken omdat ik met mannen werkte; in het Parkview kon ik met mannen drinken omdat ik hun foto ' s tekende. De wereld was een grote verwarring. Eindelijk, toen ik somber was, toen mijn hand niet wilde doen wat ik wilde, ging ik naar huis. Ik lag alleen in het donker, met het gevoel dat ik een personage was in een verhaal dat zijn plot had verloren.

Zeg wat je wilt over hem Ed Koch is nog steeds de beste show in de stad.

Hij probeerde zich het geluid van de kleur Rood voor te stellen.

Er is een groeiend gevoel dat Texas misschien echt een ander land is, een plaats waar de lucht, de rampen, de diamanten, de politici, de vrouwen, de fortuinen, de voetballers en de moorden allemaal groter zijn dan waar dan ook.

Schrijven is het moeilijkste werk ter wereld zonder zwaar tillen.

Het is vreemd om nu Amerikaan te zijn. De meesten van ons zijn vreedzaam, maar hier zijn we weer, in onze vijfde grote oorlog van deze eeuw.

Dit is echt prachtig werk vol mysterie, nostalgie, vreugde, de kleur van gril.

Frank Sinatra was de stem van de 20e-eeuwse Amerikaanse stad.

Mensen willen te veel van elkaar weten, en daarom zijn er zoveel leugens.

De beste krantenmannen die ik ken zijn degenen die het meest opgewonden zijn door de dagelijkse pomp van stadszaal-opwinding; ze verlangen liefdevol naar een goede moord; ze bidden dat moorden, oorlogen, catastrofes in hun edities breken.

Het doel is om zowel gedisciplineerd als los te zijn, zodat het schrijven niet verandert in een taak of een karwei. Om mezelf achter te laten, samen met de mechanica, en te verdwijnen in het leven van mijn personages.

Uiteindelijk is het enige wat de echte New Yorker Weet over New York dat het onkenbaar is.

De enige manier om nostalgie te bestrijden is luisteren naar de nostalgie van iemand anders.

Eén ding is zeker: voor velen van hen die terugkwamen uit de Tweede Wereldoorlog was de muziek van Frank Sinatra geen troost voor hun verliezen. Sommigen hadden vrienden verloren. Sommigen hadden echtgenotes en geliefden verloren. Ze hadden allemaal een deel van hun jeugd verloren. Belangrijker voor de Sinatra carrière de meisjes begonnen te trouwen met de mannen die thuis kwamen. Bobby sokken verdwenen uit vele kasten. De meisjes die ze droegen hadden geen behoefte meer aan denkbeeldige minnaars; ze hadden echtgenoten. Niets is beschamender voor volwassenen dan de passies van de adolescentie, en voor velen was Frank Sinatra de passie.