Igor Stravinsky beroemde citaten

Eén heeft een neus. De neus ruikt en het kiest. Een kunstenaar is gewoon een soort varken dat truffels snuift.

Ik heb geen muziek in mijn leven begrepen, maar ik heb het gevoeld.

De exclusieve functie van muziek is om de stroom van de tijd te structureren en de orde erin te bewaren.

Consonantie, zegt het woordenboek, is de combinatie van verschillende tonen tot een harmonische eenheid. Dissonantie ontstaat door het verstoren van deze harmonie door het toevoegen van vreemde tonen. Men moet toegeven dat dit alles niet duidelijk is. Sinds het woord 'dissonantie' in onze woordenschat is verschenen, heeft het een zekere geur van zondigheid met zich meegebracht. Laten we onze lantaarn aansteken: in de taal van het leerboek is dissonantie een element van overgang, een complex of interval van tonen dat op zichzelf niet compleet is en dat naar tevredenheid van het oor moet worden opgelost tot een perfecte consonantie.

Ik ben niet trots op mijn artistieke talenten; ze zijn van God gegeven en ik zie absoluut geen reden om opgeblazen te worden over iets dat men heeft ontvangen.

Een goede componist imiteert niet;hij steelt.

Harpisten besteden 90 procent van hun leven aan het afstemmen van hun harpen en 10 procent aan het uit de toon spelen.

Kleine kunstenaars lenen, grote kunstenaars stelen.

Om te creëren moet er een dynamische kracht zijn, en welke kracht is krachtiger dan liefde?

Luisteren is een inspanning, en alleen maar horen is geen verdienste. Een eend hoort ook.

Compositie is selectieve improvisatie.

Is het niet alleen door liefde dat we erin slagen om tot de essentie van het zijn te doordringen?

Muziek is het enige domein waarin de mens het heden realiseert.

Ik leef noch in het verleden, noch in de toekomst. Ik ben in het heden. Ik weet niet wat morgen zal brengen. Ik weet alleen wat de waarheid is voor mij vandaag. Dat is wat ik geroepen ben te dienen, en ik dien het in alle helderheid.

Mijn muziek wordt het best begrepen door kinderen en dieren.

Muziek wel...de coördinatie tussen mens en tijd.

De kerk wist wat de psalmist wist: Muziek prijst God. De muziek kan hem beter of beter prijzen dan de bouw van de kerk en al haar versieringen; het is het grootste sieraad van de kerk.

Net zoals eetlust ontstaat door te eten, zo brengt werk inspiratie, als inspiratie in het begin niet waarneembaar is.

De diepe betekenis van het essentiële doel van muziek... is om een gemeenschap te produceren, een vereniging van de mens met zijn medemens met het allerhoogste wezen

Zonden kunnen niet ongedaan gemaakt worden, alleen vergeven.

Het probleem met muziekwaardering in het algemeen is dat mensen worden geleerd om te veel respect voor muziek te hebben.

Het is een van de manieren van de natuur dat we ons vaak dichter bij verre generaties voelen dan bij de generatie die ons onmiddellijk voorafgaat.

Muziek wordt ons gegeven met als enig doel een orde in de dingen te vestigen, met inbegrip van, en in het bijzonder, de coördinatie tussen mens en tijd.

Filmmuziek moet dezelfde relatie hebben met het filmdrama als iemands piano spelen in mijn woonkamer heeft op het boek dat ik lees.

Welke kracht is krachtiger dan liefde?

De echte componist denkt de hele tijd aan zijn werk; hij is zich hier niet altijd van bewust, maar hij is zich er later van bewust wanneer hij plotseling weet wat hij zal doen.

Te veel muziekstukken Eindigen te lang na het einde.

Het principe van de eindeloze melodie is het eeuwigdurend worden van een muziek die nooit een reden had om te beginnen, net zomin als het een reden heeft om te eindigen.

Ik weet dat de twaalf noten in elk octaaf en de verscheidenheid aan ritme me kansen bieden die alle menselijke genialiteit nooit zal uitputten.

Er is muziek waar ritme is, zoals er leven is waar een pols klopt.

Het is de transcendente (of 'abstracte' of 'zelfstandige') aard van muziek die het nieuwe zogenaamde concretisme-popart, achttien uur durende realiteitsfilms, musique concrete-tegenwerkt. Maar in plaats van kunst en werkelijkheid dichter bij elkaar te brengen, verdunt de nieuwe beweging het onderscheid alleen maar.

Wat ik niet kan volgen zijn de manisch-depressieve fluctuaties van totale controle naar geen controle, van de serialisatie van alle elementen naar toeval.

Ik wist dat ik een eigen massa moest schrijven, maar een echte.

Waarom is het zo dat wanneer ik een muziekstuk hoor dat ik niet leuk vind, het altijd van Villa Lobos is?

Wat de kunstenaar echt prestige geeft, zijn navolgers....

De truc is om te componeren wat men wil componeren en het daarna in opdracht te krijgen.

Middelmatigheid leent, Genie steelt.

Ik ben te laat geboren in die zin dat ik door temperament en talent meer geschikt had moeten zijn voor het leven van een kleine Bach, die in anonimiteit leefde en regelmatig componeerde voor een gevestigde dienst en voor God.

Een plaag op eminence! Ik durf nauwelijks meer de straat over te steken zonder konvooi, en ik word overal waar ik ga aangestaard als een idioot lid van een koninklijke familie of een dier in een dierentuin; en dierentuindieren zijn bekend om te sterven van staren.

Geld kan ontsteken, maar het kan niet op zichzelf, en voor heel lang, branden.

Het verleden glijdt uit onze greep. Het laat ons alleen verstrooide dingen achter. De band die hen Verenigde, ontgaat ons. Onze verbeelding vult meestal de leegte op door gebruik te maken van vooropgezette theorieën...Archeologie levert ons dus geen zekerheden, maar eerder vage hypothesen. En in de schaduw van deze hypothesen zijn sommige kunstenaars tevreden met dromen, ze beschouwen ze minder als wetenschappelijke feiten dan als inspiratiebronnen.

Revolutie betekent het wiel draaien.

Het enige echte commentaar op een muziekstuk is een ander muziekstuk.

Kunst postuleert gemeenschap, en de kunstenaar heeft een dwingende behoefte om anderen de vreugde te laten delen die hij zelf ervaart.

Een publiek is een abstractie; het heeft geen smaak. Het moet afhangen van de enige persoon die heeft (pardon, zou moeten hebben), de dirigent.

Ik ben ervan overtuigd dat het publiek zich altijd eerlijker toont in zijn spontaniteit dan degenen die zich officieel als rechters van kunstwerken opstellen.

Ik heb nooit de noodzaak van een "live" publiek begrepen. Mijn muziek, vanwege de extreme stilte, zou het gelukkigst zijn met een dode.

Het conformisme zit zo op de hielen van de in massa geproduceerde avant-garde dat de 'ins' en de 'outs' met de snelheid van mach 3 van plaats wisselen.

Muziek is van nature in wezen machteloos om iets uit te drukken. Muziek drukt zich uit.

Het vermogen om te scheppen wordt ons nooit allemaal op zichzelf gegeven. Het gaat altijd hand in hand met de gave van observatie.