B. W. Powe beroemde citaten

Elke stem draagt een deel van waarde, hoe onaangenaam of onaangenaam die stem ook mag zijn: geen enkele persoon, regering, ideologie, transnationale of religieuze instelling kan het geheel bezitten en domineren.

Vervreemding en eenzaamheid planten de zaden voor rebellie en bewustzijn.

Als onze dromen kunnen duren, dan kunnen we onze tijd en plaats in goud veranderen.

Moge het vermogen om veel punten te zien ons zacht houden.

Geen enkel opstandig hart is ooit op zijn gemak met paden die door anderen zijn ingesteld.

Een rechtvaardige samenleving zal minder spectaculair en minder duidelijk gedefinieerd lijken dan een samenleving met totalitair leiderschap, theocratische doelen.

Bedreigt het evenwicht van gerechtigheid en je bedreigt de potentiële uitbreidingen van geest en ziel. Daarom maakt rechtvaardigheid deel uit van de bescherming van het hart.

Charisma is een teken van roeping. Heiligen en pelgrims worden er uitdagend door bewogen.

Aanhangers van een andere politieke partij vertellen ons dat we onszelf zullen versterken door onze geschiedenis, onze tradities, onze mythologieën, onze cultuur en visie te negeren en door de Amerikaanse manier te volgen.

Het begon in beelden en eindigde in symboliek.

Er is een onoverbrugbare kloof tussen de zorgen van een Sri Aurobindo en een Pat Robertson.

Zekerheid is meestal een teken van pathologie.

Canada is als verschillende puzzels waar we allemaal tegelijkertijd aan werken. Iedereen heeft een rol toe te voegen, maar niemand heeft het hele plaatje nog gezien.

De Trojaanse Oorlog zonder Homerus was niets meer dan een strijd om handelsroutes.

Als je dingen offensief voor de hand liggend laat klinken, dan is het waarschijnlijk dat niemand zal luisteren.

We worden slaven op het moment dat we de sleutels tot de definitie van de werkelijkheid volledig aan iemand anders overhandigen, of het nu een bedrijf, een economische theorie, een politieke partij, het Witte Huis, Newsworld of CNN is.

Democratieën moeten een delirium van keuzes zijn - meer opties, niet minder; meer wegen om te reizen, niet minder.

We herscheppen de wereld door middel van onze technologieën, en deze op hun beurt herscheppen en breiden ons uit, in steeds spiraalvormige roosters van complexiteit. McLuhan voorzag vreemd genoeg de toekomst, waarin elektronische technologie culturen en samenlevingen zou vormen en uitbreiden tot een wereldwijd membraan van communicatie.

De oorsprong van corruptie in de politiek ligt zeker in de gedachte dat je de drager bent van de ultieme deugd.

Hier vind ik een puzzel van grote schoonheid: Canada werkt goed in de praktijk, maar werkt gewoon niet in theorie.

We moeten leren hoe we met elkaar in contact kunnen komen over een enorme landruimte, over vijf en een half tijdzones, in wat ooit een wildernis van verspreide nederzettingen was, in wat nu een uitbreiding is van voorstedelijke randsteden en satellietsteden. Technologie smeedt hier verbindingen en ontkoppelingen.

De mythe van Canada, zijn verborgen verhaal, gaat over een contemplatief land, een plaats van innerlijkheid, waar mensen het idee van nationaliteit in twijfel kunnen trekken en kunnen nadenken over welke waarden we willen zien uitgedrukt en bereikt, en welke eenzaamheid van identiteit en droom we willen behouden.

Canada kan snel vooruitgaan, springen, in een nieuw patroon, een model van communicatieverbindingen, een beschaving die meer is dan een greep naar macht en dominantie, een plaats die het vuur van de wereldwijde bedrading kanaliseren, waar politieke allianties onderhevig zijn aan elektrische eb en vloed, en de alchemistische cultivaties van verbeelding en waarneming, van het zelf, kunnen voorafgaan aan de ideologie van het kapitaal.

Elektrisch vuur en het vuur van hebzucht ontsteken economieën. In die stroom worden landen gedigitaliseerde grondstoffen op beursvloeren en op ratingschermen van beleggers. Een land wordt een product dat moet worden beoordeeld op zijn gehoorzaamheid aan het betalen van tekorten en schulden.

Er moet betrokkenheid zijn, er moet protest zijn.

Het corporatistisch-economische model van de samenleving lijkt ons te regeren. Economen, vaak ten laste van transnationale bedrijven, beslissen voor ons wat democratie is en zal zijn.

verlichting moet een mensenrecht zijn.