Lleyton Hewitt beroemde citaten

Wedstrijden worden zo vaak gewonnen en verloren in de kleedkamer.

Zelfs toen ik Nummer 1 in de wereld was, nam ik het één wedstrijd tegelijk. Ik was nooit een speler om te ver vooruit te kijken, de manier waarop draws kunnen uitpannen.

Ik zou veel liever in drie of vier sets winnen dan de hele tijd de afstand te gaan; Ik lijk iedereen nogal door de wringer te laten gaan.

Toen ik een kind was in Adelaide, droomde ik ervan om Nummer 1 in de wereld te worden, een grand slam en de Davis Cup voor Australië te winnen.

Ik ben niet iemand die motivatieboeken moet lezen.

Misschien moet ik wat harder werken aan klei. Het is een uitdaging en ik heb altijd van uitdagingen gehouden. Of ik ooit de Fransen zal winnen en meester spelen op klei, wie weet? Maar Ik zal het proberen.

Dat is wanneer je je tanden moet knijpen en daar moet blijven en een manier moet vinden om te winnen als je niet je beste tennis speelt - daar kan ik trots op zijn

Tennissers gaan naar een persconferentie, en bijna iedereen is hetzelfde. We doen heel weinig anders op een dagelijkse basis.

Ik ben twee verschillende mensen. Wat je op het veld ziet is gewoon natuurlijk voor mij. Ik draag mijn hart op mijn mouw. Ik heb altijd gezegd Cmon puur om mezelf op te starten. Buiten het veld ben ik een stuk shyer. Ik blijf bij mijn team en mijn familie en mensen die ik vertrouw.

Ik heb soms mijn beste Davis Cup-wedstrijden buiten huis gespeeld als je een beetje meer in het moment blijft. Maar het is moeilijk als de helft van de menigte op je spuugt.

Ik heb waarschijnlijk meer kritiek dan veel mensen daar. Aan het eind van de dag blokkeer je alles, vooral met je persoonlijke leven.

Er zijn mensen die van je houden en mensen die je haten, maar voor mij, meer nog, denken mensen alleen dat ze me kennen door hoe ik me gedraag of presteer op een tennisbaan.

Ik had het geluk om de Davis Cup te winnen in mijn eerste jaar in 1999. Ik won mijn eerste slam op de US Open in 2001 en werd later dat jaar Wereld nummer 1. Op mijn twintigste had ik alles al gedaan.

Oh, ik word behoorlijk opgewonden op het veld. Ik probeer met veel emotie te spelen, vooral als ik voor een groot publiek speel. Ik wil naar buiten gaan en mijn best doen, en om dat te doen, moet ik met de meeste energie Spelen.

Ik hield van Pat Cash, en ik hield van Mats Wilander. Ik ging naar de Australian Open met mijn ouders, en ik zag hoe Wilander werd gejuichd door de Zweedse fans, en met zijn spelstijl als de mijne, maakte ik vergelijkingen met hem.

Ik ben één blessure verwijderd van het ophangen van het racket op elk moment.

Ik heb geluk: Ik kan spelen zolang ik wil spelen. Er is geen coach of trainer die tegen me gaat zeggen dat ik ben gedropt of ontslagen, het is tijd om verder te gaan. Ik kan spelen zolang ik wil spelen.

Ik wil niet tennissen in mijn vrije tijd. Ik ben meer geïnteresseerd in gymwerk en dat soort dingen. We hebben veel scholen en banen in de buurt waar ik woon, dus als ik echt wil spelen, hoef ik niet te ver te gaan.

Ik ben meer in die Rafa Nadal high-energy high-octane schimmel daarbuiten. Ik draag die emotie op het veld. Zo speel ik mijn beste tennis. Mensen vinden dat leuk of niet. En dat kan ik niet veranderen: dat is wie ik ben op een tennisbaan.

Mijn Videogame personage is een beetje knapper dan ik, eigenlijk. Ik denk niet dat hij zich zorgen hoeft te maken dat zijn haar in de war raakt.

Als ik naar buiten ga om te spelen, geloof ik nog steeds dat ik net zo goed ben als iedereen die er is. Ik hoef niemand ongelijk te bewijzen. Ik weet wat ik gedaan heb en hoe goed ik kan spelen.

Ik denk dat ik mentaal net zo hard was als ik ooit ben geweest. Ik had het gevoel dat ik de situatie zowel op als buiten het veld zeer goed heb aangepakt. Het voelde alsof ik het moest doen.

Dat is waar je al het harde werk voor doet, om te spelen in situaties die je lichaam door slopende tijden brengen. Als je er niet toe in staat bent, trek je terug.

Grand Slams zijn grappige dingen. Je moet proberen een manier te vinden om de eerste week door te komen en jezelf in de tweede week in een positie te plaatsen. Er gebeuren veel vreemde dingen.

Geen idee. Ben ik niet altijd volwassen geweest?

Tien minuten? Dat zijn de vrouwen. Het is niet voor de mannen, niet voor het echte spel, Maat.

Ik ben een buitenkans op Roland Garros, maar mijn focus ligt echt op Wimbledon, waar het realistisch is tussen mij en Roger Federer om te winnen.

Misschien als je in Londen of Amerika speelt, voel je die druk niet zo veel.

Eindelijk ben ik echt blij met de manier waarop ik weer speel na een paar frustrerende jaren.

Grand Slams zijn anders. Als je een paar wedstrijden kunt doorstaan, gaat de loting open en krijg je zelfvertrouwen. Je hebt gewoon een beetje geluk nodig, je komt door die openingswedstrijden en je weet nooit wat er kan gebeuren.

Ik wilde werken aan de vier majors en de Davis Cup. Ik weet dat het voor veel mensen misschien niet te veel betekent, maar voor mij betekent Davis Cup heel veel.

Ik heb het gevoel dat als ik hard en hard ben en veel wedstrijden heb gespeeld, ik die competitieve winnende geest heb en ik kan op wat rollen komen zoals ik vorig jaar deed. Ik won San Jose, Indian Wells en maakte de halve finale in Miami, dus het kan voor mij gebeuren.

Je speelt altijd graag in de finale van elk toernooi. De grand slams en dat soort dingen zijn duidelijk de prioriteiten maar alle titels gaan op je plaat.

Ik was eigenlijk heel blij met waar mijn spel was. Dat is waarschijnlijk het meest teleurstellende aspect.

Waarom heb je de wedstrijd verlaten?

Hij zal de geschiedenis ingaan als een van de jongens die onze sport op veel manieren heeft veranderd, niet alleen de manier waarop hij het spel speelde, maar ook de manier waarop hij zich op en buiten het veld gedroeg.

Hij is daarboven. Maar (Marat) Safin, op zijn spel, is net zo moeilijk te verslaan.