Lance Armstrong beroemde citaten

Alles is mogelijk. Er kan je worden verteld dat je een kans van 90 procent of een kans van 50 procent of een kans van 1 procent hebt, maar je moet geloven en vechten.

Ik geloof dat de geest het lichaam aandrijft, en als de Geest zegt dat we het willen doen, dan zal het lichaam volgen.

Hoe sneller Ik pedaal, hoe sneller ik kan stoppen.

Ik denk dat als ik het vanuit een atletisch standpunt bekijk, ik niet echt een andere Tour hoef te winnen. Zeven Tours was voor mij een droom, zes brak het record, dus dat acht niet echt veel betekent.

Als je ooit een tweede kans in het leven krijgt voor iets, moet je er helemaal voor gaan.

Ik fiets om de kankerboodschap wereldwijd te brengen.

Als je bang was om van de fiets te vallen, zou je nooit instappen.

Mijn acties en reacties, en de manier waarop ik bepaalde scenario ' s behandelde, waren veel te ver gegaan, dus ik verdiende wat straf.

Winnen gaat om het hart, niet alleen om de benen. Het moet op de juiste plaats zijn.

Het is frustrerend in de zin dat ik nog steeds denk dat ik zou kunnen concurreren in een sport op een vrij hoog niveau, waar niemand om geeft. Niemand wil me dat horen zeggen.

Ik neem niets voor lief. Ik heb nu alleen maar goede dagen, of geweldige dagen.

Er was daar zeker een oneerlijkheid die ik volkomen betreurenswaardig en onvergeeflijk vind. Het afluisteren, het pesten: niet helemaal waar.

Alles is mogelijk, maar je moet geloven en vechten.

Op dit punt van mijn leven wil ik niemand beschermen. Ik wil zeven mensen beschermen en ze hebben allemaal de achternaam Armstrong.

Ik wil op honderdjarige leeftijd sterven met een Amerikaanse vlag op mijn rug en de ster van Texas op mijn helm, na een afdaling in de Alpen op een fiets met 75 mijl per uur te hebben geschreeuwd.

Ik denk niet dat iemand anders van mijn generatie federale agenten aan hun deur had staan met een badge en een pistool, zeggende: 'Je gaat mijn vragen beantwoorden'.

Kanker maakt het niet uit of je Republikein of Democraat bent.

Alles in mijn leven is in perspectief. OK, perspectief eb en vloed. Ik heb slechte dagen gehad, maar de laatste jaren niet. Een slechte dag is 2 oktober 1996: 'we hebben slecht nieuws voor je, je hebt gevorderde testikelkanker en je hebt een kans om te overleven.'Dat is een slechte dag.

Ik probeerde het verhaal te beheersen.

Ik wilde de Tour de France winnen. En toen ik het een keer won, wilde ik het opnieuw doen, en opnieuw, en opnieuw, het ging gewoon door. Er was dus geen andere competitieve omgeving.

Pijn is tijdelijk. Het kan een minuut duren, of een uur, of een dag, of een jaar, maar uiteindelijk zal het verdwijnen en iets anders zal zijn plaats innemen. Als ik echter stop, duurt het eeuwig.

Ik kreeg de drie dingen die ik wilde. Ik deed mijn werk, ik werkte hard in het proces, en ik koester de herinneringen, en ze zijn van mij.

Niemand hoeft om mij te huilen. Ik zal geweldig zijn.

Ik kan nog steeds niet golfen.

Als kinderen de mogelijkheid hebben om alle kansen en percentages te negeren, dan kunnen we misschien allemaal van hen leren. Als je erover nadenkt, welke andere keuze is er dan te hopen? We hebben twee opties, medisch en emotioneel: opgeven, of vechten als de hel.

Als ik in 2015 zou racen, Nee, zou ik het niet opnieuw doen omdat ik denk dat je dat niet hoeft te doen. Als je me terugbrengt naar 1995, toen doping volledig doordringend was, zou ik het waarschijnlijk opnieuw doen.

Als je naar Wikipedia gaat en je kijkt naar de Tour de France, is er een enorm blok in de Eerste Wereldoorlog zonder winnaars, en er is nog een blok in de Tweede Wereldoorlog. En dan lijkt het alsof er weer een wereldoorlog is.

Een triatleet won de Tour de France zeven keer.

Ik ben geen geduldig persoon.

Mijn moeder vertelde het me...als je ergens wilt komen, moet je het zelf doen, want niemand gaat het voor je doen.

Wat er uiteindelijk toe doet, is wat collectief die mensen op straat - of dat nu de fietsgemeenschap is, de kankergemeenschap - het uitmaakt wat ze denken.

De waarheid is, als je me zou vragen om te kiezen tussen het winnen van de Tour de France en kanker, zou ik kanker kiezen. Hoe vreemd het ook klinkt, ik zou liever de titel van kankeroverlevende hebben dan winnaar van de Tour, vanwege wat het voor mij heeft gedaan als mens, man, echtgenoot, zoon en vader.

Ik heb lang geprobeerd een organisatie op te bouwen [de Lance Armstrong Foundation die na zijn bekentenis zijn naam veranderde in Livestrong] om veel mensen te helpen.

Er komt een moment in het leven van ieder mens waarop hij moet zeggen: 'genoeg is genoeg.'

Voor altijd is een groot woord. Ik ga nergens heen.

We hebben twee opties, medisch en emotioneel: opgeven of vechten als de hel.

Het verbod heeft niets te maken met Livestrong of mijn vermogen om in de kankergemeenschap te werken. Misschien versnelt het het. Ik ken de voorbeelden in Groot-Brittannië van atleten die zijn gevallen niet. Ik ken de voorbeelden in de Verenigde Staten - de Tiger Woods, De Michael Vicks, zelfs de Bill Clintons - mensen die nog steeds in staat zijn om te werken.

Hard werken, opoffering en focus zullen nooit opduiken in tests.

Het verbod is volledig uit mijn handen. En ik denk dat in de meeste mensen, zelfs als het onrealistisch is voor hen, het een is waar ik mezelf geen keuze op liet.

Fietsen is zo zwaar, het lijden is zo intens, dat het absoluut reinigend is. De pijn is zo diep en sterk dat er een gordijn over je hersenen neerdaalt.Iemand vroeg me eens wat voor plezier ik had om zo lang te rijden. plezier???? Ik zei.ik begrijp de vraag niet.ik deed het niet voor het plezier; ik deed het voor de pijn.

We willen allemaal vergeven worden. Er zijn veel echt, echt slechte mensen die vergeven willen worden, maar nooit vergeven zullen worden, en ik zou in dat kamp kunnen zijn.

Een boo is veel luider dan een cheer.

Dat was mijn beslissing, dus daar moet ik verantwoordelijk voor zijn. Het was een van de grootste fouten van mijn leven en ik heb geen goede reden waarom ik terug wilde komen, Ik heb geen goede reden om het allemaal te doen.

Weet je, ooit dacht ik eraan om te stoppen toen ik tegelijkertijd hersen -, long-en testikelkanker kreeg. Maar met de liefde en steun van mijn vrienden en familie stapte ik weer op de fiets en won ik de Tour de France vijf keer op rij. Maar ik weet zeker dat je een goede reden hebt om te stoppen.

Ik probeer mezelf niet te rechtvaardigen, of te zeggen dat het me niet spijt, of niet berouwvol.

Iedereen die denkt dat ze alleen kunnen werken, wordt omringd door niets anders dan rivalen, zonder metgezellen. Het feit is dat niemand alleen ascendeert.

Ik raced omdat ik betaald werd om een baan te doen en ik voelde dat ik het moest doen. Nummer twee: Ik reed omdat ik van het proces hield, ik hield van trainen, me voorbereiden op de race, Ik hield van dat alles. En nummer drie rende ik voor mijn herinneringen. Ongeacht wat iemand wil geven of wegnemen, je kunt mijn herinneringen niet afnemen.

maak van een obstakel een kans, maak van een negatief een positief.

Ik heb geen veld van duizend mensen nodig. Iedereen kan je vertellen dat wie hulp nodig heeft, Ik ben blij om te helpen.

Om welke reden dan ook, misschien komt het door mijn verhaal, maar mensen associëren Livestrong met lichaamsbeweging en fysieke fitheid, gezondheid en levensstijl keuzes zoals die.