Florence Nightingale beroemde citaten

Ik schrijf mijn succes hieraan toe-Ik heb nooit een excuus gegeven of aangenomen.

Verpleegkunde is een kunst: en als het een kunst wil worden, vereist het een exclusieve toewijding die even hard is voorbereid als het werk van een schilder of beeldhouwer; want wat heeft het te maken met dood doek of dood marmer, vergeleken met het te maken hebben met het levende lichaam, de tempel van Gods Geest? Het is een van de Schone Kunsten: ik had bijna gezegd, de mooiste van de Schone Kunsten.

Leef je leven zolang je het hebt. Het leven is een prachtig geschenk. Er zit niets kleins in. Want de grootste dingen groeien door Gods wet uit de kleinste. Maar om je leven te leiden moet je het disciplineren. Je moet het niet wegkwijnen in "een eerlijk doel, een dwalende daad, een onbestendige wil", maar je gedachten, je daden, allemaal tot hetzelfde doel laten werken en dat doel, niet het zelf maar God. Dat noemen we karakter.

De belangrijkste praktische les die verpleegkundigen kunnen krijgen, is hen te leren wat ze moeten observeren.

Verpleegkunde is een progressieve kunst, zodat stilstaan achteruitgaan is.

Hoe weinig kan er gedaan worden onder de geest van angst.

Verlies dus nooit de gelegenheid om een praktisch begin aan te dringen, hoe klein ook, want het is wonderlijk hoe vaak in zulke zaken het mosterdzaad ontkiemt en zelf wortelt.

Tenzij we vooruitgang boeken in onze verpleegkunde elk jaar, elke maand, elke week, geloof me op mijn woord dat we teruggaan.

Ik denk dat iemands gevoelens zich verspillen in woorden; ze moeten allemaal worden gedistilleerd in acties die resultaten opleveren.

Hoe weinig we ook weten over de manier waarop we worden beïnvloed door vorm, kleur en licht, we weten wel dat ze een daadwerkelijk fysiek effect hebben.

Een mens houdt niet op te bestaan bij de dood. Het is verandering, niet vernietiging, die plaatsvindt.

De wereld wordt teruggezet door de dood van iedereen die de ontwikkeling van zijn of haar bijzondere gaven moet opofferen aan conventionaliteit.

Mensen spreken over het navolgen van Christus, en imiteren hem in de kleine onbeduidende formele dingen, zoals het wassen van de voeten, het zeggen van zijn gebed, enzovoort; maar als iemand de werkelijke navolging van hem probeert, zijn er geen grenzen aan het geschreeuw waarmee de aanmatiging van die persoon wordt veroordeeld.

Het verhaal dat hij geeft over verpleegsters verslaat alles wat zelfs Ik weet. Deze jonge profeet zegt dat het allemaal dronkaards zijn, zonder uitzondering, zusters en zo, en dat er maar twee zijn die de chirurg kan vertrouwen om de patiënten hun medicijnen te geven.

Angst, onzekerheid, wachten, verwachting, angst voor verrassing, doen een patiënt meer kwaad dan enige inspanning.

Ik ben er zeker van overtuigd dat de grootste helden degenen zijn die hun plicht doen in de dagelijkse sleur van Binnenlandse Zaken terwijl de wereld draait als een waanzinnige dreidel.

Ziekenhuizen zijn slechts een tussenstadium van beschaving, nooit bedoeld ... om de hele zieke bevolking op te nemen. Mogen we hopen dat de dag komt ... wanneer elke arme zieke de mogelijkheid heeft om een deel te hebben aan een ziekenverpleegster in het district thuis.

De eerste vereiste in een ziekenhuis is dat het de zieken geen kwaad mag doen.

De martelaar offerde zichzelf geheel tevergeefs op. Of liever niet tevergeefs, want ze maken het egoïstische zelfzuchtiger, het luie meer lui, het enge smaller.

Religieuze mensen zijn en moeten nu ketters zijn - want we mogen niet bidden, behalve in een "vorm" van woorden, die vooraf is gemaakt-of aan God denken, maar met een vooraf afgesproken idee.

Ik heb in hetzelfde bed gewoond en geslapen met Engelse gravin en Pruisische boerenvrouwen... geen enkele vrouw heeft meer passie onder vrouwen dan ik.

Een vrouw kan niet leven in het licht van intellect. De maatschappij verbiedt het. Die conventionele frivoliteiten, die haar 'plichten' worden genoemd, verbieden het. Haar 'huiselijke plichten', hoogdravende woorden, die voor het grootste deel slechts slechte gewoonten zijn (waarvan ze niet de moed heeft zich te bevrijden, de kracht om door te breken), verbieden het.

Laat mensen die ziekte en dood moeten waarnemen terugkijken en proberen in hun waarneming de verschijningen te registreren die voorafgingen aan terugval, aanval of dood, en niet beweren dat er geen waren, of dat er niet de juiste waren. Een gebrek aan de gewoonte om omstandigheden te observeren en een verstokte gewoonte om gemiddelden te nemen zijn vaak even misleidend.

Wat de verschrikkingen van de oorlog zijn, kan niemand zich voorstellen. Het zijn geen wonden en bloed en koorts, gevlekt en laag, of dysenterie, chronisch en acuut, kou en hitte en hongersnood. Het zijn dronkenschap, brutaliteit, demoralisatie en wanorde van de kant van de inferieure... jaloezie, gemeenheid, onverschilligheid, egoïstische wreedheid van de kant van de meerdere.

Als er niemand was die ontevreden was met wat ze hebben, zou de wereld nooit iets beters bereiken.

De hoeveelheid verlichting en comfort die de zieken ervaren nadat de huid zorgvuldig is gewassen en gedroogd, is een van de meest voorkomende waarnemingen die op een ziekbed worden gemaakt.

Volumes worden nu geschreven en gesproken over het effect van de geest op het lichaam. Veel ervan is waar. Maar ik wou dat er iets meer werd gedacht aan het effect van het lichaam op de geest.

Geen mens, zelfs geen arts, geeft ooit een andere definitie van wat een verpleegster zou moeten zijn dan dit: toegewijd en gehoorzaam. Deze definitie zou net zo goed zijn voor een portier. Dat kan zelfs voor een paard. Dat zou niet goed zijn voor een politieman.

... mensen hebben grote plannen gebaseerd op een paar woorden.

Laten we onszelf nooit als voltooide verpleegsters beschouwen....we moeten ons hele leven leren.

Onnodig lawaai is het meest wrede misbruik van zorg dat kan worden toegebracht aan de zieken of de put.

Mogen we hopen dat, wanneer we allemaal dood en verdwenen zijn, leiders zullen opstaan die persoonlijk ervaren zijn in het harde, praktische werk, de moeilijkheden en de vreugde van het organiseren van verpleegkundige hervormingen, en die veel verder zullen gaan dan alles wat we hebben gedaan!

Ik kan geen sympathie of hulp verwachten van mijn familie.

We weten niets van het principe van gezondheid, waarvan de positieve pathologie het negatieve is, behalve uit observatie en ervaring. En niets dan observatie en ervaring zal ons de manieren leren om de gezondheidstoestand te behouden of terug te brengen. Vaak wordt gedacht dat geneeskunde het genezingsproces is. Het is niet zoiets; ... de natuur geneest alleen. ... En wat (echte) verpleging te doen heeft ... is om de patiënt in de beste conditie te brengen voor de natuur om naar hem te handelen.

Want het kan gerust gezegd worden, niet dat de gewoonte van een bereidwillige en correcte observatie ons op zichzelf nuttige verpleegsters zal maken, maar dat we zonder deze gewoonte nutteloos zullen zijn met al onze toewijding.

De specifieke ziektedoctrine is het grote toevluchtsoord van zwakke, onbeschaafde, onstabiele geesten, zoals die nu in de medische beroepsgroep heersen. Er zijn geen specifieke ziekten; er zijn specifieke ziektevoorwaarden.

De eerste mogelijkheid van landelijke netheid ligt in de watervoorziening.

Er zijn geen specifieke ziekten alleen specifieke ziektevoorwaarden

Ik ben het nog niet waard, en Ik zal het verdienen om een opgeleide verpleegster genoemd te worden.

Ascetisme is het onbeduidendheid van een liefhebber met zijn macht, een kinderachtig koketteren met zijn egoïsme of zijn ijdelheid, in de afwezigheid van een voldoende groot doel om het eerste te gebruiken of het laatste te overwinnen.

Morele activiteit? Zoiets is nauwelijks mogelijk! Alles is schetsmatig. De wereld doet niets anders dan schetsen.

Het lijkt misschien een vreemd principe om als de allereerste vereiste in een ziekenhuis te verklaren dat het de zieken geen kwaad moet doen. Het is echter noodzakelijk een dergelijk beginsel vast te stellen ...

De natuur geneest alleen. ... wat de verpleging moet doen ... is om de patiënt in de beste conditie te brengen voor de natuur om naar hem te handelen.

ziekten zijn, zoals uit alle ervaring blijkt, bijvoeglijke naamwoorden, geen zelfstandige naamwoordsubstantieven.

Het' Koninkrijk der hemelen is inderdaad binnen', maar we moeten er ook een scheppen buiten, omdat we bedoeld zijn om naar onze omstandigheden te handelen.

Ik kan me de tijd niet herinneren dat ik niet naar de dood verlangde. ... jarenlang keek ik naar de dood zoals geen zieke man ooit naar de ochtend keek.

Gemiddeld ... verleid ons weg van minutieuze observatie.

[Over Thomas Babington Macaulay:] hij was een zeer onaangename metgezel voor mijn fantasie ... Zijn gesprek was een processie van één.

Nooit toestaan dat een patiënt wordt gewekt, opzettelijk of per ongeluk, is een sine qua non van alle goede verpleging.

Verpleegkunde is een kunst: en als het een kunst wil worden, vereist het een exclusieve toewijding die even hard is voorbereid als het werk van een schilder of beeldhouwer.