Mervyn Peake beroemde citaten

Elke dag leef ik in een glazen kamer, tenzij ik het breek met het stoten van mijn zintuigen en door de versplinterde muren naar het grote landschap ga.

Deze toren, ongelijkmatig bedekt met zwarte klimop, stond op als een verminkte vinger uit de vuisten van knokkeld metselwerk en wees godslasterlijk naar de hemel. 'S nachts maakten de uilen er een echo van keel van; overdag stond hij stemloos en wierp zijn lange schaduw.

Leven is al een wonder genoeg.

En nu, mijn arme oude vrouw, Waarom huil je zo bitter? Het is herfst. De bladeren vallen van de bomen als brandende tranen - de wind huilt. Waarom moet je ze nabootsen?

Ik wil veel eten, denk ik vandaag.

'S middags, Rijp als donder en stil als gedachte, was ongevingerd gevlucht.

Er is een broederschap onder de Vriendelijk-dichter en defter en meer integraal - dan enig ander gangpad of coven - want liefde klonk voor de kapelbel

In de aanwezigheid van echte tragedie voel je geen pijn, geen vreugde of haat, alleen een gevoel van enorme ruimte en tijd opgeschort, de grote deuren open naar de zwarte eeuwigheid, het opkomen over het verschrikkelijke veld van die laatste enorme, onbeantwoorde vraag.

Er zijn tijden dat de lucht die tussen stervelingen zweeft, in zijn stilte en stilte zo wreed wordt als de rand van een zeis.

Koude liefde is de mooiste liefde van allemaal. Zo helder, zo helder, zo leeg. Kortom, zo beschaafd.

Een graaf zien als een uil op een schoorsteenplaat, en een deel van iemands gezicht laten verwijderen door een kat, beide op dezelfde ochtend, kan tijdelijk de zelfbeheersing van elke man ondermijnen.

En er zal spoedig een vlamgroene dageraad zijn. En de liefde zelf zal roepen om opstand! Want morgen is ook een dag en Titus is zijn vesting binnengegaan.

Ik zat te piekeren, jongen. Dan is er geen rijker tijdverdrijf. Het dempt een met rottende pluimen. Het geeft sombere muziek. Het is de geur van thuis.

Er is een soort gelach dat de ziel ziek maakt. Lachen als het uit de hand loopt: als het schreeuwt en stampt met zijn voeten, en de klokken laat rinkelen in de volgende stad. Lachen in al zijn onwetendheid en wreedheid. Lachen met het zaad van Satan erin. Het vertrapt heiligdommen; de buik-Bruller. Het brult, het schreeuwt, het waant zich: en toch is het zo koud als ijs. Het heeft geen humor. Het is naakt lawaai en Naakte boosaardigheid.

Talloze kaarsen dribbelden met hete was, en hun vlammen, als kleine vlaggen, fladderden in de onbekende luchtstromen. Duizenden lampen, naakt of gesloten achter gekleurd glas, brandden met hun gloed van paars, amber, grasgroen, blauw, bloedrood en zelfs grijs. De muren van Gormenghast waren als de muren van het paradijs of als de muren van een hel. De kleuren waren duivels of engelachtig, afhankelijk van de kleur van de geest die naar hen keek. Ze zwommen, die muren, met de tinten van de hel, met de tinten van Sion. De borsten van de gevederde Serafijnen; de schubben van Satan.

De zon zonk met een snik en duisternis waadde binnen van alle horizonten, zodat de hemel samentrekte en er geen licht meer over was in de wereld, toen, op dit moment van vernietiging, de maan, alsof ze op haar teken had gewacht, de nacht opzeilde.

[Peake ' s boeken] zijn werkelijke toevoegingen aan het leven; ze geven, zoals bepaalde zeldzame dromen, sensaties die we nooit eerder hadden, en vergroten ons begrip van het bereik van mogelijke ervaringen.

Mervyn Peake is een fijnere dichter dan Edgar Allan Poe, en hij is daarom in staat om zijn fantasiewereld briljant te behouden door drie romans. Het (Gormenghast trilogie) is een heel, heel geweldig werk ... een klassieker van onze tijd.

Wat is tijd... Dat je er zo onderdanig over praat? Moeten wij de slaven zijn van de zon, die tweedehands, overschatte knop van verguld, of van zijn zuster, die dwaze cirkel van zilverpapier? Een vloek over hun belachelijke dictatuur!

Gormenghast, dat wil zeggen, de belangrijkste massa van de oorspronkelijke steen, op zichzelf genomen, zou een zekere zware architectonische kwaliteit hebben getoond als het mogelijk was geweest om de omzeiling van die gemene woningen te negeren die als een epidemie rond de buitenmuren zwermen.

Het afbrokkelende kasteel, opdoemend tussen de mist, ademde het seizoen uit, en elke koude steen ademde het uit. De gekwelde bomen bij het donkere meer brandden en druppelden, hun bladeren gerukt door de wind werden in wilde cirkels door de torens gedraaid. De wolken vervormden zich terwijl ze opgerold lagen, of verplaatsten zich ongemakkelijk op het stenen hemelveld, waardoor kransen omhoog dreven die door de torens dreven en verborgen muren opzwermden.

Door haar, in de microkosmos, snikte de brede aarde. De sterrenbol zonk in haar; de kleuren vervaagden. De doodsdauw steeg op en de wilde vogels in haar borst klommen naar haar keel en verzamelden zich zonder zang, zwevend, alle tumult, van vleugel tot vleugel, zo vurig voor die klimaten waar alle dingen eindigen.

Hij was niet de haat die plotseling opkomt als een storm en plotseling afneemt. Het was, zodra de eerste schok van woede en pijn voorbij was, een berekend ding dat op een bloedloze manier groeide.

Voor welk nut zijn boeken voor iedereen wiens dagen zijn als een torennest met elke tak een plicht.

Sleuren is zo eenzaam als je helemaal alleen blijft hangen.

Ik ben slim genoeg om te weten dat ik slim ben.

Wat haat ik mensen!

Waarom het hart breken dat nooit klopt van liefde?

Want de dood is leven. Alleen het leven is levenloos.

Toen hij tenminste de deur bereikte, was het handvat opgehouden te trillen. Hij liet zich plotseling op zijn knieën zakken en plaatste zijn hoofd en de grillen van zijn linkeroog (dat altijd probeerde het verticale oppervlak van de deur op en neer te rennen), hij was in staat door concentratie, binnen drie centimeter van zijn sleutelgat oog, een oog te observeren dat niet van hem was, niet alleen van een andere kleur dan zijn eigen ijzeren marmer, maar dat, wat overtuigender is, aan de andere kant van de deur was.

We zitten allemaal gevangen in het woordenboek. We kiezen uit die enorme, met papier ommuurde gevangenis onze gevangenen, de kleine zwarte gedrukte woorden, terwijl we in werkelijkheid nieuwe geluiden nodig hebben om uit te spreken, nieuwe bevrijde geluiden die een nieuw effect zouden produceren.

Jaren aan het einde, en zwaarden aan het einde - waar zal het eindigen, als onze oren zich losmaken - wat zal ik uitgeven aan een gerimpelde vriend in een panty als een stel lichten?

Zoals ik het zie, is het leven een poging om te grijpen voordat ze door iemands vingers glippen en in de vergetelheid glijden, de verrassende, de afschuwelijke of de verblindend voortreffelijke vis van de verbeelding voordat ze wegzeilen op de eindeloze stroom en voor altijd verloren gaan in de zwarte oceaan van vergetelheid.

Het was niet zeker welke Betekenis de ceremonie had... maar de formaliteit was niet minder heilig omdat het onbegrijpelijk was.

Maar niet met iedereen ben ik verliefd. Te veel van mijn eigen rust is bij mij.

Berg op en Vertrek. De wereld wacht op je.

Ik ben de wildernis die verloren is in de mens.

Iets om te onthouden, dat: katten voor raketten.

De maan gleed onverbiddelijk in haar hoogtepunt, de schaduwen verschrompelden aan de voeten van allen die hen wierpen, en toen Rantel de holte naderde aan de rand van het verwrongen bos, betrad hij in een plas van zijn eigen middernacht.

Hij zag in geluk de zaden van onafhankelijkheid, en in onafhankelijkheid de zaden van opstand.

Het leven is te vlotjes voor onomatopee.

Hij had geen behoefte meer aan huis, want Hij droeg zijn Gormenghast in zich. Alles wat hij zocht, duwde in zichzelf. Hij was volwassen geworden. Wat een jongen had uitgezet om een man te zoeken, had hij gevonden, gevonden door de daad van het leven.

Ik ben al te rijk, voor mijn ogen mint goud. - Gekleurd Geld

De aarde wervelt naar beneden door de onheilspellende manen van vooraf overwogen generaties.