Robert Jay Lifton beroemde citaten

Ik heb mezelf nooit een goede dokter voorgesteld onder die witte jas, maar ik was al vroeg geïnteresseerd in het idee van genezing en in de psychologische dimensie.

De taal van de totalistische omgeving wordt gekenmerkt door het gedachtebeëindigende cliché. De meest verstrekkende en complexe menselijke problemen worden samengeperst in korte, zeer reductieve, definitief klinkende zinnen, gemakkelijk te onthouden en gemakkelijk uit te drukken. Deze vormen het begin en het einde van elke ideologische analyse.

Ik heb niet het gevoel dat ik als heel jong persoon boeken las die absoluut hun stempel op mijn geest hebben gedrukt.

Ik ben een Brooklyn jongen. Ik ben geboren in Brooklyn, New York, en ben daar opgegroeid, en heb daar het grootste deel van mijn jeugd doorgebracht.

Ja, ik ben erg bezig geweest met de overlevende tijdens mijn hele werk.

En ik dacht aan de psychische verdoving die betrokken is bij strategische projecties van het gebruik van waterstofbommen of nucleaire wapens van welke aard dan ook. En ik dacht ook na over manieren waarop we allemaal ondergaan wat we de verdoving van het dagelijks leven zouden kunnen noemen.

Maar ik bracht slechts twee kalenderjaren door aan de Cornell Universiteit, hoewel het meer dan drie jaar werk omvatte, en ging toen naar de medische school en raakte geïnteresseerd in psychiatrie, en hielp zelfs een soort psychiatrieclub op de medische school te vormen.

Ik deed de eerste studie omdat ik was blootgesteld aan iets dat ik belangrijk en interessant vond - dit gedachtehervormingsproces - in het leger.

Het klinkt misschien verschrikkelijk, maar ik zeg vaak dat het leger me heeft gered van een conventioneel leven in de Verenigde Staten en ik heb ze er nooit echt voor bedankt, omdat ik niet echt pro-militair ben geweest in mijn werk.

Het andere wat er gebeurde was mijn laatste militaire opdracht - dit was in de luchtmacht; ik was ingelijfd om te voorkomen dat ik als soldaat werd opgeroepen, en natuurlijk beoefende ik alleen geneeskunde of psychiatrie in de luchtmacht, dus ik was nooit in enige vorm van gewelddadige strijd.

De eenzijdige uitbuiting van existentiële schuld is de troefkaart van de gedachtehervorming en misschien wel de belangrijkste bron van emotionele invloed op de deelnemers. De kwesties die eromheen draaien, zijn het meest beslissend voor de uitkomst van de gedachtehervorming.

Als kind was ik gefascineerd door sport en ik hield meer van sport dan van wat dan ook. De eerste boeken die ik las waren over sport, zoals boeken over Baseball Joe, zoals een honkbalheld werd genoemd.

Een van de redenen dat ik aan een studie van Nazi-artsen begon, was dat ik in deze persoonlijke reis steeds meer het gevoel had dat ik een Holocauststudie wilde doen en dat ik het steeds meer van daders wilde, waarvan ik dacht dat het meer nodig was.

Nogmaals, ik werd beïnvloed door mijn vader, die zeer atheïst was en er trots op was de traditionele of orthodoxe vormen van het jodendom te bestrijden, waar zijn ouders en de ouders van mijn moeder erg in doordrenkt waren.

Maar toen ik naar Hiroshima ging en begon te studeren of gewoon naar de beschrijvingen van mensen van hun werk te luisteren, was het heel duidelijk dat ze de hele tijd over de dood spraken, over mensen die om hen heen stierven, over hun eigen angst voor de dood.

Kortom, verdubbeling is het psychologische middel waarmee men het kwade potentieel van het zelf aanroept. Dat kwaad is niet inherent aan het zelf, noch vreemd aan het. De verdubbeling uitleven en het kwaad oproepen is een morele keuze waarvoor men verantwoordelijk is, ongeacht het bewustzijnsniveau dat erbij betrokken is.

En ik was verontrust door het harde proza van zoveel psychoanalytisch schrijven, dat in zijn eigen concepten leek te zijn verdronken.

En ik slaagde erin om wat onderzoeksondersteuning te krijgen en om nog anderhalf jaar in Hong Kong te blijven, om mensen uit China te interviewen, zowel westerlingen als Chinezen. En dat was mijn eerste echte onderzoek naar gedachtehervorming of zogenaamde hersenspoeling.

Soms wordt gezegd dat psychiaters artsen zijn die bang zijn voor het zien van bloed. Ik had in die categorie kunnen vallen.

Ik heb veel geleerd van Vietnamveteranen, vooral omdat sommigen zich tegen hun eigen oorlog keerden.

David Frankfurter ' s waardevolle, goed geschreven studie neemt ons mee naar de verre uithoeken van de demonologie. In het documenteren van de schade die wordt toegebracht door anderen kwaad te noemen, vormt hij een uitdaging voor degenen onder ons die, hoe betreurenswaardig ook, geloven in de noodzaak van het concept.

Elke volwassene in de wereld heeft het gevoel dat hij of zij op elk moment kan worden vernietigd door deze wapens die we hebben gemaakt.

Toen ik nog in mijn psychiatrische residentieopleiding in New York City zat, werd ik onderworpen aan de doktersopdracht van die tijd, in de vroege jaren vijftig, ten tijde van de koreaanse Oorlog.