Richard Peck beroemde citaten

De enige manier waarop je kunt schrijven is door het licht van de bruggen die achter je branden.

Ik lees omdat één leven niet genoeg is en in de bladzijden van een boek kan ik iedereen zijn.

Alleen de niet-lezer is bang voor boeken.

We schrijven naar het licht van elk verhaal dat we ooit hebben gelezen.

Als je jezelf niet heel vroeg in je leven op de pagina kunt vinden, ga je op zoek naar jezelf op de verkeerde plaatsen.

We schrijven niet wat we weten. We schrijven wat we ons afvragen.

Als ik een goed boek lees, is het alsof ik de wereld rond reis zonder ooit mijn stoel te verlaten.

11 September we dachten dat we de geschiedenis hadden overtroffen en onze kinderen hadden verteld dat het niet in de buurt was; zelfs toen de geschiedenis Columbine trof, gebeurde het hier niet. We namen de kaarten in de klas, en toen ze veilig waren opgerold, vertelden we de jongeren wat ze wilden horen, dat ze immuun waren voor een dreigende wereld. Maar geschiedenis is geen opgevouwen kaart, of een ongelezen boekboek; nu weten we dat geschiedenis een brandweermanskind is dat alleen thuis wacht.

De jaren gingen voorbij en Mary Alice en ik groeiden langzamer op dan we wilden, sneller dan we ons realiseerden.

Dat betekende dat ik terug kon komen wanneer ik het kon. En ze zei dat ik moest gaan. Ze wist dat de beslissing te zwaar was voor mij om alleen te dragen. Ze kende me door en door. Ze had ogen in haar hart.

Maar zet de hoofden van twee bibliothecarissen bij elkaar en bergen bewegen.

Ik lees.. omdat één leven niet genoeg is

Oma, hoe oud is ze?"Oh, ik weet het niet."Zei oma. Je zou haar hoofd moeten afhakken en de ringen in haar nek moeten tellen.

Schrijven is communicatie, geen zelfexpressie. Niemand in deze wereld wil je dagboek lezen, behalve je moeder.

Iedereen die denkt dat kleine steden vriendelijker zijn dan grote steden, woont in een grote stad.

Ik ving een glimp van geluk op en zag dat het een vogel op een tak was, die op het punt stond vleugel te nemen.

Martin Wilson ' s What They always Tell Us hoort de stemmen van de jongeren terwijl ze worstelen naar volwassenheid...

Roem is een grappig iets, net als een geheim, beide zijn moeilijk te bewaren.

Met de poëzie van plain speaking herschept Shannon Hitchcock het dagelijkse drama van een verdwenen wereld.

Ik ben zo ver weg dat ik de waarheid vertel. Het klinkt als een vreemde taal.

Lees je kinderen twintig minuten per dag voor; Jij hebt de tijd, en zij ook. Lees terwijl de was in de machine ligt; Lees terwijl het diner kookt; Stop een kind in de hoek van je arm en reik naar de bibliotheekboeken. Verberg de afstandsbediening, laat de computerspellen afkoelen, want op een dag gaan je kinderen naar school; herstel? Begaafd? Je hebt de keuze; laat ze hun eerste verhalen horen In het geluid van je stem. Lees 's morgens; Lees' s middags; Lees bij het licht van de maan van de Goede nacht. Draai de pagina ' s samen, zittend dicht bij elkaar, totdat een kleine stem naast je zegt: "Hé, stop niet.

Zo houd je je familie vast. Je houdt ze met open handen vast zodat ze vrij zijn om hun eigen toekomst te vinden. Zo simpel is het.

Humor is woede die werd gestuurd naar het afmaken van school.

Als je gedachten gaat lezen, begin dan met een simpele.

Want niemand anders dan een lezer is ooit schrijver geworden.

Vertrouw nooit een lelijke vrouw. Ze heeft een wrok tegen de wereld, ' zei oma die zelf geen olieverfschilderij was.

[Een jongvolwassenenroman] eindigt niet met een gelukkig leven, maar met een nieuw begin, met het gevoel dat er nog veel leven moet worden geleefd.

...ze zouden je gewoon zeggen om de andere wang toe te keren, nietwaar?...Het probleem is, merkte mevrouw Dowdel op, dat nadat je vier keer de andere wang hebt toegekeerd, je geen wangen meer hebt.

Ik lees omdat ik een dezer dagen deze stad ga verlaten, en ik ga overal heen en iedereen ontmoeten, en Ik wil er klaar voor zijn