John Carlos beroemde citaten

In het leven is er het begin en het einde. Het begin doet er niet toe. Het einde doet er niet toe. Het enige dat telt is wat je ertussen doet-of je bereid bent om te doen wat nodig is om verandering aan te brengen. Er moeten fysieke en materiële offers worden gebracht. Als al het stof is neergedaald en we klaar zijn om te spelen voor de negende inning, de grootste beloning is om te weten dat je je werk deed toen je hier op de planeet was.

Hoe kun je iemand vragen om in de wereld te leven zonder iets te zeggen over onrecht?

De bottom line is, als je thuis blijft, blijft je boodschap thuis bij je. Als je voor rechtvaardigheid en gelijkheid staat, heb je de plicht om de grootst mogelijke megafoon te vinden om je gevoelens kenbaar te maken. Laat je boodschap niet begraven en begraaf jezelf niet.

Het begin doet er niet toe. Het einde doet er niet toe. Het enige wat telt is wat je daartussen doet...de grootste beloning is om te weten dat je je werk deed toen je hier op de planeet was.

Het staat voor diversiteit. Het staat voor visie en kracht. Het staat voor geloof in de juiste dingen. Dat is waar ik denk dat het voor staat.

Ik ben een man die een visie heeft over hoe deze wereld kan zijn, en ik heb mezelf verzameld door alle beproevingen die ik had om me een goed afgerond persoon te maken en nog steeds te vechten voor gerechtigheid.

Laten we beginnen met de zwarte handschoen. Wij vonden het noodzakelijk dat de Olympische Spelen voor het eerst [in 1968] wereldwijd op televisie waren uitgezonden. Het tweede is het feit dat het in Technicolor was. De games zijn nog nooit in kleur vertoond.We wilden duidelijk maken dat we Amerika vertegenwoordigden, maar we vertegenwoordigden Zwart Amerika in het bijzonder, dus daarom deden we de zwarte handschoen aan.

Betrokken raken bij sport en de wereld rondreizen en zien hoe mensen van kleur over de hele wereld werden behandeld, en Amerika is zo ' n grote natie, waarschijnlijk de grootste natie ter wereld, Ik denk dat het ding dat deze natie meer dan wat dan ook zou vernietigen, de ongelijkheid is die we hebben onder mensen van kleur.

The black socks [on me at Olympics in 1968] benadrukte het feit dat we zoveel zwarten en gekleurde mensen hier in de Verenigde Staten hadden, het grootste land ter wereld, dat elke dag in armoede rondliep, dus we wilden illustreren dat deze individuen geen schoenen hadden en ze elke dag 30 kilometer naar en van school moesten lopen zonder schoenen in het grootste land ter wereld.

We wilden de aandacht vestigen op het feit dat er zoveel deals plaatsvonden dat we verandering ten goede voor alle mensen hadden kunnen maken, en we voelden dat we een katalysator zouden zijn om dit onder de aandacht van de samenleving te brengen.

De kralen om mijn nek [op de Olympische Spelen in 1968] gaven aan dat er in de geschiedenis van dit land zoveel zwarten zijn verminkt en gedood door middel van ophangingen.

Ik denk dat de Olympische Spelen zijn gekoppeld aan politieke verklaringen. Als ik terugga naar Berlijn in 1936, was het toen heel politiek georiënteerd, alleen met de nazi ' s.

Peter heeft ons nooit aangeklaagd, hij heeft ons nooit de rug toegekeerd, hij heeft nooit van ons weggelopen, hij heeft nooit iets gezegd tegen waar hij voor stond in Mexico-Stad, en dat was vrijheid, rechtvaardigheid en gelijkheid voor al Gods volk.

Zoals ik iedereen vertel, zeg ik dat de bottom line van mijn leven is dat ik door kwellingen in mijn leven ben gegaan, maar het heeft me sterker gemaakt. Ik ben niet gek geworden, Ik ben geen drugsduivel geworden, Ik ben geen drugsdealer, ik ben geen overvaller.

Ik denk dat het iets is dat we collectief zeiden, in termen van het feit dat we ons voorbereidden op waarschijnlijk de grootste stormen van ons leven, en we moesten sterk staan voor waar we in geloven en de erfenis voortzetten die we net voor de samenleving hebben neergelegd.

Als je naar de Olympische Spelen als geheel kijkt, als we zouden zeggen dat we geen politiek in de Spelen wilden mengen, waarom gebruiken we dan de vlaggen van de natie? Waarom gebruiken we niet één Olympische vlag om alle Olympiërs te omvatten, in tegenstelling tot separatisten in termen van China versus Rusland of Rusland versus de Verenigde Staten? Waarom zeggen we niet gewoon man tegen man?

Rosie Grier was de springplank naar de terugkeer van mijn leven.

Het was alsof toen we naar Mexico-stad gingen [Olympische Spelen in 1968] het zon en stralend en helder was. Toen we thuiskwamen was het chaotisch en stormen overal. Ik denk dat het meest verwoestende ding was om de aanpassing te maken waarom zoveel mensen waarmee je bent opgegroeid in de sport het nodig vonden om hun rug toe te keren en van je weg te lopen.

Ik denk dat de maatschappij moest opgroeien tot de mentaliteit van Peter Norman.

[Sportfunctionarissen] blokkeerden hun steun aan ons. Maar die individuen [ Muhammad Ali, de Jim Browns, de Bill Russells, Kareem Abdul Jabbar ] waren oud genoeg, ze waren wijs genoeg, en ze kenden hun geschiedenis en daarom kwamen ze naar buiten om ons te steunen, omdat ze wisten dat we onze vinger op de juiste zet hadden.

De overheid heeft veel dingen met ons gedaan in termen van het sturen van foto ' s naar mijn huis. Als ik naar een school moest om een toespraak te houden en het studentenvereniging een lied wilde ondertekenen, stuurden ze [een persoon] naar mijn huis en vertelden mijn vrouw dat ik seks had met deze vrouw of dat woman.It ik kwam op het punt dat mijn vrouw niet meer wist wat ze moest geloven, en het feit dat ik geen baan had, ik mijn rekeningen niet kon betalen, het feit dat ik me klaarmaakte om misschien een mentale tegenslag te ondergaan in termen van depressie, we hadden gewoon een enorme hoeveelheid dingen op ons.

Als kind dat opgroeide en zoveel strijd zag plaatsvinden in de samenleving, en in het bijzonder op zwarten en mensen van kleur, had ik als jonge man de kans om getuige te zijn van de verandering die plaatsvond in Harlem, de exodus van blanken die Harlem verlieten, waarvan ik dacht dat het een zeer samenhangende situatie was. Maar ze voelden dat ze moesten vertrekken.

Ik weet zeker dat er mensen in Australië waren die Peter Norman vertelden dat hey, man, je had niet moeten doen wat je deed, je had niet betrokken moeten raken bij die individuen, het was niet jouw zaak.

Gelukkig voor mij kon ik de krant zien en zag dat ze een nieuw programma inhuurden, het Cedar-programma genaamd, en ik herinner me dat ik naar een van mijn Olympische vrienden ging en zei: "Hé, man, dit zou een schot in de arm voor ons kunnen zijn. Laten we naar beneden gaan en solliciteren voor deze Ceder banen."Ik nam een baan aan als tuinman.

Het duurde enige tijd voordat we beseften dat [mensen] niet specifiek zeiden dat ze ons niet mochten of de liefde voor ons hadden die ze in het verleden hadden, noch het respect. Ik denk dat ze ervoor kozen om te vertrekken op basis van het feit dat ze een vergelding voelden voor het feit dat ze geassocieerd waren of een vriendschap hadden met John Carlos of Tommie Smith, of Peter Norman, wat dat betreft.