Jesse Owens beroemde citaten

Vind het goede. Het is overal om je heen. Vind het, laat het zien en je zult erin gaan geloven.

Ik hield altijd van hardlopen... het was iets wat je zelf kon doen, en op eigen kracht. Je kon gaan in elke richting, snel of langzaam als je wilde, vechten tegen de wind als je daar zin in had, op zoek naar nieuwe bezienswaardigheden alleen op de kracht van je voeten en de moed van je longen.

We hebben allemaal dromen. Maar om dromen waar te maken, is er ontzettend veel vastberadenheid, toewijding, zelfdiscipline en inspanning voor nodig.

De gevechten die tellen zijn niet die voor gouden medailles. De worstelingen in jezelf - de onzichtbare, onvermijdelijke gevechten in ons allemaal-dat is waar het om gaat.

Mensen komen naar buiten om je te zien optreden en je moet ze het beste geven dat je in je hebt.

Op een of andere dag heeft elke atleet zin om het rustig aan te doen. Hij stopt met proberen zijn grenzen te overschrijden, en denkt dat hij kan blijven winnen vanwege zijn geluksster, of het pech van zijn tegenstanders. Je moet dit negatieve instinct overwinnen, dat ons allemaal treft, en dat het enige verschil is tussen de persoon die een race wint en degenen die verliezen. Dit is de strijd die je elke dag van je leven moet voeren.

Als je niet probeert te winnen, kun je net zo goed de Olympische Spelen in iemands achtertuin houden.

Kampioenschappen zijn mythisch. De echte kampioenen zijn degenen die leven door wat ze in hun huizen en kerken worden onderwezen. De houding dat' we moeten winnen ' in de sport moet worden veranderd. Leer uw jongeren, die de toekomstige hoop van Amerika zijn, het belang van liefde, respect, toewijding, vastberadenheid, zelfopoffering, zelfdiscipline en een goede houding. Dat is de weg naar de kampioenschappen.

De zwarte vuist is een betekenisloos symbool. Als je het opent, heb je niets anders dan vingers - zwakke, lege vingers. De enige keer dat de zwarte vuist betekenis heeft is als er geld in zit. Daar ligt de kracht.

Eén kans is alles wat je nodig hebt.

Een leven lang trainen voor slechts tien seconden.

Prijzen worden gecorrodeerd, vrienden verzamelen geen stof.

Het gaat allemaal zo snel, en karakter maakt het verschil als het dichtbij is

Ik wilde geen deel uitmaken van de politiek. En ik was niet in Berlijn om tegen één atleet te concurreren. Het doel van de Olympische Spelen was om je best te doen. Zoals ik lang geleden van Charles Riley had geleerd, is de enige overwinning die telt de overwinning op jezelf.

Vriendschappen geboren op het gebied van atletische strijd zijn het echte goud van de concurrentie. Prijzen worden gecorrodeerd, vrienden verzamelen geen stof.

Hoewel ik niet werd uitgenodigd om Hitler de hand te schudden, werd ik ook niet uitgenodigd in het Witte Huis om de President de hand te schudden.

Uiteindelijk is het extra inspanning die een winnaar van de tweede plaats scheidt. Maar winnen kost ook veel meer dan dat. Het begint met volledige beheersing van de fundamenten. Dan is verlangen, vastberadenheid, discipline en zelfopoffering nodig. En tot slot, het vergt veel liefde, eerlijkheid en respect voor je medemens. Zet alles bij elkaar, en zelfs als je niet wint, hoe kun je dan verliezen?

De weg naar de Olympische Spelen leidt naar geen stad, geen land. Het gaat veel verder dan New York Of Moskou, het oude Griekenland of Nazi-Duitsland. De weg naar de Olympische Spelen leidt-uiteindelijk-naar het beste in ons.

Hardlopen is echt. Het is allemaal vreugde en wee, hard als diamant. Het maakt je vermoeid voorbij het begrip, maar het maakt je ook vrij.

Ik realiseerde me nu dat militantisme in de beste zin van het woord het enige antwoord was waar het de zwarte man betrof, dat elke zwarte man die in 1970 geen militant was, blind of een lafaard was.

Het geheim is om eerst een volbloed paard te kopen omdat het de meest nerveuze dieren op aarde zijn. Haal dan het grootste pistool dat je kunt vinden en zorg ervoor dat de starter dat grote pistool direct bij het oor van het nerveuze volbloed afvuurt.

Ik vocht, ik vocht harder . . . maar één cel tegelijk kroop paniek in mijn lichaam en nam me over.

Hij was constant op me over het werk dat ik moest doen en de verantwoordelijkheid die ik had op de campus. En hoe ik mezelf moest kunnen dragen omdat mensen keken.

Nadat ik thuiskwam van de Olympische Spelen van 1936 met mijn vier medailles, werd het steeds duidelijker dat iedereen me op de rug zou slaan, mijn hand zou willen schudden of me naar hun suite zou brengen. Maar niemand zou me een baan aanbieden.

Ik besloot dat ik niet naar beneden zou komen. Ik wilde vliegen. Ik zou voor altijd in de lucht blijven.

Het drong tot me door met verblindende helderheid. Ik realiseerde me: Ik was in een andere zeldzame soort stratosfeer gesprongen - een die slechts een handvol mensen in elke generatie het geluk hebben te kennen.

Als je niet probeert te winnen, kun je net zo goed de Olympische Spelen in iemands achtertuin houden. De spanning van het concurreren draagt de spanning van een gouden medaille met zich mee. Men wil winnen om zichzelf de beste te bewijzen.

Alleen bij God?s genade heb ik het vandaag laten zien en alleen door God?s grace zal ik morgen ooit zien.

Toen ik terugkwam, na al die verhalen over Hitler en zijn snub, kwam ik terug naar mijn geboorteland, en ik kon niet voorin de bus rijden. Ik moest naar de achterdeur. Ik kon niet wonen waar ik wilde. Wat is nu het verschil?

We moeten de rechten en eigendommen van onze medemens respecteren. En leer dan het spel van het leven te spelen, evenals het spel van atletiek, volgens de regels van de samenleving. Als je dat in de praktijk kunt brengen in de gemeenschap waarin je leeft, dan heb je voor mij het grootste kampioenschap gewonnen.

Ik laat mijn voeten zo weinig mogelijk tijd op de grond doorbrengen. Vanuit de lucht, snel naar beneden, en vanaf de grond, snel omhoog.

De enige band die iets waard is tussen mensen is hun menselijkheid.

Voor een tijdje was ik tenminste de beroemdste persoon ter wereld.

Het leven geeft je niet alle oefenwedstrijden die je nodig hebt.

Het leven van de meeste mannen is patchwork quilts. Of op zijn best een bijpassende outfit met een kast en waszak vol incongruente ophopingen. Een leven lang trainen voor slechts tien seconden.

Ik kon geen instrument bespelen. Ik zou gewoon vooraan staan en de nummers aankondigen. Ze lieten me een beetje zingen, maar dat was een vreselijke fout. Ik kan geen melodie in een emmer dragen. We speelden in zwarte theaters en nachtclubs in de hele hel. One-nightters. Apollo Theater in Harlem en het Earle Theater in Philly dat was een grote tijd voor zwarten.

Het is alsof je een lange tijd een hond hebt. Je raakt eraan gehecht en als het sterft, mis je het.

In minder dan zeven dagen ging ik naar een baanwedstrijd in Boston, vloog van daar naar Bowling Green voor de nationale Jaycees, dan naar Rochester voor de blinden, Buffalo voor een andere baanwedstrijd, New York om een film te filmen genaamd The Black Athlete, Miami voor Ford Motor Company, terug naar New York voor 45 minuten om een toespraak te houden, dan naar L. A. voor een andere dezelfde avond.

Elke ochtend, net als in Alabama, stond ik op met de zon, at mijn ontbijt nog voor mijn moeder en zussen en broers, en ging naar school, winter, lente en herfst om te rennen en te springen en mijn lichaam op deze manier te buigen en dat Voor Mr.Charles Riley.

Ik had gemerkt dat hij me een jaar of zo in de gaten hield, vooral als we spelletjes speelden waarbij er werd gerend of gesprongen.

"Zij (Minnie Ruth Solomon) was ongewoon, want hoewel ik wist dat haar familie zo arm was als de onze, leek niets wat ze zei of deed daardoor geraakt. Of door vooroordelen. Of door alles wat de wereld zei of deed. Het was alsof ze iets in zich had dat op de een of andere manier alles niet telde. Ik werd verliefd op haar de eerste keer dat we ooit spraken, en een beetje meer elke keer daarna totdat ik dacht dat ik niet meer van haar kon houden dan ik deed. En toen ik me zo voelde, vroeg ik haar ten huwelijk . . . en ze zei dat ze dat zou doen."

We hadden vroeger veel plezier. We hebben nooit problemen gehad. We aten altijd. Het feit dat we geen biefstuk hadden? Wie heeft er biefstuk gegeten?

Joe Louis en ik waren de eerste moderne nationale sportfiguren die zwart waren... Maar geen van ons kon nationale reclame maken omdat het zuiden het niet wilde kopen. Dat was het sociale stigma waar we onder leefden.

De enige overwinning die telt is die over jezelf.

Ik hield altijd van hardlopen.... Het was iets wat je alleen en op eigen kracht kon doen.

Voor een sprinter is de honderd meter sprint over drie seconden, niet negen of tien. De eerste 'seconde' is wanneer je uit de blokken komt. De volgende is wanneer je omhoog kijkt en je eerste paar stappen zet om de winstpositie te bereiken. Tegen die tijd is de race eigenlijk ongeveer de helft voorbij. De laatste 'seconde' - het langste stukje tijd ter wereld voor een atleet-is die laatste helft van de race, wanneer je echt naar beneden gaat en ziet waar je van gemaakt bent. Het lijkt een eeuwigheid te duren, maar het is allemaal voorbij voordat je kunt denken wat er gebeurt.

Ik had vier gouden medailles, maar je kunt geen vier gouden medailles eten.

Toen ik de kanselier passeerde, stond hij op, zwaaide met zijn hand naar mij en ik zwaaide terug naar hem. Ik denk dat de schrijvers slechte smaak toonden in het bekritiseren van de man van het uur in Duitsland.

Mensen die met me werkten of me kenden, noemden me nog steeds de 'snelste mens ter wereld' omdat ik bijna nooit stopte. Ik had ontdekt dat ik meer gedaan kon krijgen zonder reguliere baan of reguliere uren, maar door alleen te zijn, hier te vliegen om te spreken, te helpen met een public relations-campagne voor een klant daar, mijn reguliere jazzradio-show op te nemen op een ochtend om 5:00 uur voordat ik drie uur later met een vliegtuig naar een andere stad of een ander continent vertrok om een groot sportevenement te leiden.

Hitler snubde me niet-het was FDR die me snubde. De president heeft me niet eens een telegram gestuurd.