Josephine Tey beroemde citaten

De waarheid van iets ligt helemaal niet in iemands verslag ervan. Het ligt in alle kleine feiten van die tijd. Een advertentie in een krant, de verkoop van een huis, de prijs van een ring.

Als je lang genoeg over het ondenkbare nadenkt, wordt het redelijk.

Vasten was goed voor de verbeelding, maar slecht voor de logica.

Paardengevoel is het instinct dat paarden ervan weerhoudt op mannen te wedden.

Je kunt geen blikje aan je staart laten binden en door het leven gaan alsof het er niet is.

Ik verwacht dat dit is hoe de dood is als je hem ontmoet. Nogal oneerlijk, maar onvermijdelijk.

In ziekenhuizen is er geen tijd vrij voor goed gedrag.

De waarheid is niet in de boekhouding, maar in de boekhouding.

Niets brengt dingen zo snel in perspectief als een berg.

Na drie dagen zonder, verdween de wens om een krant te lezen. En echt, men was gelukkiger zonder.

Niets in deze wereld kwam uit tevredenheid. Behalve het menselijk ras.

Zwakke mensen kunnen heel koppig zijn.

De waarheid is vaak vreselijk dun, vind je niet?

Het is de volkomen destructieve kwaliteit. Wanneer je ijdelheid zegt, denk je aan het soort dat zichzelf bewondert in spiegels en dingen koopt om zich in te dekken. Maar dat is slechts persoonlijke verwaandheid. Echte ijdelheid is iets heel anders. Niet een kwestie van persoon maar van persoonlijkheid. Ijdelheid zegt: "Ik moet dit hebben omdat ik mezelf ben."Het is een beangstigend iets omdat het ongeneeslijk is.

Rijkdom ... het gaat er niet om dat je dingen hebt, maar dat je niet iets hoeft te doen wat je niet wilt doen. ... Rijkdom is in staat zijn om je neus te duimen.

Het is niet mogelijk om lief te hebben en wijs te zijn.

Het ergste van het naar beneden duwen van vreselijke dingen in je onderbewustzijn is dat wanneer ze weer opduiken ze zo vers zijn alsof ze in een koelkast waren geweest. Je hebt geen tijd om ze te pakken ... om ze een beetje te vormen.

Briefschrijven is de natuurlijke uitlaatklep van de " odds."De drukke lichamen, de lui, de perverse, de gekken, de feel-it-my-duty ... Ook de vlakte verdorven. Ze schrijven allemaal brieven. Het is hun veilige uitlaatklep, zie je. Ze kunnen zo bemoeizuchtig zijn, zo langdradig, zo obsceen, zo pompeus, als een-idee, als ze willen op papier, en niemand kan ze ervoor schoppen. Dus schrijven ze. Mijn God, hoe ze schrijven!

Er waren mensen die alleen geïnteresseerd waren in het leven door brieven te schrijven. Aan de kranten, aan schrijvers, aan vreemden, aan gemeenteraadsleden, aan de politie. Het maakte niet veel uit voor wie; de voldoening van het schrijven leek alles te zijn.

Hij kende elke scheur op het laatste moment uit zijn hoofd. Hij had kaarten van het plafond gemaakt en er rivieren, eilanden en continenten op verkend. Hij had er gokspelletjes van gemaakt en verborgen voorwerpen ontdekt; gezichten, vogels en vissen. Hij maakte wiskundige berekeningen en herontdekte zijn jeugd; stellingen, hoeken en driehoeken. Er was praktisch niets anders dat hij kon doen dan ernaar kijken. Hij haatte de aanblik ervan.

Het is vreemd, maar als je iemand de ware feiten van een mythisch verhaal vertelt, zijn ze verontwaardigd, niet tegen de kassier, maar tegen jou. Ze willen niet dat hun ideeën verstoord raken. Het wekt een vaag ongemak bij hen op, denk ik, en ze hebben er een hekel aan. Zij verwerpen het en weigeren erover na te denken. Als ze alleen maar onverschillig waren, zou het natuurlijk en begrijpelijk zijn. Maar het is veel sterker dan dat, veel positiever. Ze zijn geïrriteerd. Heel vreemd, is het niet.

Men zou verwachten dat verveling een grote geeuwende emotie is, maar dat is het natuurlijk niet. Het is een klein knagend ding.

Duizend mensen verdronken bij overstromingen in China zijn nieuws: een eenzaam kind verdronken in een vijver is een tragedie.

Gebrek aan onderwijs is een buitengewone handicap wanneer men aanstootgevend is.

De eerste boeken van de meeste mensen zijn hoe dan ook hun beste. Het is degene die ze het liefst wilden schrijven.

Het probleem met jou, liefje, is dat je denkt dat een engel van de Heer een schepsel met vleugels is, terwijl hij waarschijnlijk een slordig mannetje is met een bolhoed.

Het was aangenaam om weer over de winkel te praten; om die elliptische, zinspelende spraak te gebruiken die men alleen met een ander van zijn vak gebruikt.

Dat was de weg met verdriet: het liet je maandenlang alleen totdat je dacht dat je genezen was, en toen zonder waarschuwing het zonlicht uitwiste.