Marsha Norman beroemde citaten

Dromen zijn illustraties uit het boek dat je ziel over je schrijft.

Er zijn dingen die muziek kan doen die taal nooit zou kunnen doen, die schilderkunst nooit zou kunnen doen, of beeldhouwkunst. Muziek is in staat om rechtstreeks naar de bron van het mysterie te gaan. Het hoeft het niet uit te leggen. Het kan gewoon gevierd worden.

We zijn niet bang om onder het bed te kijken of de lakens te wassen; we weten dat het leven rommelig is. We weten dat iemand het moet opruimen, en dat alleen als het wordt opgeruimd, we kunnen hopen opnieuw te beginnen en beter te worden.

We moeten de verhalen van vrouwen van alle leeftijden van hun leven horen om echt een beeld te geven van hoe het voelde om in onze tijd te leven. Dat is onze taak als schrijvers om dat te presenteren en te creëren. Onze taak als schrijvers is niet om zoveel mogelijk geld te verdienen. Het is onze taak om een verslag van deze tijd te maken. Daarom, als je vrouwen en de verhalen van vrouwen weglaat, hebben we gefaald in onze missie. Wij allemaal. Mannen en vrouwen.

Als ik geen muziek in mijn leven had gehad, zou ik de neurasthenische visie van de toneelschrijver zijn.

Muziek drukt verlangen en liefde en vreugde beter uit dan elk stuk dialoog dat je ooit kunt schrijven.

Mensen luisteren naar muziek met Holbewoners oren: Is het een vogelzang of de roep van een leeuw? Het publiek bij een musical danst in hun hart.

Er zijn dagen dat ik denk dat de National Endowment for the Arts een quotasysteem moet uitvaardigen voor de productie van toneelstukken door vrouwen - vooral als je je realiseert dat vrouwen 70 procent van alle theaterkaartjes kopen.

Als iemand 'Ik hou van je' wil zeggen in een eerlijk toneelstuk, zeggen ze het, en dan is het de beurt aan de andere persoon om te praten. Maar in een lied kun je er nog drie minuten over zingen. De muzikale vorm heeft die unieke kans om uitvoerig uit te drukken hoe vreugde echt voelt.

De kern van het falen van de meeste toneelstukken is het onvermogen om een doordacht gesprek over je werk met jezelf te voeren.

Ik groeide op aan de piano en ik verlangde ernaar om musicals te schrijven.

Nadat ik de Pulitzer won, was er een gevoel van: 'Oké, dat is genoeg voor je. Ga nu weg."Wat ik wilde was blijven schrijven, blijven werken. Maar niemand zou iets van mij produceren waarvan ze niet dachten dat het zo groot zou zijn als "nacht, Moeder.'

Ik heb het gevoel dat ik de muzikale taal spreek.

In het theater, als mensen horen dat je een toneelstuk schrijft, willen ze weten waar het allemaal over gaat, of er een rol voor hen is. Je schrijft het vrij snel en het wordt een groepsactiviteit voordat je echt klaar bent om gezelschap te hebben.

Mijn mening is dat musicals liefdesverhalen zijn met geweldige eindscènes. Zo simpel is het. Musicals zijn ook conflicten tussen twee werelden. En volgens die criteria is 'the Color Purple' eigenlijk precies het soort verhaal dat een geweldige musical maakt. Ja, Er zitten harde dingen in, maar 'Les Miserables' en 'Phantom of the Opera' ook.'

Succes is altijd iets waar je van moet herstellen.

Toen 'night, Mother' opende, wist ik niet hoe lang het zou duren voordat ik weer een show op Broadway zou hebben.

over het algemeen ziet het Amerikaanse theater, gedomineerd door mannen, vrouwen die vechten voor hun leven niet als een centrale kwestie.

Mensen denken dat als ze de waarheid vermijden, het misschien verandert in iets beters voordat ze het moeten horen.

Het theater is een gemeenschappelijk evenement, net als de kerk. De toneelschrijver bouwt een mis die voor veel mensen wordt uitgevoerd. Ze schrijft een gebed, dat eigenlijk slechts de verlangens van één hart is.

Ik heb gewoon geen leuke tijd en ik heb geen reden om te denken dat het allesbehalve erger zal worden. Ik ben moe. Ik ben gewond. Ik ben verdrietig. Ik voel me gebruikt.

Mama, ik weet dat je vroeger met de bus reed. Rijden in de bus en het is warm en hobbelig en druk en te luidruchtig en meer dan alles in de wereld wil je uitstappen en de enige reden in de wereld dat je niet uitstapt is het nog steeds vijftig blokken van waar je naartoe gaat? Nou, ik kan nu uitstappen als ik dat wil, want zelfs als ik nog vijftig jaar rijd en dan uitstap, is het dezelfde plek als ik er naartoe stap. Als ik er zin in heb, kan ik er af. Zodra ik er genoeg van heb, is het mijn stop. Ik heb er genoeg van.

Geen. En ik kan ook niets doen, aan mijn leven, om het te veranderen, het beter te maken, me er beter over te laten voelen. Als het beter is, laat het werken. Maar ik kan het stoppen. Zet het uit, zoals de radio als er niets aan staat waar ik naar wil luisteren. Het is alles wat ik echt heb dat van mij is en ik ga zeggen wat er mee gebeurt. En het zal stoppen. En ik ga het stoppen. Dus. Laten we gewoon een leuke tijd hebben.

Familie is gewoon een ongeluk.... Ze willen je niet op je zenuwen werken. Ze willen niet eens je familie zijn, ze zijn het gewoon.

Weten is de meest diepgaande vorm van liefde, iemand de gave geven van kennis over jezelf.

Ik heb een buitensporige en pijnlijke bezorgdheid voor het publiek gehad in mijn schrijvercarrière.

Ik was op wie ik wachtte. Ik heb het niet gehaald.

Kunst is hoe een cultuur haar leven vastlegt, hoe ze vragen stelt voor de volgende generatie en hoe ze herinnerd zal worden.

Het heeft geen zin om je dromen te herinneren ... Er is alleen de onuitsprekelijke vreugde van het afluisteren van je geest, het vangen van kleine glimpen van zijn onafhankelijke leven, een moment rusten in zijn wijsheid, puzzelen, soms lachen, over wat het van plan is, wat het van je maakt.

Gedurende de dag verzamelen onze zielen hun ... indrukken van ons, hoe ons leven voelt. ... Onze geesten verzamelen deze indrukken, houden ze bij elkaar, als stukjes rook in een zak. Dan, als we slapen, openen onze hersenen deze zakken rook ... en kijk eens.

Als je lang genoeg tegen iets Vecht, wordt het een centrale paal in je leven en je rekent erop dat het er is om mee te vechten.

Wat is er zo goed aan een hemel waar, een dezer dagen, je je beschamende oude lichaam terugkrijgt?