Letty Cottin Pogrebin beroemde citaten

We hebben oude vrienden nodig om oud te worden en nieuwe vrienden om jong te blijven.

Als mensen onderdrukt worden, is het een tragedie. Als vrouwen onderdrukt worden, is dat traditie.

Als de familie een boot was, zou het een kano zijn die geen vooruitgang boekt tenzij iedereen peddelt.

Als de familie een vrucht was, zou het een sinaasappel zijn, een cirkel van secties, bij elkaar gehouden maar gescheiden - elk segment verschillend.

Van vrienden kan worden gezegd dat ze "in elkaar vallen" met een even diepe klap als romantische partners verliefd worden.

Wanneer een gezin vrij is van misbruik en onderdrukking, kan het de plaats zijn waar we onze diepste geheimen delen en het meest blootstaan, een plaats waar we leren ons onderscheiden te voelen zonder beter te zijn, en opofferen voor anderen zonder onszelf te verliezen.

Als gezinsgeweld kinderen leert wat thuis goed kan, hoe zullen we dan hopen de nutteloze impuls om wereldse conflicten met geweld op te lossen, te genezen?

Ik vind het zeer symbolisch dat ik voor een commissie van vijftien mannen sta Die verslag zal uitbrengen aan een wetgevend orgaan van honderd mannen vanwege een beslissing van een rechtbank van negen mannen-over een kwestie die miljoenen vrouwen raakt.... Ik heb het gevoel dat als mannen zwanger konden worden, we niet zouden vechten voor deze wetgeving. Als mannen zwanger konden worden, zouden zwangerschapsuitkeringen net zo heilig zijn als de GI Bill.

Het risico voor een vrouw die haar hulpeloze kinderen als haar "taak" beschouwt, is dat de groei van de kinderen naar zelfvoorziening kan worden ervaren als een weerlegging van de onmisbaarheid van de moeder, en dat zij daardoor onbewust hun groei kan saboteren.

Werk-familie conflicten - de trade-offs van je geld of je leven, je baan of je kind-zou niet worden opgedrongen aan vrouwen met zo ' n grote minachting als mannen ervaren dezelfde carrière stagnaties veroorzaakt door de-buck-stops-hier verantwoordelijkheid voor kinderen.

In de zogenaamd verlichte achttiende en negentiende eeuw verschijnen ouderlijke onverschilligheid, kinderverwaarlozing en rauwe wreedheid onder Europeanen van alle klassen.... In het midden van de negentiende eeuw verlieten gezinnen hun kinderen met een snelheid van drieëndertigduizend per jaar.... Het duurde zestig jaar na de criminalisering van wreedheid jegens dieren voordat wreedheid jegens kinderen volgens de Engelse wet strafbaar werd gesteld.... Het geïndustrialiseerde Amerika voegde kinderarbeid toe aan de onderdrukking van de jongeren.

Vergeleken met andere ouders lijken hertrouwde ouders meer naar de goedkeuring van hun kind te verlangen, meer alert te zijn op de emotionele toestand van het kind en gevoeliger in hun ouder-kindrelaties. Misschien is dit het gevolg van verhoogde empathie voor het lijden van het kind, misschien is het een schuldreactie; in beide gevallen geeft het het kind een krachtig wapen-de kracht om het nieuwe huishouden te verstoren en tussen ouder en de nieuwe echtgenoot te komen.

Ultra-Rechts wil ons laten geloven dat gezinnen in de problemen zitten vanwege humanisme, feminisme, seculier onderwijs of seksuele bevrijding, maar de consensus van Amerikanen is dat wat gezinnen uit elkaar scheurt werkloosheid, inflatie en financiële zorgen zijn.

De all American work ethic, destructief genoeg op zichzelf, bevat ook een gender dubbele standaard die de natuurlijke hulpbronnen van beide ouders ontmijnt. Het heeft ons geleerd dat naarmate hun inkomsten en succes toenemen, mannen "mannelijker" worden, terwijl vrouwen "minder vrouwelijk" worden."Deze perverse culturele dynamiek geeft vaders een stimulans om weg te blijven van hun families en zelfmoord te plegen op het werk, terwijl moeders worden gedwongen hun carrière te beperken, wat op zijn beurt hun lonen beperkt en hun families tekort schiet.

Er wordt veel gedaan aan de toenemende wreedheid van de misdaden van jongeren, maar zelden wordt onze bezorgdheid over gevaarlijke kinderen omgezet in bezorgdheid over kinderen in gevaar. We slagen er niet in om het verband te leggen tussen het gebruik van geweld tegen kinderen zelf, en gewelddadig antisociaal gedrag, of het verband tussen het zien van vader die moeder slaat en het kind dat een verband afleidt tussen geweld en mannelijkheid.

Als moeder van een zoon aanvaard ik niet dat vervreemding van mij noodzakelijk is voor zijn ontdekking van zichzelf. Als vrouw zal ik niet meewerken aan het vernederen van vrouwelijke dingen, zodat hij trots kan zijn om een man te zijn. Ik denk graag dat de vrouwen in de toekomst van mijn zoon op mij rekenen.

In de loop der jaren heb ik ontdekt dat ik het leven leef of erover schrijf. Ik kan niet beide tegelijk doen-ik moet het opeenvolgend doen. Als ik onophoudelijk schrijf, verlies ik het contact met de problemen en passies die het werk voeden. Maar als ik te veel betrokken raak bij organisaties of bewegingen, vergeet ik bijna dat ik schrijver ben. Het is een constante strijd om een evenwicht te vinden tussen deze twee werelden - het eenzame schrijversleven en het leven van een activist voor sociale rechtvaardigheid.

Waarom hopen op een lang leven als we het alleen maar gaan vullen met zelfabsorptie, lichaamsonderhoud en beeldherstel? Als we sterven, willen we dan dat mensen uitroepen: 'ze zag er tien jaar jonger uit', of willen we dat ze zeggen: 'ze leefde een geweldig leven'?

Als de schaal van Richter menselijke rampen kon meten, zou het verlies van een kind een tien registreren.

Het is slim om vrienden te zijn met je sekspartner, maar dom om seks te hebben met je vrienden.

Moeders herinneren zich de eerste woorden van een kind en citeren ze in tonen die gewoonlijk voorbehouden zijn aan Byron.

Voor mij bestaat de identiteit van een persoon uit zowel een ' ik 'als een 'wij'. Het ' ik 'bevindt zich in liefde, werk en plezier, maar het bevindt zich ook binnen een betekenisvolle groepsidentiteit - een stam, een gemeenschap, een 'wij'. Amerika is een te grote en saaie stam voor de meesten van ons.

Controle is een groot probleem als je ziek bent. Het is het eerste wat je verliest - andere verliezen komen later.

Het maakt me boos dat zieke mensen op alles en iedereen moeten wachten-artsen, verpleegkundigen, terugbellen, labresultaten, recepten, medicijnen, technici, behandelkamers. Als ziekte de belichaming is van machteloosheid, wat, geloof me, waar is, dan is wachten haar tijdelijke incarnatie.

Ik wil Memory Lane bezoeken, Ik wil daar niet wonen.

Ik voel over moeders zoals ik over kuiltjes denk: omdat ik er zelf geen Heb, merk ik iedereen op die dat wel doet.

Behalve de levenservaring, heeft niets een diepere indruk achtergelaten op mijn vormende zelf dan de films.

Ziekte is de proeftuin van vriendschap.

We kunnen de wereld eraan herinneren dat alle doden aan beide kanten onze verschillen niet hebben opgelost, dus nu is het tijd voor de levenden om geweld af te zweren als een middel om dit conflict op te lossen.

Zoals veel andere romans, wordt de romantiek van de familie zuur als het geld op is. Als we echt om gezinnen zouden geven, zouden we niet toestaan dat 'wedergeboren' patriarchen morele abstracties opsturen als een rookgordijn voor het schandaal van de Amerikaanse gezinseconomie.

Ik had niet voorzien in de oorspronkelijke kwaliteit van mijn plezier, de rauwe lichamelijkheid ervan, de manier waarop mijn hele lichaam vooruit springt als ik mijn kleinkinderen zie na een paar dagen afwezigheid.

Als kennis macht is, is clandestiene kennis macht kwadraat; het kan worden onthouden, uitgewisseld en gebruikt.

Jongens doen niet aan vrouwelijke slimmeriken.

Wij moeders leren ons moedersucces te markeren door de verlengde vlucht van onze dochters.

Een gezin dat met liefde is verbonden, ontrafelt zelden.

Wanneer de president van de Verenigde Staten op de knop drukt om de kerstboom op het gazon van het Witte Huis te verlichten, houdt dat huis op een Amerikaans symbool te zijn; het wordt een christelijk symbool.

Wat ik vaak zeg tegen mensen die snel zeggen dat ik geen feminist ben, is dat als je denkt dat je geen feminist bent, geef het dan allemaal terug.

Hoewel Freud zei dat geluk bestaat uit liefde en werk, dwingt de realiteit ons vaak om liefde of werk te kiezen.

Huishoudelijk werk is de enige activiteit waarbij mannen consequent onbekwaam mogen zijn omdat men denkt dat ze zo bekwaam zijn in al het andere.

Amerika is een natie die fundamenteel ambivalent is over haar kinderen, vaak bang is voor haar kinderen en vaak straft tegenover haar kinderen.

Het gezin blijft bestaan omdat het de waarheid van sterfelijkheid en onsterfelijkheid binnen dezelfde groep biedt. Het gezin blijft bestaan omdat het, beter dan de commune, de kibboets of het klaslokaal, zijn kinderen lijkt te individualiseren en te socialiseren, om ons tegelijkertijd uniek te laten voelen en toch verbonden met de hele mensheid, geaccepteerd zoals het is en toch uitgedaagd om te groeien, onvoorwaardelijk geliefd en toch voortgestuwd door hogere verwachtingen. Alleen in het gezin kunnen zoveel uitersten worden verzoend en gesynthetiseerd. Alleen in de familie hebben we een leven om het te doen.

Vriendschappen zijn niet perfect en toch zijn ze erg kostbaar. Voor mij was het niet verwachten van perfectie op één plek een geweldige release.

Vrienden lijken op aspirine; we weten niet echt waarom ze een ziek persoon beter laten voelen, maar dat doen ze wel.

Kinderbevrijding is het volgende item op ons boodschappenlijstje voor burgerrechten.

Levensstijlen en seksrollen worden net zo onverbiddelijk van ouders op kinderen doorgegeven als blauwe ogen of kleine voeten.

Van geen enkele arbeider in de wereld wordt verwacht dat hij werkt voor kamer, eten en liefde-behalve de huisvrouw.

Net als ploegen maakt huishoudelijk werk de grond klaar voor de ontkieming van het gezinsleven. De kinderen zullen geen leraar thuis uitnodigen als er bierblikjes in de woonkamer liggen. De familie zal waarschijnlijk niet samen ontbijten als iemand zich niet herinnerde eieren, melk of muffins te kopen. Huishoudelijk werk zorgt voor een ordelijke omgeving waarin het gezinsleven kan bloeien.

De politiek van het gezin is de politiek van een natie. Net zoals het autoritaire gezin de autoritaire staat in de microkosmos is, is het democratische gezin de beste oefenterrein voor het leven in een democratie.

Een speelgoed heeft geen geslacht en geen idee of een meisje of jongen ermee speelt.