Antony Sher beroemde citaten

Terwijl we na de zondagse lunch het King ' s Arms Hotel verlaten, zie ik een prachtige witte duif over de natte weg lopen. Een auto nadert en de vogel draait per ongeluk in het wiel in plaats van weg van het wiel. Een zachte crunch. De auto passeert. Een vorm als een weggegooide servet achtergelaten op de weg. Nog steeds perfect wit, geen rode vlekken, maar geen relatie meer met de vorm van een vogel. Een spoor van witte veren fladdert over de weg achter de auto aan. De suddeness is erg verontrustend. Die zachte crunch.

Het grootste deel van mijn carrière heb ik doorgebracht met het RSC met Shakespeare, en wat je leert van Shakespeare is dat zijn historische toneelstukken niets anders dragen dan een fundamentele gelijkenis met de geschiedenis.

Als ik een brief kon schrijven aan mijn tienerzelf, zou ik waarschijnlijk iets zeggen als: 'je gaat niet geloven wat er van je zal worden.'

Ik was een zwak kind, niet goed in waar alle jongens op school goed in waren en ik ontdekte dat door te handelen, door andere mensen te zijn, Ik mezelf kon bevrijden van die tekortkomingen.

Het is goed voor acteurs om de dingen te confronteren die we moeten doen: paniek, pijn en dood.

Ik ben een complete technofoob. Ik kan niet eens e-mailen.

We hebben allemaal duisternis in ons. En ik heb nogal wat duisternis.

Ik hou van het mengsel dat in mij zit. Het maakt me mezelf. En daarom is het zo jammer dat mensen energie verspillen door te ontkennen wie ze zijn.

Ik ben een groot fan van David Hockney. Ik hou van de manier waarop hij zichzelf opnieuw uitvindt.

Nu de kleedkamer vol met RSC hiërarchie. Plotseling duwt Trevor Nunn zich een weg door en 'Trevs' me. Ik heb veel gehoord over deze' Trevving', maar heb het me nooit aangedaan. Van wat ik had gehoord, is een 'Trev' een arm om je schouder en een zijwaartse knijp. Maar deze 'Trev' is een volledige frontale knuffel, zo compleet en zo intiem dat de kleedkamer onmiddellijk opruimt, alsof door zuiging. Ik ben alleen gelaten in de armen van een beroemde man die zich afvraagt of het beleefd is om los te laten.

Ik ben altijd erg trots dat ik tot drie minderheden behoor: homo, Joods, blanke Zuid-Afrikaan.

Als ik schilder en teken, doe ik alleen mensen. Acteren is natuurlijk portretkunst - en schrijven is dat ook.

Mijn hele acteercarrière is een beetje een mysterie voor mij.

Ik heb zo medelijden met jongere acteurs die niet in staat zijn om de kansen te krijgen die ik had, beginnend in repertoire Theater. Het is echt moeilijk voor jonge acteurs nu.

Ik speel graag outsiders, dat doe ik altijd.

Ik geloof diep in therapie. Er is niemand in de wereld die er geen baat bij zou hebben.

Als homo-Joodse blanke Zuid-Afrikaan behoor ik tot nogal wat minderheidsgroepen. Je moet je voortdurend afvragen wie je bent, wat je bent en of je de moed hebt om te zijn wie je bent.

De inspanning van het leren. Het is hetzelfde als je een nieuwe vaardigheid of techniek benadert, van een dansstap tot het besturen van een auto. De inspanning van het leren weerhoudt je er in eerste instantie van om het goed te doen.

Ik heb een Joodse houding ten opzichte van het leven van Woody Allen: dat het allemaal rampzalig zal zijn. Dat het niet allemaal zo is geweest, is gewoon te wijten aan een willekeurige eigenaardigheid van het lot.

Ik voel de kracht van de woorden die het werk doen. Je moet meer vertrouwen hebben in taal.

Shakespeare lezen is soms als door een raam naar een donkere kamer kijken. Je ziet er niet in. Je ziet niets anders dan een reflectie van jezelf die niet in staat is om naar binnen te kijken. Een niet vleiend beeld van jezelf blind.

Waarom wordt het onopzettelijke giechelen van een acteur een 'lijk'genoemd? Het lijkt mij juist het tegenovergestelde. Het bewijst dat hij nog leeft en nog steeds kan zien hoe dom dit allemaal is: hij verkleed als iemand anders die woorden spreekt die door een derde partij zijn geschreven.

Ik heb het boek [over Peter Sutcliffe] voortdurend Geciteerd tijdens repetities. Sommige leden van de cast hebben hun afkeuring uitgesproken dat het zelfs geschreven had moeten worden. Sommige vrouwen hebben meer uitgesproken-afkeer en woede. Wat zeggen ze? Ze willen het liever niet weten, niet begrijpen? Ze willen dat bepaalde gebieden van het leven gecensureerd worden? Is dat niet deels wat de Sutcliffes en de Nilsens voortbrengt?

Het leven is gewoon comfortabeler als je eerlijk en open bent over alles. Ik heb zoveel jaren in de kast gezeten over het een of ander.

Mijn grootouders kwamen allemaal uit Litouwen naar Zuid-Afrika.

Wat me in de eerste plaats aantrok tot acteren was vermomming.

Veel goede acteurs zijn nogal Introvert als mensen.

Elk toneelstuk dat ik doe, elk boek dat ik schrijf, elk schilderij dat ik schilder, zal ik worstelen. Ik weet niet hoe het is om een project makkelijk te maken.

Ik ben nooit gebouwd om de held te spelen. Fysiek of emotioneel... En ze zijn niet zo lonend om te spelen. Tenminste voor mij.