Simon McBurney beroemde citaten

We leven in een tijd waarin kwantiteit wordt gezien als beter dan kwaliteit, en veel mensen hebben de neiging om in een horizontale lijn te werken: Volgende, Volgende, Volgende. Maar als je dat doet, onderzoek je nooit de verticale lijn - de diepte van het stuk.

Theaterartiesten zijn in wezen charlatans en dieven, Ik bedoel, dat is de traditie waar we vandaan komen, dus ik heb absoluut nee, ik maak geen botten over het feit dat ik steel van hier en ik neem van daar, en we doen het allemaal, dat is perfect in orde, dat is het niets, er is niets nieuws in de wereld, er is niets echt nieuw in de manier waarop je iets doet, maar het punt is hoe je iets neemt en het gebruikt om te articuleren wat in wezen een kern is van een bepaalde theaterproductie.

Ja, Het was chaos, door chaos heen werken, Je wist nooit helemaal wat je elke dag ging doen, maar je wist dat je iets wilde maken.

De enige manier waarop je vooruit kunt blijven gaan, andere manieren kunt vinden om dingen uit te drukken over deze steeds ingewikkelder wordende wereld waarin we leven, is door niet alleen naar het leven om je heen te luisteren en te observeren, maar ook naar de andere mensen die in de kamer zijn. Het gaat niet om een soort van, weet je, een gevoel dat je democratisch moet zijn over deze dingen, het is een kwestie van creativiteit dat het proces van het maken van theater een samenwerkingsproces is, en het is niet in, het is geen kwestie van, weet je, Ik heb geen interesse om lippendienst te bewijzen, voor mij is het absoluut fundamenteel.

Als je iets maakt, als je een schilder of een schrijver, een graad, of een beeldhouwer of wat dan ook of een muzikant bent, is er een zekere mate van energie nodig om het te maken, en ik weet niet zeker of het altijd agressief is, maar als je veel energie hebt, kan het agressiever lijken dan het is. In feite bedoel ik dat je kunt praten over een waterval die agressief is, maar in feite is het gewoon een zeer krachtige voorwaartse beweging van energie, en hoewel ik denk dat mijn motorhuis soms een soort woede is.

Mensen verwachten dat de wiskunde vereenvoudigd wordt, maar Ik wil ze vanaf het begin verrassen. Wanneer de hersenen verloren gaan, stopt het niet met werken. Het probeert dingen te begrijpen. Het begint te speculeren en te raden, en dat is wanneer dingen zich openen. Dat is spannend.

Oneindigheid is een manier om het onbegrijpelijke voor de menselijke geest te beschrijven. Op een bepaalde manier noteert het een mysterie. Dat soort mysterie bestaat in relaties. Een leven lang is niet genoeg om iemand anders te kennen. Het geeft een korte glimp.

Ik had een leraar in Parijs, die zei dat als een acteur vergat hoe het is om als kind te spelen, hij geen acteur zou moeten zijn. Ik heb er altijd van gehouden om met kinderen te zijn. Het is geweldig om de nieuwe manier te zien waarop ze de wereld zien. Kijken hoe ze naar een boom of een rivier kijken, helpt je om iets te begrijpen dat erg belangrijk is.

Een van de dingen die hij leuk vond aan toneelschrijven, net als aan elk ander soort schrijven, is dat een toneelschrijver een w-r-i-g-h-t is, geen w-r-i-t-e; met andere woorden, dat een toneelschrijver meer een ambachtsman is dan een kunstenaar van de grote roman.

De enige realiteit van het theater bestaat in de geest van het publiek. Dat publiek kijkt collectief naar wat er op het podium gebeurt en stelt zich collectief voor dat dit echt is.

Ik kan me geen enkel jaar van mijn leven herinneren dat ik geen theaterstuk heb gemaakt.

Soms heb ik het gevoel dat ik probeer te graven in de wereld om me heen. Ik ben betrokken bij een ander soort Archeologie om te zoeken naar een ander soort waarheid, en het moment dat ik vind, het moment dat ik gescheiden ben van dat leven, het moment dat ik een soort van in een wereld ben, elke keer als ik naar buiten ben gegaan en heb opgetreden in de bioscoop bijvoorbeeld, als je twee of drie films op de draf doet, heb je plotseling de indruk dat je gescheiden wordt of gescheiden van de wereld om je heen.

Ik denk dat het een verlangen was om mijn eigen stem te kunnen vinden. Ik denk dat dat de grote drang in mij was.

Elke keer als ik maak, heb ik een stuk werk gemaakt, ik wilde er vanaf, het uitwissen en het volgende doen, omdat het nooit helemaal was wat ik wilde. Ik denk dat het moment dat je denkt dat je bent aangekomen het moment is dat je moet stoppen.

Uiteindelijk speelt het theater zich af in de geest van het publiek: ze stellen zich allemaal hetzelfde voor op hetzelfde moment.

Hoe meer ze ontdekken, hoe meer mysterie er lijkt te zijn...

Elke vijfde taal die je gebruikt, moet net zo worden gebruikt als gewoon een ander stukje theatertaal, zodat als je een sterke tekst hebt, het licht net zo sterk deel van die tekst moet zijn als bijvoorbeeld het geluid dat het zou moeten zijn of wat het ook is dat je ziet.

We proberen het menselijk lichaam de hele tijd in relatie tot het beeld te plaatsen, dus het is nooit een soort achtergrond, maar het is meer van ...een veel meer integratieve ervaring.

Normaal gesproken, als mensen me vragen wat ik doe, zeg ik dat ik een acteur Ben, en dat is wat ik altijd al wilde zijn en dat is de manier waarop ik werk benader, zelfs als ik het regisseer.

Ik veronderstel dat je als acteur erg gevoelig wordt voor ritme, niet alleen ritme als je ernaar kijkt, van buitenaf zoals een regisseur het zou kunnen zien, maar binnenin jezelf raak je gewend aan het idee om je collega-acteurs te horen, op hen te reageren in de ruimte.

Het andere, het andere aspect als Ik zeg dat ik een acteur Ben, is dat je als acteur deze fantasierijke sprong maakt om iemand anders te zijn, dat wil zeggen dat de spier van de verbeelding net zo belangrijk is als elke andere spier in je lichaam, en dus is het iets met dit instinct in ruimte en tijd dat ik voor mij associeer met acteur zijn in plaats van regisseur.

Ik bedoel, ik heb het over het spelen van games, over het voorstellen van andere mensen, en het is een deel van de manier waarop het je helpt de wereld daadwerkelijk te zien.

Wat mij betreft is alle Theater fysiek. Zoals Aristoteles zegt, weet je, Theater is een daad en een actie, en hij bedoelde niet alleen het schrijven ervan, hij bedoelde dat er in het midden van elk stuk een actie is, een fysieke actie.