Mike White beroemde citaten

Een bloem houdt niet van je of haat je, het bestaat gewoon.

Ik denk dat er bepaalde manieren zijn waarop mensen altijd zichzelf zijn, maar ik denk dat mensen veranderen.

Ik had vroeger een road-rage probleem.

Je wilt werken met mensen die je leuk vindt en een gemakkelijke relatie hebben.

Voor mij sta ik zeker in de hoek van het willen geven van stem aan de gepest, en niet aan de pestkop.

Ik kan heel vervelend zijn, maar ik heb ook het gevoel dat ik een aardig persoon ben.

Ik begon te schrijven toen ik jong was; dingen over het blootleggen van de waarheid over hoe mensen niet zijn wat ze lijken, over hoe ze veel meer disfunctioneel zijn dan ze lijken. Het gordijn terugtrekken-dat voelde slim. Maar naarmate ik ouder werd, lijkt het steeds minder diep hoe kwetsbaar mensen kunnen zijn.

Mijn impuls is om een esthetiek te creëren die gaat over een humanistische benadering van een wereld en probeert mededogen te creëren voor alle personages.

Ik denk dat ik dingen probeer te schrijven waar ik, als kijker, verbinding mee zou maken.

Als regisseur of schrijver moet je zo controlerend zijn.

Girls ' is een enorme show, wat buzz betreft, en magazine covers, en het krijgen van een hoop exemplaren, en prijzen. En toch denk ik niet dat het kijkerspubliek enorm is.

Ik geloof in het algemeen dat zelfs mensen die zelfmedelijden hebben, je voor hen kunt voelen.

Ik doe idiosyncratische drama ' s.

Ik geef mijn scripts niet eens aan vrienden omdat ik het gevoel heb dat ik geen enkele mening meer nodig heb.

Ik voel niet de adem van duizend mensen over mijn schouder.

Ik weet hoe ik een plot moet schrijven.

Ik ben opgegroeid in een religieus gezin en we mochten niet naar rockmuziek luisteren.

Ik heb momenten gehad dat ik psychische problemen had en ik heb het gevoel gehad dat yoga en mediteren en het lezen van deze boeddhistische zelfhulpboeken echt echt helpen.

Naarmate je ouder wordt, realiseer je je dat het uitzoeken hoe je aardig kunt zijn voor de mensen in je persoonlijke sfeer bijna uitdagender is dan proberen de grotere cultuur te veranderen.

Je voelt je een beetje raar, als schrijver van scripted televisie voor vele jaren, om te zeggen dat je een fan bent van reality TV. Je voelt je een verrader. Maar ik ben een totale fan.

Ik vind als kijker, als ik komedies ga zien, de spanning om grappig te zijn door het hele ding. Ik begin mijn gevoel voor realiteit te verliezen, en het voelt uiteindelijk als een lege ervaring; er zitten grappige dingen in, maar ik heb de emotionele verbinding met de personages verloren omdat het gewoon zo banaan is.

Soms als je iets op de pagina schrijft, kan het heel grappig lijken, maar als je het uitdraagt - en dit gebeurt me eigenlijk veel - wordt de melancholie van de situatie meer centraal.

Vanuit mijn ervaring kan mediteren de meest stressvolle gedachten oproepen.

Ik zie Heaven nog steeds als een liberal-arts school.

Ik denk dat er in onze cultuur op dit moment een universele ervaring is waarin we het gevoel hebben dat we worden wat we doen. Soms is dat lonend en soms creëert dat een existentiële crisis.

Er is een overwinning in het loslaten van je verwachtingen.

Er zijn levenslessen die kunnen worden afgeleid uit reality-televisie.

Voor mij is dit vanuit een boeddhistisch perspectief of wat dan ook, soms kunnen mensen die hun politieke overtuigingen uitwerken, boos zijn op de man, en tegelijkertijd zich niet bewust zijn van hun eigen manier om op de voet van de persoon naast hen te stappen.

Mijn hele leven ben ik een zoeker geweest, op zoek naar iets.