Louis Auchincloss beroemde citaten

Blijf goede daden doen lang genoeg, en je zult waarschijnlijk een goede man worden ondanks jezelf.

Een neuroticus kan heel goed een literair genie zijn, maar zijn grootste gevaar is altijd dat hij niet zal herkennen wanneer hij saai is.

Voor de meeste lezers is het woord 'fictie' een volslagen fraude. Ze zijn er volledig van overtuigd dat elk personage in het echte leven een exacte tegenhanger heeft en dat elke kleine discrepantie met die tegenhanger een eenvoudige fout van de auteur is. Daarom zijn ze volledig op een verlies als er iets essentieel wordt gewijzigd. Maak Abraham Lincoln een tandarts, zet de Gettysburg Address op zijn tong, en niemand zal het herkennen.

Het enige dat een mens in leven houdt is energie. En wat is energie anders dan van het leven houden?

Er is een charme, zelfs voor huiselijke dingen, in perfect onderhoud.

Goede artiesten gaan door slechte tijden, maar uiteindelijk worden ze herkend. Het is geenszins een verloren strijd. Nog.

In mijn tijd waren ze niet geïnteresseerd in het gelukkig maken van jongens. Die scholen waren gemaakt voor de soorten mannen die behoorlijk succesvol zouden worden. Het was wreed. Ze zijn niet brutaal vandaag. Het zijn tegenwoordig country clubs.

Er is geen echt alternatief voor wat er is.

De maatschappij is niet zo belangrijk. Woorden zijn alles.

Ik ging vroeger naar de kerk. Ik ging zelfs door een nogal intense religieuze periode toen ik zestien was. Maar het idee van een eeuwig leven-een nooit eindigend banket, zoals een domme bezoekende predikant van onze kerk het eens afschuwelijk beschreef-vervulde me met een grotere angst dan het concept van uitsterven.

Grote geliefden hebben grote offers gebracht.

Een veel voorkomend bezwaar tegen erfelijke rijkdom is dat het de drang om te werken verstikt. Ik heb in het algemeen niet waargenomen dat dit waar is.

Misschien als ik dood ben, zal Ik vergeven worden, maar ik ben bang dat ik ook vergeten zal worden.

Ik ben opgegroeid in de jaren 1920 en 1930 in een nouveau riche wereld, waar geld wild werd uitgegeven, en ik leef er nog steeds in!... De particuliere scholen zitten allemaal vol met lange wachtlijsten; de clubs-alle oude clubs-zitten tegenwoordig vol met lange wachtlijsten; de havens zitten vol met jachten; er is nog nooit een meer materiële samenleving geweest dan de samenleving waarin we vandaag leven.... Waar is die 'verdwenen wereld' waar ze het over hebben? Ik denk niet dat de critici uit het raam hebben gekeken!

Ik weet niet genoeg over de lagere klassen om erover te schrijven. Ik voel niet met hen mee, en dat kan worden beschouwd als een gebrek, een beperking van mijn verbeelding. Ik zou mezelf in hun positie kunnen plaatsen, maar niet politiek. Het idee om een verhaal of een boek te schrijven over iemand die helemaal geen waardering heeft voor alles waar ik om Geef, is mij volkomen vreemd.

Ik kon het niet verdragen om een hoofdstuk van het evangelie te zien veranderen in een hoofdstuk van Trollope.

Niet de minste van de ontberingen waaraan de stervenden onderworpen zijn, is het bezoek van hun geliefden. De arme lievelingen, God zegene hen, kunnen elke impuls voelen om te condoleren en te troosten, maar hun primaire sensatie is niettemin een van schaamte in de aanwezigheid van het onuitsprekelijke en een schuldige dankbaarheid dat het nog niet hun lot is.

Grote docenten aarzelen zelden om dramatische trucs te gebruiken om hun voorschriften in de geest van hun publiek te verankeren, en op Yale was Chauncey B. Tinker misschien wel de meest bekende. Om een van zijn lezingen te lezen was als het lezen van een monoloog van de grote actrice Ruth Draper-je miste het belangrijkste punt. Je miste de daling van zijn stem toen hij de dood van de tuberculaire Keats in Rome naderde; je miste de trillende toon waarin hij de pijn van de dichter beschreef voor de afwezige Fanny met hem zijn liefde was nooit geconsumeerd; je miste de grimmige stilte van het einde.

Het kan me geen reet schelen wat mensen denken.

Naarmate de klassen in het moderne leven samenkomen, zijn we veel intenser klassenbewustzijn geworden. Het is iets heel merkwaardigs. Maar ik heb te maken met mensen met wie ik in contact ben gekomen en de kans heb gehad om nauwlettend te observeren. Hun hogere klasse is niet een kwestie van bijzondere fascinatie voor mij.

Frederick Buechner kan genade en verlossing vinden, zelfs in de meest slechte, nepste aspecten van een culturele woestenij. Een daarvan is Lion Country...met hoop en vreugde.

Ik was altijd zo ' n nietigheid geweest als het om menselijke relaties ging dat het idee dat ik invloed zou kunnen hebben, zelfs een corrumperende invloed ... doordrong mijn hart met een felle kleine steek van plezier.

Je literaire stijl weerspiegelt je persoonlijkheid.

Perfectie irriteert net zo goed als het aantrekt, zowel in fictie als in het leven.

Alleen kleine jongens en oude mannen spotten met de liefde.

We waren niet zo rijk als de Rockefellers of Mellons, maar we waren rijk genoeg om te weten hoe rijk ze waren.

Romans moeten waarheidsgetrouw zijn, en de waarheid heeft daar weinig genoeg van.

Ik denk dat Shakespeare dronken werd nadat hij King Lear had afgemaakt. Dat hij een bal had om het te schrijven.

Een mens kan zijn hele bestaan doorbrengen zonder de eenvoudige les te leren dat hij maar één leven heeft en dat als hij er niet in slaagt te doen wat hij wil, niemand anders er echt om geeft.

Het lijkt me dat de Kunsten nogal floreren. Er is een heleboel slechte kunst over vanwege dit, maar dat geldt voor elk groot tijdperk. Ik weet zeker dat er veel vreselijke kunst was in de Renaissance die we vandaag gelukkig niet zien.

Als je de corruptie in mij kunt voelen, is het dat ... omdat er een dosis van in je zit.

Denk na, kinderen ... de pijn van het aanraken van het puntje van je vinger aan het fornuis van je moeder, zelfs voor een fractie van een seconde. Dat is een ervaring die de meesten van jullie hebben meegemaakt. Probeer je nu die pijn voor te stellen, niet alleen op een vingertop, maar verspreid over het hele oppervlak van je lichaam, en niet voor slechts een seconde, maar voor eeuwig. Dat, kinderen, is hellevuur.

Ik geef er niet bijzonder om dat [mijn personages] realistisch praten, dat betekent niet veel voor mij. Eigenlijk spreken veel mensen meer articulair dan sommige critici denken, maar voor de 20e eeuw kwam het niet bij veel schrijvers op dat hun taal de taal van het alledaagse spraakgebruik moest zijn. Toen Wordsworth dat Voor het eerst in poëzie overwoog, werd het als een schok beschouwd. En hoewel ik blij ben om dingen in gewone spraak te hebben, is het helemaal niet wat ik zelf probeer uit te voeren: Ik wil dat mijn personages hun ideeën overbrengen, en Ik wil dat ze articuleren.

Vandaag is niet eeuwig.

De menigte heeft een manier om gelijk te hebben.

Veel schrijvers ... zitten in een blokhut aan het meer en zetten hun voeten omhoog bij het vuur in de stilte en schrijven. Als je dat kunt hebben, is dat allemaal heel goed, maar de echte schrijver zal overal leren schrijven-zelfs in de gevangenis.

Het is zeer zeldzaam dat een personage in zichzelf in gedachten komt. Hij heeft extra eigenschappen nodig die ik vaak van echte mensen kies. Een manier om je sporen uit te wissen is door het geslacht te veranderen.

Zodra iemand zich bewust is van een complot, is het als een bot dat eruit steekt. Als het door de huid breekt, is het erg lelijk.

Je weet niet welke dingen in je jeugd je beïnvloeden. Je kunt ze onmogelijk kennen. Mensen proberen tegenwoordig de vroege omgeving te analyseren en de redenen voor iets dat is gebeurd, maar als je kijkt naar kinderen van hetzelfde gezin -- kinderen die identieke ouders hebben, naar identieke scholen gaan, een bijna identieke opvoeding hebben, en toch totaal verschillende ervaringen en neuroses hebben -- besef je dat wat de kinderen beïnvloedt niet zozeer de voor de hand liggende uiterlijke kenmerken zijn, maar hun emotionele ervaringen. Iedere psychiater weet dat.

Buechner is een waardig lid van de grote proza-stylisten:Pascal, Newman en Merton, die hun kunst hebben aangewend voor een gepassioneerd religieus geloof.